De tuinman zei tegen zijn heer: "Het is mijn opdracht je tuin te verzorgen. Wat buiten het hek van de tuin ligt is dus mijn werkterrein niet. Wanneer het water van de beek komt en je groentebedden overstroomt, zal ik met houweel en spade proberen het water te weren. Maar je mag van mij niet eisen om buiten deze tuin tegen de aanstormende golven te vechten, want daar buiten is niet mijn werkterrein."
De heer zweeg. En drie lentes kwamen, en verwoestten met hun wateren de tuin. Het zweet droop van het lichaam van de tuinman toen hij bezig was het water dat van alle kanten de tuin binnenstroomde te weren. Het was echter vergeefse moeite. De zaden, planten en bloemen werden vernietigd. Reeds drie jaren rustte er geen zegen op de tuin. De heer zweeg.
Toen de vierde lente kwam nam de tuinman houweel en spade en ging naar het veld buiten de tuin.
"Waar ga je naar toe?" vroeg de heer.
'Naar het veld", antwoordde de tuinman, "waar de bron van het euvel ligt. Hier in de tuin hoop ik aarde op om het water te weren, maar het is tevergeefs. Daar waar de beek ontspringt, kan ik haar met één stamp van mijn voet dichtstoppen."
De heer glimlachte. Toch mooi dat de tuinman al na drie jaar tot het inzicht kwam dat vasthouden aan beperkingen veel moeite kost en dat de 'echte' oplossingen buiten zijn grenzen lagen, en gemakkelijker waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter