Waarneming

Wat wij zien van de dingen zijn de dingen.

Waarom zouden wij het één zien als er iets anders was?

Waarom zouden zien en horen ons vergissen zijn

Als zien en horen zien en horen zijn?

Essentieel is kunnen zien,

Kunnen zien zonder te denken,

Kunnen zien wanneer men ziet,

En niet denken wanneer men ziet

Noch zien wanneer men denkt.

Maar dat (wee ons, met onze aangeklede zielen!),

Dat vereist diepgaande studie,

Eist een leerschool in verlering

En opsluiting in de vrijheid van dat klooster

Waarvan dichters zeggen dat de sterren de eeuwige nonnen zijn

En de bloemen de overtuigde boetelingen van één dag,

Maar waar uiteindelijk de sterren niets dan sterren zijn

en de bloemen niets dan bloemen,

Reden waarom wij ze sterren en bloemen noemen.

Fernando Pessoa


Op een dag zat ik weer eens wezenloos door het raam te staren. Buiten zag ik een groepje kwetterende schoolkinderen voorbijslenteren, op weg naar huis en in de verte hoorde ik het zoevende geluid van auto's in de middagspits. Zoals altijd wanneer ik met bedrijvigheid geconfronteerd word, deed het me pijn. Ik voelde me diep ongelukkig en gefrustreerd. 'Iedereen is met een zinvol leven bezig en dat van mij is zinloos,' jammerde ik innerlijk.

Plots maakte ik echter een vreemde klik. In het gras, aan de voet van de heg tussen de verdorde bladeren, zag ik een merel rondscharrelen en ik dacht: De manier waarop je hier in die stoel zit, doet ertoe. Je kunt er lusteloos in hangen, compleet gedesinteresseerd. Of je kunt de dingen rondom je zien en er dankbaar voor zijn. Vanwaar dit in mij opkwam, weet ik niet. Ineens was dat besef er.

Geluk heeft met waarneming te maken. Met het zien van wat is, zoals het is. Met een liefhebben van de dingen om de dingen. Getuige daarvan het bovenstaand gedicht van Fernando Pessoa.

Bieke Vandekerckhove - De smaak van de stilte