Tussen m'n schrijfmachine, een zakdoek en een klosje zwart garen staat m'n theeroos te verwelken. Zij is haast ondraaglijk mooi en teer.
In een zachtmoedig en berustend verwelken begint zij dit korte, koude leven te ontvallen. Zij is zó teer en zo liefelijk en van zulk een gratie in haar langzame versterven, dat m'n hart ervan zou kunnen breken. Men moet zo een theeroos ook met rust laten in haar stille sterven en haar niet hartstochtelijk en wanhopig willen vasthouden.
Vroeger kon ik ontroostbaar en onbegrijpelijk ongelukkig zijn over een verwelkende bloem. Maar ook het verwelken in de natuur moet men leren te aanvaarden zonder verzet. En weten, dat er altijd weer een nieuw bloeien is.
In een zachtmoedig en berustend verwelken begint zij dit korte, koude leven te ontvallen. Zij is zó teer en zo liefelijk en van zulk een gratie in haar langzame versterven, dat m'n hart ervan zou kunnen breken. Men moet zo een theeroos ook met rust laten in haar stille sterven en haar niet hartstochtelijk en wanhopig willen vasthouden.
Vroeger kon ik ontroostbaar en onbegrijpelijk ongelukkig zijn over een verwelkende bloem. Maar ook het verwelken in de natuur moet men leren te aanvaarden zonder verzet. En weten, dat er altijd weer een nieuw bloeien is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter