De wind waait stil en zacht
fluisterend door me heen
dag in, dag uit, dag nacht
alwaar het weer verdween.
De glimlach van de geest
streelt mijn innerlijk gevoel
het is nooit weg geweest
het volgt steeds haar doel.
Vibraties van de leegte, gevuld door levenslust
in pracht en praal ontluikt, zichzelf reeds bewust
expansionele eeuwigheid, ontsproten uit de bron
waar het nooit zal eindigen, omdat het nooit begon.
De zon schijnt licht in lucht
verwarmd mijn hele Zijn
Dag in, dag uit, o zucht
wat voelt het toch zo fijn.
Tranen van ontroering
glijden langzaam door mijn ziel
en bewondering, beroering
voor de momenten dat ik viel.
Gradaties manifest, zo boven zo beneden
openbaring op zijn best, confrontaties niet gemeden
baden in het licht, consultaties ingesteld
verruiming van het zicht, bij mezelf aangemeld.
Gegroet en dierbaar welgekomen
reeds in de leegte die ik ben
overspoelt door al mijn dromen
op zoek naar wie ik ben.
Helmut Dons
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter