Ik ga adem, ruimte, en stilte halen.
Elke keer snak ik er naar.
Mezelf zijn.
Er is iemand bij me
die dit Zijn ondersteunt en bevestigt
door ook alleen maar te Zijn.
Een stille, rake aanraking.
Niets meer.
Elke keer - onverwoordbaar -
dieper ervaren van mezelf,
in deze ruimte,
in mijn hart.
Die stille vreugde,
die stille kracht vanbinnen.
Weer ademen.
Echt ademen.
Echt aangeraakt zijn.
Echt Zijn.
Er moet werkelijk niets.
Diepste dankbaarheid dat dit mogelijk is
Barbara Beeckman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter