Eindelijk wist je op een dag
wat je te doen stond en ging je aan de slag,
al gaven de stemmen om je heen
je steeds de verkeerde raad
en bleven ze maar schreeuwen;
al trilde het hele huis
uit zijn voegen
en werd er opnieuw aan je getrokken.
"Maak mijn leven beter!"
"Maak mijn leven beter!"
riepen de stemmen.
Maar je zette door.
Je wist wat je te doen stond,
al stak de wind
zijn stijve vingers
tot diep onder de bodem,
al was hun melancholie
nog zo verschrikkelijk.
Het was al behoorlijk laat,
een stormachtige nacht,
het pad lag vol met afgebroken
takken en keien.
Maar langzaamaan,
toen je de stemmen achter je liet,
begonnen de sterren
door het wolkendek heen
te schijnen
en hoorde je een nieuwe stem
die je pas traag
herkende: die van jezelf.
Hij hield je gezelschap,
terwijl je verder en verder
de wereld in trok,
vastbesloten het enige te doen,
wat je kon doen –
Vastbesloten het enige leven
te redden dat je redden kon.
Over de (h)erkenning van je Zelf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter