Twee tegelijkertijd belevende werkelijkheden
Zo'n moment, het overvalt je soms, in dit heden.
Ik moet huilen; tranen dringen achter m'n ogen
Een vervelend gevoel van onvermogen.
Verdringen is hier niet het juiste woord
Het dient zich aan, maar ik ga niet akkoord.
Omdat ik van binnenuit een ander weten ken
Dat mij vertelt dat ik dit verdriet niet ben.
Die herkenning doet zich even uiten
Ik laat mijn eigen wil hier buiten.
Geef daar even de ruimte aan
En ga er daarna weer tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter