Toen mijn vader overleed brak er iets in mij,
hij was er altijd al geweest,
samen met mijn moeder, zij aan zij.
Nu was hij dan ineens "daarboven",
hoe kon zijn vlam zomaar zo doven?
We hadden afscheid van hem genomen, de zon scheen.
Het lachen van de mensen buiten ging me door merg en been.
Het leven ging door, dat besefte ik ook wel,
maar liever niet toen, liever niet zo snel.
Toen kwamen er dromen, op een rij.
Mijn vader en ik waren weer samen, zij aan zij.
Zijn woorden en troost klonken als een heldere bel,
hij zei; " het is knokken voor jullie, maar jullie redden het wel!"
Weg waren zijn ziekte, vermoeidheid en pijn,
mijn vader is daar waar hij hoort te zijn.
Daarom kan ik het nu wel geloven,
mijn vader's vlam brandt, brandt helder daarboven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter