Een woord van waardering

Er zijn mensen die nooit een woord

van waardering krijgen,

nooit een bemoedigend woord.

Ze doen de nederigste werkjes

en iedereen vindt dat vanzelfsprekend.

In alle stilte

doen ze duizend kleine dingen,

thuis, in ziekenhuizen,

kantoren en werkplaatsen.

Niemand die het ziet.

Maar als ze iets niet doen

of één voet verkeerd zetten,

heeft iedereen het gezien.

Hun fouten worden geteld

en op hun rug gebonden.

Zo lopen heel wat mensen gebukt

in een maatschappij

waar niet gevraagd wordt

naar je goedheid, je eenvoud,

je dienstbaarheid en toewijding,

maar alleen naar

je universiteitstitel en ambitie,

je wetenschappelijke en technische waarde.

Menselijke gevoelens tellen niet.

Te veel mensen voelen zich daarom

afgeschreven en uitgeteld.

Ze hebben geen arbeidsvreugde meer

en ook geen levensvreugde.

Teneergedrukte mensen zitten vast

en komen niet meer vooruit.

Ze zouden vleugels moeten krijgen.

Vleugels! Dan wordt het leven lichter.

Vleugels! Dan wordt alles vrolijker.

Een pluim,

een woord van waardering

kan wonderen doen.

Phil Bosmans