Als ik van ons als eerste sterf,
Laat verdriet dan niet lang je hemel verduisteren.
Wees onvervaard maar bescheiden in je verdriet.
Het is een verandering, maar geen afscheid.
Want net zoals de dood een deel is van het leven.
Leven de doden eeuwig voort in de levenden.
En alle opgestapelde rijkdommen van onze reis.
De momenten samen, de onderzochte geheimen.
De gestaag groeiende lagen van intimiteit.
De dingen waardoor we lachten of huilden of zongen.
De vreugde over de zon op de sneeuw
of de eerste tekenen van lente,
De woordloze taal van blik en aanraking.
Het weten,
Ieder geven en ieder nemen.
Het zijn geen bloemen die verwelken,
Geen bomen die vallen en verkruimelen,
En ook zijn het geen stenen
Want zelfs steen weerstaat de wind en de regen niet niet.
En machtige bergtoppen veranderen mettertijd in zand.
Wat we waren, zijn we.
Wat we hadden, hebben we.
Een gedeeld verleden, onherroepelijk aanwezig.
Dus als je loopt in de wouden waar we ooit samen liepen.
En tevergeefs de vlekkerige oever afzoekt naar mijn schaduw.
Of blijft staan waar we altijd stonden,
op de heuvel over het land uitkijkend,
En als je dan iets ziet en uit gewoonte naar mijn hand tast.
En hem niet vind en voelt hoe het verdriet je bekruipt.
Wees dan stil.
Sluit je ogen.
Adem.
Luister naar mijn voetstappen in je hart.
Ik ben niet weg, maar ben gewoon in je.
Nicolas Evans uit: "De rookspringer"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter