Hoe de vlinders leerden vliegen

Toen de aarde nog jong was, bestonden er geen vlinders die op heldere voorjaars- en zomerdagen rondvlogen, met vleugels in de kleuren van de regenboog. Wel waren er rupsen, de voorouders van de vlinders, maar ze konden niet vliegen, en ze kropen alleen maar rond over de aarde. Deze rupsen waren prachtig om te zien, maar de mensen keken dikwijls niet naar de grond als ze wandelden en daardoor zagen ze die schoonheid niet.

Er leefde in die dagen een jonge vrouw, Lentebloem genaamd, en ze was een lust voor de ogen van ieder die haar kende. Altijd glimlachte ze en had een vriendelijk woord, en haar handen voelden aan als de koelste lente als ze hen aanraakte die ziek waren van de koorts of door een verbranding. Als ze haar handen op hen legde, verliet de koorts het lichaam. Tegen de tijd dat ze volwassen werd, werd haar kracht nog sterker, en na haar visioen, was ze in staat mensen van de meeste ziekten, die ze in die tijd kregen, te genezen. In haar visioen zag ze vreemde en prachtige wezens naar zich toe komen en die gaven haar de kracht van de regenboog, die ze bij zich droegen. De vliegende schepsels onthulden haar dat iedere kleur een bepaalde genezende hoedanigheid had. Ze vertelden haar dat ze tijdens haar leven in staat zou zij om te genezen en dat ze, op haar sterfbed, helende krachten in de lucht zou loslaten, die voor altijd bij de mensen zouden blijven. In haar visioen kreeg ze de naam: 'Zij die de regenboog in de lucht weeft.' Toen, Zij, die de regenboog in de lucht weeft ouder werd, ging ze door met haar genezende werkzaamheden en was vriendelijk tegen ieder die zij tegenkwam.

Ze ontmoette ook een man, een dromer, en daarmee trouwde ze. Ze kregen samen twee kinderen en ze voedden hen op tot sterke, gezonde en gelukkige mensen. De twee kinderen hadden ook wat van de krachten van hun ouders, en later in hun leven werden ze zelf genezers en dromers. Toen Zij, die de regenboog in de lucht weeft nog ouder werd, nam haar kracht steeds meer toe, en overal uit de omgeving kwamen de mensen naar haar toe met zieken, en ze vroegen haar te proberen die te genezen. Ze hielp allen voor zover ze dan kon.

Tenslotte maakten haar pogingen al die kracht door haar heen te laten komen, haar vermoeid en ze wist dat de tijd dichterbij kwam, waarop ze het andere deel van haar visioen tot werkelijkheid moest maken. Ze had haar leven lang gezien dat, als ze op de aarde zat, er prachtig gekleurde rupsen bij haar in de buurt kwamen. Ze kwamen dichtbij haar hand en probeerden daar langs te strijken. Soms kropen ze tegen haar arm op tot dicht bij haar oor.

Op een goede dag toen ze wat zat uit te rusten, kwam er een rups bij haar oor. Ze begon tegen hem te praten en vroeg hem haar te vertellen waarmee ze hem van dienst kon zijn, want het was haar opgevallen dat hij en zijn broers en zusters haar altijd hadden geholpen.

"Zuster", zei de rups, 'mijn volk was altijd in de buurt als je je genezende kracht uitoefende, we hielpen je doordat we je de kleuren brachten van de regenboog via de kleuren die we op ons lijf dragen. Nu je op het punt staat te vertrekken naar de wereld van de geest, weten we niet hoe we in de toekomst de genezende kleuren naar de mensen kunnen brengen. We zijn gebonden aan de aarde, en de mensen kijken maar zelden naar beneden, zodat ze ons zien. We hebben het gevoel dat de mensen ons zouden zien als we konden vliegen en dat ze dan zouden glimlachen tegen onze mooie kleuren. En dan vlogen we rondom hen die genezen moeten worden en konden de krachten van de kleuren de genezing schenken, die ze kunnen aanvaarden. Kun je ons daarmee helpen?'

Zij, die de regenboog in de lucht weeft beloofde het te proberen.

Ze vertelde haar man over het gesprek en vroeg hem of hij in zijn dromen boodschappen had ontvangen. De volgende morgen werd hij opgewonden van z'n droom wakker. Terwijl hij haar die de regenboog in de lucht weeft vriendelijk aanraakte om haar erover te vertellen, reageerde ze niet. Hij ging rechtop zitten, keek eens goed en zag dat zijn vrouw gedurende de nacht was vertrokken naar de wereld van de geest. Tijdens de dagen dat hij bad voor haar ziel en voorbereidingen trof voor de begrafenis herinnerde hij zich zijn droom. Het troostte hem. Toen de tijd gekomen was om haar die de regenboog in de lucht weeft naar de groeve te brengen waar ze zou worden begraven, keek hij naar haar ligplaats en daar wachtte de rups op hem die hij had verwacht te vinden. Hij beurde hem zachtjes op en nam hem mee.

Toen ze zijn vrouw in de aarde legden en zich klaarmaakten om haar met aarde te bedekken, hoorde hij de rups zeggen,

'Zet mij nu op haar schouder, als de aarde ons bedekt, zal mijn lichaam ook sterven, maar mijn geest zal zich vermengen met die van wijlen je vrouw en samen zullen we opvliegen vanuit de aarde. Dan zullen we teruggaan naar mijn volk en hen leren vliegen, zodat het werk dat je vrouw is begonnen, voortgezet kan worden. Ze wacht al op me. Zet me daar nu neer'.

De man deed wat de rups hem had gevraagd en de begrafenis ging verder.

Toen iedereen wegging, bleef hij nog even achter. Hij keek naar het graf en dacht aan alle liefde die hij had ontvangen.

Plotseling kwam er uit het graf een vliegend iets met vleugels met alle kleuren van de regenboog. Het vloog naar hem toe en ging op z'n schouder zitten.

'Wees niet bedroefd, lieve man. Nu is m'n visioen helemaal vervuld, en zij die nu helpen onderrichten, zullen altijd goedheid, genezing en geluk aan de mensen brengen. Als jouw tijd komt om te vertrekken naar het land van de geest, wacht ik op je om me met je te herenigen'.

Toen de man jaren later het tijdelijk met het eeuwige verwisselde en was begraven, bleven zijn kinderen achter, nadat iedereen was vertrokken. Ze zagen een mooi exemplaar van de nieuwe schepsels, die ze vlinders noemden, fladderen in de buurt van het graf. Na een paar minuten vloog er een andere net zo mooie vlinder op uit het graf van hun vader en voegde zich bij de eerste die wachtte, en samen vlogen ze naar het noorden, de plaats van vernieuwing.