De stilte spreekt

Wanneer je van binnen steeds stiller wordt, ontwikkel je een "kracht in het stil zijn". Deze stilte kan in het begin ervaren worden in meditatie of wordt weerspiegeld wanneer men een wandeling in de natuur maakt. Bos, heide of de zee brengen het gemoed tot rust, zodat de stilte pas echt doordringt.

Wanneer de mens in stilte verkeert kan dit ook een gevoel van eenzaamheid geven. De rust en stilte die zo gewoon voor je is, zie je dan niet terug in de mensen waar je mee omgaat. De ander is aan het praten over koetjes en kalfjes. Zaken die niet echt belangrijk zijn (het praten om het praten). Of de persoon gaat helemaal op in zijn of haar eigen verhaal.

Naarmate men langer in deze stilte verkeert dan wordt "de stilte" je vriend en is er geen eenzaamheid meer. De stilte kan dan ook met anderen gedeeld worden.

Onlangs was ik met collega's aan het wandelen op het strand. En terwijl we zo aan het wandelen waren, ging een collega stil staan. Tranen welde op in haar ogen. Ze was geraakt. Geraakt door de stilte. We keken elkaar aan en zonder woorden te geven, verstonden we elkaar. De stilte sprak.

In een langdurig proces van zelfontwikkeling neemt wijsheid en innerlijke kracht toe. Dit ontstaat door de stilte in jezelf op te zoeken. Patronen, gedragingen, emoties en gedachten worden onderzocht. Als het ware wordt de persoonlijkheid onderzocht door met de aandacht naar binnen te keren. Hierdoor ontwikkel je een groeiend besef dat alles-een-is en dat elk levend wezen verbonden is met het grotere collectief.