Met wat vrienden bevond ik me op een zuidelijk strand en terwijl ik met mijn tenen in het zand woelde, genoot ik van een zacht lentezonnetje. De ruisende zee wiegde mijn gedachten. Ik voelde me heerlijk relaxed. Tot een vriendin zich bij ons voegde. "Gaan jullie mee?", vroeg ze. "We willen naar een yogales van een docent in de buurt. Ze is heel bijzonder."
En weg was de innerlijke rust. Want natuurlijk: het strand was heerlijk, maar ja, die yogales wilde ik ook. Moest ik gewoon hier blijven? Of was het dom niet te gaan? Wat zou ik missen? Vooral dat laatste woog zwaar. Ik dacht: "Straks maken zij iets geweldigs mee en ben ik er niet bij."
Dus stapte ik niet veel later in een snikhete taxi. Bestuurd door een chauffeur met een temperamentvolle rijstijl. Op weg naar een stadje dat een uur verderop bleek te liggen. Ik was blij dat we er waren. "Vanaf hier moeten we nog tien minuutjes lopen", zei de vriendin. Door smalle, steile steegjes sjokten we door het stadje omhoog.
Yogajuf Teresa ontving ons allerhartelijkst. We rolden onze matjes uit. En nadat we waren uitgenodigd in lotushouding plaats te nemen, sloten we de ogen. Teresa zei: "Laat de stress en de vermoeidheid van de dag los en probeer je zo goed mogelijk te ontspannen. Dat kun je doen door je voor te stellen dat je je op een fijne plek bevindt. Doe bijvoorbeeld alsof je op het strand bent. Voel het strand onder je voeten en de zon op je huid. Luister naar het ruisen van de zee."
Verbijsterend dacht ik: "Daar was ik net! Heb ik daarvoor deze hele reis gemaakt?" En ik realiseerde me weer wat ik allang wist: je hoeft niets na te jagen. Laat de onrust in jezelf los. Want wat je zoekt, is er al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter