De kleine prins en de vos

En toen verscheen de vos.

Goede morgen, zei de vos.

Goede morgen, zei de kleine prins beleefd.

Hij draaide zich om, maar zag niets.

Hier ben ik, onder de appelboom, zei de stem.

Wie ben je? vroeg het prinsje. Je bent grappig.

Ik ben een vos, zei de vos.

Kom met me speler, stelde de kleine prins voor, ik voel me zo verdrietig.

Ik kan niet met je spelen, antwoordde de vos. Ik ben niet tam.

0, pardon, zei de kleine prins.

Maar bij nader inzien vroeg hij:

Wat is dat: 'tam'?

Je bent niet van hier, zei de vos. Wat zoek je eigenlijk?

Ik zoek vrienden. Maar wat betekent dat tam-maken?

Dat is een begrip dat maar al te zeer vergeten is. Het betekent: verbondenheid scheppen.

Verbondenheid scheppen?

Ja, inderdaad, zei de vos. Jij bent nu voor mij nog maar een klein jongetje, net als alle andere kleine jongetjes. Ik heb geen behoefte aan jou, evenmin als jij behoefte hebt aan mij. Ik ben voor jou als alle andere vossen. Maar als jij mij tam maakt, dan groeit er verbondenheid. Dan zullen we behoefte hebben aan elkaar. Dan word jij voor mij enig op de wereld en ik voor jou.

Mijn leven is eentonig, ik jaag op kippen en mensen jagen op mij. Alle kippen lijken op elkaar, en alle mensen lijken op elkaar. En dan verveel je je wel een beetje. Maar als jij mij tam maakt, als er verbondenheid tussen ons groeit, dan wordt mijn leven vol zon. Dan leer ik jouw voetstappen kennen en onderscheiden van alle andere. Voor de voetstappen van anderen kruip ik weg onder de grond, maar jouw voetstappen zullen me uit mijn hol te voorschijn roepen. Ze zullen me als muziek in de oren klinken.

En kijk eens! Zie je die korenvelden? Nu eet ik geen brood. Ik heb niets aan koren, en korenvelden zeggen me niets. Dat is heel verdrietig. Maar jij, je hebt goudblond haar. Als je me nu tam maakt, dan zegt het koren me wel iets. Door het goudblond koren zal ik aan je moeten denken. En ook het geluid van de wind in het koren zal ik mooi vinden.

'Jij blijft altijd verantwoordelijk voor wat je tam hebt gemaakt'

De vos werd stil en keek het prinsje lang aan.

Alsjeblieft … wil je me tam maken? zei hij.

Ja, dat wil ik wel, antwoordde de kleine prins, maar veel tijd heb ik niet. Ik moet vrienden ontdekken en allerlei dingen leren kennen.

Alleen de dingen die je tam maakt en waarmee je een band schept, leer je kennen, zei de vos. De mensen hebben geen tijd meer om iets te leren kennen. Ze kopen alles kant en klaar in de winkels. Maar doordat er geen winkels zijn die vrienden verkopen, hebben de mensen geen vrienden meer. Als je een vriend wil, maak me dan tam!

Wat moet ik doen? zei het prinsje.

Je moet veel geduld hebben, antwoordde de vos. Kijk, je gaat eerst een eindje van me af in het gras zitten. Ik bekijk je eens tersluiks en jij zegt niets: woorden geven maar misverstand. Maar je kunt iedere dag een beetje dichterbij komen zitten.

De volgende dag kwam het prinsje terug.

Je had beter op tijd kunnen komen, zei de vos. Als je bijvoorbeeld om 4 uur ‘s middags komt, begin ik om 3 uur al gelukkig te worden. Hoe later het wordt, des te gelukkiger voel ik me. En om 4 uur word ik al onrustig. Zo zal ik de waarde van het geluk leren kennen! Maar als je op een willekeurige tijd komt, dan weet ik nooit hoe laat ik mijn hart moet klaarmaken ... Er moeten toch riten zijn.

Riten, wat is dat? vroeg de kleine prins.

Dat is ook weer zo’n vergeten begrip, zei de vos. Een rite maakt dat de ene dag verschilt van alle andere dagen, het ene uur van alle andere uren.

Zo maakte de kleine prins de vos tam, en het uur van vertrek naderde. Ach, zei de vos, ik zal huilen.

Maar dat is je eigen schuld, zei de kleine prins. Ik had geen kwade bedoelingen in het hoofd, maar jij wilde dat ik je tam maakte.

Inderdaad, zei de vos.

En nu ga je huilen, zei de kleine prins.

Ja, zei de vos.

Dan heb je er niets mee gewonnen? zei de prins.

Toch wel, de kleur van het korenveld.

Vaarwel, zei de prins.

Vaarwel, zei de vos. Kijk, dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig.

Alleen met het hart krijg je kijk op iemand. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.

Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar, herhaalde de kleine prins, om het goed te onthouden.

De mensen zijn het vergeten, zei de vos. Maar jij moet het niet vergeten. Jij blijft altijd verantwoordelijk voor wat je tam hebt gemaakt.

Uit “de kleine prins”(Le petit prince)van Antoine de Saint-Exupéry