Kennen planten emoties?

The Secret Life of Plants uit 1973 is ongetwijfeld een bron van inspiratie geweest voor de vele esoterische en spirituele boeken die de afgelopen decennia zijn verschenen. In de Celestijnse Belofte laat James Redfield zijn planten op gedachtekracht groeien en ook Irene van Lippe beschrijft haar liefdevolle uitwisseling met bomen en planten. Maar waar zij vooral hun persoonlijke ervaringen delen, beschrijven Peter Tompkins en Christopher Bird het fascinerende wetenschappelijk onderzoek dat halverwege de jaren zestig zijn aanvang nam.

Dr. Cleve Backster

Het begint allemaal bij Cleve Backster - in 1966 een van de vooraanstaande leugendetectorexperts in de Verenigde Staten. Als Backster op een avond uit nieuwsgierigheid de elektroden van zijn detector op een huisplant aansluit, zal dat zijn hele leven veranderen. Backster is benieuwd of de plant - net als de mensen die hij dagelijks ondervraagt - ook op fysieke bedreiging reageert. Hij besluit om - bij wijze van proef - een van de bladeren in de fik te steken. Tot zijn ontzetting ziet hij de pen van de grafiek met een zwieper omhoog bewegen. En dat terwijl Backster nog niet eens was opgestaan om lucifers te halen! Had de plant zijn gedachten gelezen? Als Backster terugkomt met de lucifers, ziet hij weer een scherpe uitschieter op het papier. Maar als hij later net doet alsof hij de plant in de fik wil steken, is er geen reactie. Blijkbaar is de plant ook nog in staat om te onderscheiden of het menens is of niet. Backster was op dat moment het liefst de straat opgerend om iedereen het mooie nieuws te vertellen: 'Planten kunnen denken!' Maar in plaats daarvan begint hij aan een grondig onderzoek.

Zijn kantoor verandert in een modern laboratorium en samen met collega's in het land onderzoekt hij meer dan vijfentwintig verschillende soorten planten. Overal blijken de reacties hetzelfde te zijn. Vele proeven volgen. Zo ontdekken ze, dat ook losse blaadjes reageren, bijvoorbeeld op een hond die de kamer binnenkomt of op mensen met slechte bedoelingen. In een van zijn experimenten laat Backster vijf studenten door een kamer langs twee planten lopen waarbij een van de studenten de opdracht heeft een van de twee planten te slopen. Backster zelf weet niet welke van de vijf studenten het sloopwerk heeft verricht, maar kan - als de studenten daarna afzonderlijk de kamer betreden - aan de heftige reactie van de nog in leven zijnde plant feilloos zien wie de boosdoener is. Afstand blijkt ook geen bezwaar te zijn. Met gesynchroniseerde klokken doet Backster op duizenden kilometers afstand proeven met emotionele gedachten over zijn planten. Ze blijken instant te reageren.

Als Backster in 1969 voor het eerst met een groot artikel naar buiten treedt, verspreidt het nieuws zich als een lopend vuurtje. Fondsen worden verstrekt, de media springen erop en zelfs de CIA heeft interesse om spionagemogelijkheden te onderzoeken. Andere wetenschappers treden vanaf dat moment in Backsters voetsporen. Marcel Vogel ontdekte bijvoorbeeld, dat hij een blad maanden in leven kon houden door iedere ochtend liefdevolle aandacht aan het blad te schenken. Zelfs de wond die was ontstaan door het blad van de tak te knippen, genas. Dit in tegenstelling tot eenzelfde blad dat geen aandacht kreeg. Vogel was ook een van de eersten die op de televisie liet zien dat planten reageren op onze gevoelens en bovendien soortgelijke 'gevoelens' uitzenden. Hij spreekt zelfs over een liefdesrelatie tussen plant en mens.

Sceptische wetenschappers, die een aantal van Vogels experimenten wilden herhalen, faalden keer op keer. Volgens Vogel, omdat planten deze negatieve energie oppikken en niet meewerken. Kinderen daarentegen hebben gegarandeerd succes. Ook Uri Geller werkt om deze reden graag met kinderen om horloges aan de gang te krijgen en zaadjes in zijn hand te doen ontkiemen. Het geloof en het vertrouwen dat het mogelijk is om een relatie met de plant aan te gaan, zorgen voor spectaculaire resultaten. De professor die een apparaat had ontworpen om elektromagnetische golven van een cactus in geluid om te zetten, had geen succes. Maar toen zijn vrouw de cactus op een dag kwam verzorgen, 'zong' de plant van geluk.

Over muziek gesproken: een van de mooiste experimenten die Tompkins en Bird beschrijven, is ongetwijfeld de reactie van planten op verschillende soorten muziek. In de eerste experimenten werden jonge plantjes blootgesteld aan tonen die om de seconde klonken. De eerste week leken de plantjes beter te groeien dan hun soortgenoten die met rust werden gelaten. Maar na een week gingen hun kopjes hangen en legden ze het loodje. De onderzoekers vroegen zich hardop af, of de plantjes wellicht aan vermoeidheid of verveling waren gestorven. In latere experimenten werden kasplanten blootgesteld aan verschillende muzieksoorten. De klimplanten die dagelijks werk van Haydn, Beethoven, Brahms en Schubert te horen kregen, groeiden naar de speakers toe. Een van de planten kronkelde zich zelfs liefdevol om de luidspreker. De plantjes die werden blootgesteld aan Led Zeppelin en Jimi Hendrix groeiden weg van de speakers. Een van de planten probeerde zelfs tegen de glibberige glazen wand van de kas op te groeien om zo aan zijn lot te ontsnappen. Je moet er niet aan denken wat het effect van gabberhouse zal zijn.

Op een dag ontving hij in zijn laboratorium te San Diego een Canadese plantenfysiologe. Zij stelde enorm belang in zijn werk. Toen ze het laboratorium binnenkwam, hielden alle grafische opnamen plots op en dit tot grote ontgoocheling van de bezoekster en tot de verbazing van Backster.

"Veroorzaakt uw persoonlijk werk schade aan de planten? " vroeg hij haar stomverbaasd.

"Ja. Ik moet hen in stukken snijden en ze in een oven opwarmen of roosteren."

"Laten we het dan niet verder gaan zoeken : mijn 'beschermelingen' zijn in zwijm gevallen bij uw intrede in deze kamer!"

Drie kwartier na het vertrek van deze Canadese dame zonden de planten van Backster opnieuw hun signalen door aan het registreerapparaat. Dit voorval wordt vermeld in het boek uit 1973 'The Secret Life of Plants', Het verborgen leven van planten', geschreven door Peter Tompkins en Christopher Bird.

Zo stralen de planten een bepaalde energie uit, die ruim voldoende is om een lampje te doen branden, om een voorwerp te verplaatsen, of om de reeds vermelde registreerapparaten in werking te stellen.

"Aan de basis van onze experimenten", legde de Heer Oberto Airaudi, voorzitter van het centrum, ons uit, "ligt er zeer veel geduld en liefde, want planten hebben nu eenmaal een enorme behoefte aan affectie. Op de tweede plaats komt dan de tussenkomst van vele elektronische apparaten, en dit om de energieveranderingen op te vangen en ze te transformeren, afhankelijk van de gewenste effecten."

En hij vervolgde : "Wat men vooral moet vermijden is, de planten als proefkonijnen te beschouwen. Het zijn vrienden. We spreken tot hen, we stellen hen gerust, we vragen hen zelfs om mee te werken, teneinde nieuwe relatiemogelijkheden te ontwikkelen tussen mens en plantenwereld. De planten vangen de- oprechtheid van onze bedoelingen op, want ze beschikken over telepathische eigenschappen. Wanneer één van hen bevangen wordt door angsttrillingen, zendt ze fluittonen uit in het elektronisch apparaat waarop ze aangesloten is (een elektrode aan de bladeren, een tweede in de aarde in de pot)."

"Maar dan," vroegen we hem, "indien de welriekende keukenkruiden op zulke apparaten aangesloten worden, dan zouden we hun gefluit kunnen horen op het ogenblik dat we ze afsnijden en ze voor onze gerechten fijnhakken?"

"Niet noodzakelijk. Alles hangt af van de ingesteldheid van de persoon die de planten behandelt. Indien de bladeren uit vernielzucht worden afgerukt, lijdt de plant erg veel. Indien dit echter gedaan wordt omwille van een nuttigheidsfactor, dan heeft de plant de indruk een gift aan iemand te brengen, of denkt ze een goede daad te stellen. Het is eenzelfde gave die een boom bezit wanneer hij zijn vruchten afgeeft. Men moet de planten dus op de hoogte stellen van jouw bedoelingen en ze zacht behandelen, met een lieflijke en dankbare gedachte. Het is trouwens de beste manier om een gesnoeide plant welig te laten tieren."

Iedereen, zonder enige uitzondering, kan bijvoorbeeld 'de proef der drie planten' uitvoeren. Wat houdt deze proef nu in?

Neem drie potten, gevuld met potaarde. Doe in elke pot zaden en plaats ze in dezelfde omstandigheden van licht en warmte. Pas nu drie verschillende affectieve behandelingen toe:

Wees aardig en zeg enkele vriendelijke woorden tegen de eerste pot en dit gedurende 5 minuten per dag.

Zeg totaal niets tegen de tweede pot.

Zend negatieve, bedreigende gedachten uit naar de derde pot. Of, als je daar moeilijkheden bij ondervindt, geef dan die taak aan een andere persoon.

Wat zul je na een tijd bemerken? De eerste plant zal men zienderogen zien groeien en zal zich regelmatig ontwikkelen. De tweede plant zal wat langer op zich laten wachten en zal dus minder snel groeien. De derde zal ronduit laat te voorschijn komen en zij zal ten hoogste niets meer dan ziekteverschijnselen vertonen.

Om planten gezond te houden," vervolgt Airaudi, "moet men in de eerste plaats van ze houden. Verder moet men bewust zijn van het kwaad, dat chemische producten zoals vruchtbaarmakers, antiparasieten, sprays, enzovoort, hen aandoen. Indien ze werkelijk een versterkend middel nodig hebben dan is teelaarde, getrokken uit een vruchtbare bosgrond, het allerbeste. Ook mag men niet vergeten dat rook schadelijk voor hen is. Ze zijn geboren om in zuivere lucht te leven. Vermijd ook hen te dicht bij een televisietoestel te plaatsen, want men moet hun behoefte aan licht en schaduw eerbiedigen. Ook stuurt een toestel in werking schadelijke stralingen naar hen uit. 's Nachts hebben ze behoefte aan slaap en elk elektrisch licht is storend en noodlottig. Ze hebben ook behoefte aan stilte en rust; harde klanken kunnen hen doen sterven.