Angst ... onzichtbare muren van mijn gevangenis.
Waar ik te vaak nog de sleutel van mis.
Deze angst deed me naar een vrij leven verlangen.
Zonder pijn, los van wat anderen van me verlangen.
Angst ... mijn vijand of toch ook mijn bondgenoot?
Die me kan leren, in mijn strijd met de ‘egodood’.
Die als een spiegel me toont wat ook nog in me leeft.
Waarom dan vluchten als deze angst ook vruchten geeft?
Angst ...je hebt mijn ‘doen en laten’ zo lang gekleurd
Dat ik meende dat ik door iedereen werd (af)gekeurd.
Hoe kan ik, afhankelijk van andermans mening of beeld,
Zuiver horen en zien hoe Hij in mij mijn ‘wonden’ heelt?
Angst ... jou ken ik nu, je hebt zo lang ‘in’ me gewoond
Je hebt je zo openlijk en wreed aan mij getoond.
Je was groter dan ik dacht en versterkte mijn onmacht
Nu ben je ontdekt, ontkracht; het is nu mijn hart dat lacht.
Heel mooi beschreven over angst.
BeantwoordenVerwijderenEen slechte raadgever maar aan de andere kant ook veel uit te leren, als je het op een gegeven moment los kan laten.
Liefs Debby
Ps ik bewonder er elke dag weer over, hoeveel teksten jij er neer kan zetten. Hoe doe jij dat? Ik klaag er niet om, genoeg leesvoer.