Eenzaamheid

Eenzaam en onbegrepen voel ik me soms klein.

Liefde en wijsheid heb ik genoeg gegeven

maar slechts jij zag mijn eenzaamheid en pijn.

Werd het niet hoogtijd dat iemand dit ging zien?

Was het geen toeval dat wij elkaar troffen misschien?

Het kunnen waarnemen daar van

daar in ben jij voor mij nog steeds de enige.

Je geeft me de kans
om mijn emotionele behoeften te lenigen.

Wordt het misschien tijd
dat mensen hier over na gaan denken?

Ik ben helaas niet de enige in de wereld
die dit allemaal beleeft.

De mensen kijken en luisteren niet meer naar elkaar

laat staan dat men iets om een eenzaam mens geeft.

Is het geen tijd
dat zij opnieuw leren om waar te gaan nemen?

Niet met de ogen maar met het hart.

Het liefdevolle hart, dat velen inmiddels verloren zijn.

Nu het eigen hart zoekend bij een ander

niet begrijpend dat zoiets zo niet werkt.

Wie geen liefde kan voelen voor zichzelf

wie zich zelf nog niet begrijpt

daarin is het waarnemen nog niet gerijpt.

Liefdevol aanwezig zijn voor elkaar

is meer dan het geven van waardevolle geschenken

in deze aardse wereld vol eenzame eilandjes

waarin men elkaar niet kent noch begrijpt

het inzicht in het leven "soms" langzaam rijpt.