Eenzaamheid (de oude man)

''Leuk u hier weer eens tegen te komen', zeg ik tegen de oude man die naast me is komen zitten op het bankje in het park. 'Hoe gaat het met u?'

'Ach, wat zal ik zeggen, het houd niet over,' antwoord hij.

Hij kijkt me van opzij met een droeve blik aan. Ik knik begrijpend, en besef dat dit anders is dan dat men terloops op straat aan een voorbijganger vraagt: 'Hoe gaat het?', en het antwoord steevast: 'Goed' luidt. Het zijn van die sociale regeltjes die bij voorbaat vastgelegd zijn.

Er zijn mensen die deze regel doorbreken en een heel verhaal beginnen over hun wel en wee. De schrik slaat de toehoorder om het hart, en na vijf minuten word er op het horloge gekeken en word er medegedeeld dat er een belangrijke afspraak wacht.

'We spreken elkaar,' word er gezegd, en de toehoorder maakt zich snel uit de voeten naar een afspraak die nooit is gemaakt.

'Weet u,'

vervolgd de oude man, 'ik ben twee jaar geleden mijn vrouw verloren, en kinderen heb ik niet. Mijn hond heeft een maand geleden het loodje gelegd, en met de buren heb ik totaal geen contact.' Ja, een buurjongen stormde laatst langs me heen de trap op en riep:

'Hé man,' waarbij hij op een rare manier met zijn vingers knipte.'

'Dag jongeman,' zei ik terug, want dat ben ik nu eenmaal zo gewend.'

'De tijden veranderen,' antwoord ik, 'en veel dingen worden er inderdaad niet aangenamer op.'

'Weet u waar ik bang voor ben,' gaat de oude man verder, 'dat ik op een dag niks meer kan, en in zo'n verpleegtehuis terecht kom. Dat ze je op zo'n debiele manier gaan toespreken, terwijl je nog bij je volle verstand bent. Dat ze zo opgewekt en vrolijk tegen je doen, terwijl je onderuitgezakt in je stoel depressief zit te wezen.

Dan heb je nog mazzel, want voor hetzelfde geld lig je uren op de grond nadat je gevallen bent, en krijg je een grauw en een snauw van een verpleegster met een burnout die je uiteindelijk vind.

Personeelstekort is de oorzaak. De oudjes zijn de sluitpost van de begroting. Nog even en ze moeten hun eigen wc papier betalen.'

'Oh, er was al een tehuis die dat in wilde voeren, en een ander tehuis had besloten Ranja ipv soep te serveren tussen de middag,' zeg ik tegen de oude man, waarbij ik niet de illusie heb dat ik hem met deze opmerking opmonter.

Dat er bakken met ontwikkelingsgeld naar corrupte regimes gaan in verre landen ipv naar de bevolking aldaar bespaar ik hem. Ook dat de criminaliteit niet alleen veel leed veroorzaakt maar de samenleving ook nog eens miljoenen kost, wil ik nu niet noemen.

'Eenzaamheid doet soms vreemde dingen met je,' zegt de oude man peinzend nadat er een korte stilte is gevallen. Vorige week had ik zomaar veertig euro over omdat ik iets terug had gekregen van het gas en licht. Ik ging een wandelingetje maken, en ineens stond ik voor een telefoonwinkel. Er lagen van die mobieltjes in de etalage.' 'Een mobieltje, nu kan ik iedereen overal bellen,' flitste het door mijn hoofd, en voor ik het wist stond ik binnen. Ik kocht een mooie zwarte met een zilveren randje, en thuisgekomen zette ik het met veel moeite in elkaar. Ik keek met grote voldoening naar het apparaat, en gleed met mijn vinger langs de toetsen.

Toen drong het langzaam tot me door dat er dan ook iemand moet zijn om mee te kúnnen bellen. Hij ligt nu ongebruikt in een la.

'Ja, eenzaamheid doet soms vreemde dingen met je.'