The simulation hypothesis

Engels gesproken

Is alles een illusoire simulatie? Werd de wereld gecreëerd door een niet-fysieke kracht waarmee we kunnen communiceren en mogelijk invloed kunnen uitoefenen met onze geest, waardoor we deelnemen aan de creatie van onze eigen realiteit? Dit zijn de grootse existentiële vragen die centraal staan ​​in deze documentaire, die kijkers kennis laat maken met het concept van de simulatiehypothese. De film geeft aan dat er geavanceerde natuurkundige experimenten zijn die suggereren dat de simulatiehypothese waar zou kunnen zijn, en begint met een herziening van twee primaire filosofieën over de aard van het leven: materialisme en idealisme. 
Het materialisme, voor het eerst geïntroduceerd door Democritus, schrijft het atoom toe als de basis voor alle realiteit, waardoor bewustzijn het resultaat is van een materieel proces. Plato, aan de andere kant, geloofde dat het de geest zelf is die plaats maakt voor materie; daarom wordt de werkelijkheid gedragen door ideeën. De simulatiehypothese, die de filmmakers sterk vergelijken met de populaire sciencefictionfilm The Matrix, stelt dat materie en ideeën het resultaat zijn van een complexe digitale simulatie, iets dat lijkt op een videogame. Theoretisch natuurkundigen pleiten voor een programmeerbaar universum en stellen dat er bewijs is dat computercode in de natuur te vinden is en dat wij, simpel gezegd, uitdrukkingen van een code zijn. 
Zijn we zelf samengesteld uit binaire strings van nullen en enen? Zou het kunnen dat subatomaire deeltjes het antwoord van de natuur zijn op de bits en pixels waaruit digitale werelden zijn samengesteld? Hoewel er veel wetenschappelijk jargon is, is er een onderliggende creationistische overtuiging achter de simulatiehypothese - als de wereld in feite een programma is, moet iemand het hebben geschreven. Maar wie of wat? De film suggereert dat mensen via het onderbewustzijn een aangeboren mentale verbinding hebben met deze universele programmeur.



Links: https://topdocumentaryfilms.com/

Mooie vormen door hoge frequentie

Mooie vormen door hoge frequentie

De wetenschap heeft het bewezen: alles bestaat uit trilling.

Masaru Emoto heeft bewezen dat waterkristallen perfect geordend werden door klassieke muziek. In ons leven worden resultaten bepaald door onze trilling. Ons gedrag wordt bepaald door onze gedachten, gevoelens, emoties, woorden en daden.

Als deze een hoge trilling hebben, dus positief, zullen we positieve resultaten krijgen, net als de perfect geordende waterkristallen.

Als je een positieve gedachte 17 seconde vasthoudt, creëert dit een volgende positieve gedachte met een hogere positieve trilling. Als je deze ook 17 seconde vasthoudt, ontstaat er een sneeuwbal effect.

Tijd paradox: het verleden veranderen

Tijdreizen vind ik persoonlijk één van de leukste onderwerpen in de wetenschap. Ook in science-fiction wordt er heel veel gebruik gemaakt.

De bekendste van alle tijd paradoxen is die waarbij de tijdreiziger teruggaat naar het verleden om één van zijn voorouders te vermoorden. Het klassieke voorbeeld is de fameuze grootvader-paradox van René Barjavel in: Le Voyageur Imprudent.

Zelf neem ik een ander voorbeeld; niet zijn grootvader, maar zijn moeder! Als de tijdreiziger teruggaat in de tijd om zijn moeder te vermoorden ontstaat er een tegenspraak want: Als zijn moeder dood is voordat zij de tijdreiziger gebaart heeft, kan laatstgenoemde nooit hebben bestaan. Maar in dit geval kan hij ook de moord niet hebben gepleegd. Dus als de vrouw blijft leven, gaat ze dood, en als ze doodgaat, blijft ze leven! Het resultaat is hoe dan ook onzinnig. Veel reistijdsverhalen hebben zich met deze netelige kwestie bezig gehouden.

In de film Back to the Future probeert de tijdreiziger Marty McFly, niet zijn jonge moeder te vermoorden, maar raakt hij verzeild in haar liefdesleven en zo dreigen haar trouwplannen in de soep te lopen. Zo dreigt hij zijn eigen bestaan uit te wissen. Maar zelfs als dat zou gebeuren is de paradox daarmee natuurlijk nog niet van tafel, omdat hij in dat geval ook nooit naar het verleden zou zijn gereisd om in de geschiedenis in te grijpen.

Paradoxen als deze ontstaan, omdat er een causaal verband is tussen verleden en toekomst. Je kunt het verleden niet veranderen zonder ook het heden te veranderen, daardoor zou een causale lus ontstaan. Omdat het gedrag van veel fysieke systemen gevoelig is voor heel kleine veranderingen, zou het zelfs een heel bescheiden ingreep in het verleden dramatische gevolgen voor het heden kunnen hebben. Stel hoe anders de wereld zou hebben uitgezien als de genetische manipulatie die tot het ontstaan van onze voorouders heeft geleidt niet zou hebben plaatsgevonden, omdat het wezen in kwestie een centimeter verder naar links was gaan staan, waardoor het cruciale Kosmische stralingsdeeltje dat de mutatie veroorzaakte hem net miste.

In het verhaal "A Sound of Thunder" van Ray Bradbuy, trapt een tijdreiziger die teruggaat naar de tijd van de dinosauriers per ongeluk op een vlinder, waardoor hij een hele reeks gebeurtenissen in gang zet die de hele verloop van de geschiedenis in de war schoppen.

Een paradox ontstaat als we causale lussen combineren met een onbeperkte vrije wil. Als de tijdreiziger erachter zou komen dat hij sommige dingen eenvoudig niet kan doen zoals het vermoorden van zijn moeder-zal zo'n paradox nooit ontstaan.

Maar waarom zou er iets de vrije wil in de weg staan? Wellicht is het zo dat je voortdurend naar het verleden kunt reizen, maar dat je bij aankomst telkens in je handelen wordt beperkt. Als je probeert je moeder te vermoorden, weigert het geweer misschien, of wordt je voortijdig gearresteerd wegens verdacht gedrag. Een andere mogelijkheid is dat wat je in het verleden zou willen doen vormgegeven door wat in de overeenstemming is met de toekomst waar je vandaan komt. Hoe het ook zij, vrije wil is een glibberig concept dat zelfs zonder tijdreizen al moeilijk in overeenstemming te brengen is met de wetten van de fysica. Dat is ook de reden dat veel filosofen de vrije wil hebben afgedaan als een illusie.

Tijdreizen

Waarom mijn belangstelling voor tijdreizen? Het onderwerp is steeds meer ook buiten de sciencefiction en filosofie, een onderwerp van wetenschappelijk onderzoek en ook al sommige wetenschappers het onderwerp tijdreizen als een intellectueel spelletje beschouwen, zitten er ook serieuze kanten aan. Gedachte-experimenten hebben Galilei in staat gesteld de wet van de vallende lichamen op te stellen zuiver alleen door erover na te denken. Er zou een dag kunnen komen dat we met zijn alle tijdreizigers worden, een fascinerende gedachte!

De grootvader paradox is een paradox die voortkomt uit het tijdreizen en komt in het kort neer op de vraag: "wat gebeurt er als iemand terug in de tijd gaat en zijn grootvader vermoordt voordat hij vader of moeder heeft kunnen verwekken"?

Als een tijdreiziger dit probeert zijn hier drie mogelijke gevolgen op:

Zodra de tijdreiziger zijn grootvader vermoord, zou hij niet bestaan want zijn vader of moeder heeft hem niet kunnen verwekken, maar dan is er ook niemand die de grootvader heeft vermoord en zal deze dus wel de vader of moeder van de tijdreiziger verwekken en zal de tijdreiziger dus wel bestaan en terug in de tijd kunnen reizen om zijn grootvader te vermoorden. De gebeurtenissen vanaf het moment dat de tijdreiziger in het verleden arriveert worden 'over de originele gebeurtenissen heen geschreven'. Bij deze manier van tijdreizen moet de tijdreiziger dus altijd oppassen dat hij niet voorkomt dat zijn jongere (of nog niet geboren) ik terug zal reizen in de tijd. Dit zou namelijk het einde van de wereld kunnen worden. Deze manier van tijdreizen komt onder andere voor in Back to the Future.

Wanneer de tijdreiziger arriveert in het verleden is er een ingreep in de tijdlijn en ontstaat er op hetzelfde moment een nieuwe parallelle tijdlijn. Er bestaan er nu twee tijdlijnen of een parallelle Universums 'naast elkaar' in het Multiversum: de tijdlijn waar de tijdreiziger in het verleden teruggereisd is en zijn grootvader vermoord en de 'originele' tijdlijn waar er in het verleden niets ernstigs met zijn grootvader gebeurd is zodat de tijdreiziger gewoon geboren wordt om later naar het verleden te kunnen reizen. De tijdreiziger arriveert in het verleden.

Het is mogelijk dat hij dingen die hij nog moet meemaken, al heeft gehoord voordat hij ging tijdreizen. Er komen omstandigheden die er toe leiden dat hij zijn grootvader niet vermoordt. Hij kan zijn grootvader dus niet in het verleden vermoorden. Er is namelijk maar één tijdlijn die door het bestaan 'al van tevoren bedacht' is en daarbij wordt de grootvader niet vermoord, wordt de vader of moeder verwekt en vervolgens de tijdreiziger die zonder succes terugreist in de tijd om te proberen zijn grootvader te vermoorden. Deze manier van tijdreizen komt onder andere voor in The Terminator en Harry Potter en de Gevangene van Azkaban.

De grootvader paradox en variaties daarop zijn een dankbaar onderwerp in de sciencefiction.

In den beginne ...

Het bestuderen van het Universum is zowel een zaak van wetenschap als religie. Het ene omdat het ons kan vertellen hoe het ontstaan is, het andere omdat het ons iets zegt over het waarom en de zin ervan. Dat laatste is belangrijk omdat de wat en hoe vragen bijna altijd uitmonden in de waarom vraag.

Laten we terug gaan naar het belangrijkste feit uit de geschiedenis dat tevens haar begin markeerde: hoe is het Universum (volgens sommigen een multiversum) kunnen ontstaan? Wat de wetenschap er vandaag over denkt is dat alles wat bestaat in een ver verleden in één immens heet en oneindig klein punt - de singulariteit genoemd- was samengeperst; er volgde een enorme knal, de Big Bang, en het Universum zoals we het vandaag kennen ontvouwde zich. Toen de temperatuur voldoende zakte konden zich atomen en moleculen vormen tot de eerste bouwblokken. Zwaartekracht deed zijn werk en de eerste sterrenstelsels werden gevormd uit de ijle gassen Helium en Waterstof. Bepaalde sterren bezweken onder hun eigen gewicht, andere doofden uit, sommige door eerst in spectaculaire supernova's te veranderen die kernfusie-ovens vormden voor zwaardere elementen, de latere basis voor water en koolstof, om ze vervolgens de ruimte in te slingerden (Het zijn deze laatste twee materies die nodig zijn om leven te kunnen vormen, in zekere zin komen we allemaal uit de baarmoeder van lang vergane sterren en is ons lichaam letterlijk opgetrokken uit sterrenstof). Daarna konden planeten en andere objecten vorm krijgen en komen we bij de laatste halte aan: het onstaan van het leven. De Big Bang is een algemeen aanvaarde theorie die de beste verklaring geeft over het ontstaan en de evolutie van het heelal. Twee NASA onderzoekers kregen in 2006 de Nobelprijs voor Natuurkunde omdat ze bijkomend bewijs voor de 60 jaar oude Big Bang theorie ontdekten.

Het Universum is groot, zeer zeer groot. Koud. Donker.

Onze Melkweg, een galactisch stelsel, bestaat uit honderdduizend miljoen sterren. Ongeveer.

En er zijn nog honderdduizend miljoen andere galaxies.

In de woorden van Genesis:

"En God sprak:

Laat er licht zijn ..."In al zijn eenvoud, een treffender beschrijving is er niet.

In de woorden van de Koran:

De hemelen en de aarde waren één enkele samengesmolten massa. Wij hebben ze toen van elkaar gescheiden en uit water al het levende gemaakt.

Het laatste deel van de zin is een verwijzing naar water als basis voor alle leven. Toen, 1400 jaar geleden, een revolutionaire gedachte, nu een algemeen aanvaard feit.

In tegenstelling tot de gangbare opvatting, geeft de Bing Bang theorie geen antwoord over de aanleiding van het ontstaan van het Universum. Het zegt iets over de beginsituatie (oneindig klein) en de expansie na de oerknal. De meest interessante gebeurtenis ooit, de oorzaak van alle andere gebeurtenissen, is relatief onderbelicht in de wetenschap. Dit mag niet verwonderlijk zijn, wetenschap is nu eenmaal de studie van het Universum dat ontstond met de Big Bang. De rest valt buiten de realm van de wetenschap. De Big Bang theorie stelt dus enkel dat het heelal een begin heeft en vertelt iets over de omstandigheden net na de grote knal. Het waarom is voer voor filosofen en theologen.

Als bij de gewelddadige geboorte van het Universum materie, energie, ruimte en de natuurwetten zijn ontstaan, dan zou het vreemd zijn dat de oorzaak van dit alles van dezelfde aard is. Met andere woorden, enkel wat het Universum overstijgt kan dit allesomvattende systeem, de Kosmos, tot leven brengen. Het kan niet zijn eigen oorzaak zijn. Er is hier een boeiend parallel te trekken met de onvolledigheidsstellingen van de wiskundige Kurt Gödel maar dat zou ons te ver doen afdwalen.

De drie monotheïstische godsdiensten (jodendom, christendom en islam) wijzen allemaal naar God als de Schepper door middel van het Woord, de Logos. Lees de magnifieke opening van het Evangelie naar Johannes in het Nieuwe Testament:

In het begin was het Woord en het Woord was met God ...

Dus religie gaat hier een drastische stap verder dan de wetenschap en spreekt zich uit over de feitelijke veroorzaker. Om de woorden van Star Trek te parafraseren:

To go beyond where no man has gone before, namelijk voorbij de ruimte als uiterlijke grens.

Door God die het Woord sprak:

"Wees"

Een ander woord voor existentie, is er een oorzakelijke keten in werking gesteld die culmineerde in dit eigenste moment: jij die deze woorden aan het lezen bent. Jij bent dus persoonlijk getuige van de schepping.

Religie is dus niet noodzakelijk in tegenspraak met wetenschap, het is als het ware de andere kant van dezelfde medaille. Maar laten we duidelijk zijn op dit cruciale punt: wetenschap kan geen bewijzen geven voor het bestaan van God hoewel mensen er wel "tekenen" in zien die hun geloof verder onderbouwen. Anderzijds is er niets in de wetenschap dat in tegenspraak is met het geloof in een Schepper. Maar de wetenschap kan wel een interessante bijdrage leveren aan de discussie over God. Wel een waarschuwing: wanneer één van beide disciplines het terrein van het andere betreedt zonder respect of besef van de respectievelijke grenzen en beperkingen dan kan er verwarring ontstaan.

Veel mensen beschouwen God als een soort van tovenaar die ergens in een ver verleden besliste uit het niets het heelal te creëeren. Helaas roept dit scenario enkele lastige vragen op. Bijvoorbeeld, wat deed God dan voordat Hij het Universum schiep? Als God eeuwig en perfect is, waarom is Hij op een bepaald moment begonnen met de creatie van dit ondermaanse? De heilige Sint Augustinus, een 5de eeuwse Berber theoloog, kwam met een aanvaardbaar antwoord:

Zowel de wereld als de tijd zijn gemaakt door God. Een inzicht dat later door Albert Einstein bevestigd werd: tijd en ruimte zijn deel van dit Universum waarbij tijd een (vierde) dimensie is. Zowel materie, natuurwetten als de tijd zelf zijn geboren uit de singulariteit op het moment van de Big Bang. En dus plaatsen we God, de Eeuwige, letterlijk buiten tijd en ruimte. God werd transcendent. Met andere woorden, de vraag "wat gebeurde er voor de Big Bang?" is irrelevant want het begrip vóór heeft enkel een betekenis na de Big Bang. Net zomin als vragen waar God zich bevindt relevant is, want "waar" houdt een "plaats" in. Terwijl alles wat we "plaats" noemen pas ontstaan is na de Big Bang. In die zin is het te begrijpen waarom bepaalde theologen hemel en hel geen plaats maar een toestand noemen, een toestand waarin de ziel zich bevindt na de dood. De dood is dan een deur om dit Universum te verlaten en de beperkingen van tijd en ruimte achter ons te laten. Vanuit dit standpunt bekeken is een eeuwig leven na de dood plausibel en slaan ook hier de voorgenoemde religies de nagel op de kop.

Het simpele idee van een God die op een bepaald moment een knop indrukte en -wis en waarachtig- het Universum ontstond is dus verkeerd. Het is een weerspiegeling van de grootsheid van God dat voor Hem een tiental miljard jaar niet meer is dan het woord "Wees!".

Wat wel overblijft van het tovenaarsgedeelte is dat het heelal inderdaad iets magisch is, niet alleen omdat het ineens uit het niets ontstond, maar ook door de schoonheid en perfectie ervan.

Kijk om je heen: de zon schijnt, de wind blaast, de bloemen geuren in hun kleurenpracht, de rivieren stromen, de wolken drijven voorbij, de vogels die de hemel doorklieven en de vissen die de waters doorkruisen. Is dat geen magie?

Alles wat we normaal, gewoontjes of als dagdagelijks ervaren is feitelijk ontzagwekkend als je er bij stilstaat.

Laten we nu de aandacht richten op de tijd die God nodig had om dit alles vorm te geven. Het Oude Testament en de Koran zijn ook hier eenstemmig: alles gebeurde in welgeteld zes dagen. Een beetje paleontoloog moet hierom glimlachen. De oudste sporen van leven zijn fossielen van 3,5 miljard jaar oud. Radiometrische datering schat de Aarde rond de 4,5 miljard jaar. Het heelal zelf is driemaal zo oud. Zeker, we kunnen hier dezelfde houding aannemen als sommige bijbelfundamentalisten en deze feiten negeren door te stellen dat God het heeft doen lijken alsof de Aarde veel ouder is. Wie zijn wij om te twijfelen aan de almacht van God. Alleen ... waarom zou Hij de mensheid een rad voor ogen draaien? Een beetje TV-predikant valt nu theatraal op zijn knieën en noemt dit een test voor ons geloof. Maar dat antwoord is niet goed genoeg voor een kritische geest.

In de Koran is God expliciet dat Zijn dagen niet dezelfde lengte hebben als de onze. Voor de mensheid is de definitie van een dag het moment dat de Zon opkomt en weer ondergaat, of meer technisch: wanneer de Aarde éénmaal rond zijn as is gedraaid. De Aarde noch de Zon bestonden toen het Universum werd gecreëerd en dus is deze menselijke maatstaf irrelevant om het scheppingswerk aan af te meten.

Het Arabische woord voor "dagen" is "ayyam". Ayyam heeft eveneens de betekenis van periode of fase. Men kan dus gemakkelijk afleiden dat het Universum in zes stadia of stappen is gecreëerd. De alom geprezen koranvertaler Yusuf Ali geeft als voetnoot bij de vertaling van ayyam:

Zeer lange periodes die eonen kunnen overspannen.

Er zijn mensen die op basis van enkele indicaties in de Koran de berekening hebben gemaakt dat het Universum een dikke 18 miljard oud is. Komt aardig in de buurt van wat wetenschappers hebben berekend maar dit doet er eigenlijk weinig toe. Het is belangrijker om erop te wijzen dat ook hier geen contradictie is tussen de zes "dagen" van God en de visie van de wetenschap.

Wat zijn dan die zes stadia?

In de eerste fase:

Laat er licht zijn.

Daarna werd de Aarde gecreëerd

God scheidde licht en duisternis -

Men kan aannemen dat dit het draaien van de planeet Aarde rond zijn as is

God scheidde land en water

God creëerde planten en dieren

En als kroon op het werk:

God creëerde de mens

In de taal van vandaag: de sterren ontstonden lang voor de planeten. De Aarde was een hete magmabol van gesmolten gesteente. Eens de Aarde afkoelde kon het gecondenseerde water uit de atmosfeer neerdalen dat op haar beurt de diepergelegen gronden vulde tot wat men nu zeeën noemt. Dat eerst de planten en dieren ontstonden is in lijn met de evolutietheorie die de mens als jongste loot aan de levensboom plaatst. De ene fase is het fundament van de volgende, dat is de essentie van de 6 dagen boodschap.

En dus loopt de mens hier op deze aardbol, uitgerust met het vermogen om onderscheid te maken tussen goed en kwaad, zich afvragend waar hij vandaan komt en wat hij hier doet.

Voor alle duidelijkheid: noch de Bijbel noch de Koran zijn encyclopedieën of wetenschappelijke werken die ons tot in de details vertellen hoe God dit alles tot ontstaan bracht. Maar de beschrijvingen uit zowel de Bijbel als Koran over het ontstaan van het heelal is niet in tegenstelling met moderne opvattingen. Er is niets irrationeels aan het geloof in een Schepper die het Universum, met ons in gedachten volgens het Antropisch principe, heeft ontworpen.

In de woorden van King Lear, het hoofdpersonage uit het gelijknamig stuk van William Shakespeare:

"Uit niets kan niets ontstaan".

En wat gebeurde er nu op die fameuze zevende dag? De Bijbel vertelt ons dat God op die dag rustte, moe van al Zijn creatief werk.

Daaraan hebben we nog altijd de zondag als wekelijkse rustdag te danken hoewel deze alsmaar meer onder druk komt te staan door economische motieven. Ere wie ere toekomt, wat dit betreft stonden de Socialisten en Christen-Democraten op één lijn om de zondag als rustdag wettelijk te verankeren in 1905. Voor orthodoxe joden is de (zaterdagse) rustdag nog altijd absoluut.

En hier komen we tot een interessant verschil tussen enerzijds het joden- en christendom en anderzijds de islam.

Voor een moslim is een Almachtige God die rust nodig heeft gelijk aan blasfemie. Er is een gedeelte van een vers in de Koran, toepasselijk genaamd de Troon, dat de volgende beschrijving geeft:

God! Er is geen god dan Hij, de Levende, de Eeuwige
Sluimer noch slaap overmant Hem
Hem behoren alle dingen in de hemelen en op aarde
Wie kan bij Hem bemiddelen zonder Zijn toestemming?
Hij weet wat er voor hen en wat er na hen komt
Evenmin kunnen zij iets vatten van Zijn kennis zonder Zijn wil
Zijn troon strekt zich uit over de hemelen en aarde en Hij voelt geen vermoeidheid om beide in stand te houden
Hij is de Verhevene, de Allerhoogste.

In de islamitische kijk nam Hij dus plaats op Zijn troon op de zevende dag. Wat doet een koning op zijn troon? Niet rusten maar wel zijn rijk regeren, toezicht houden, zorg dragen en beheren. Merk ook het verdere vervolg op van het bovenstaande vers: "Godsdienst kent geen dwang. Redelijk inzicht staat in schril contrast met dwaling"

Eens geschapen moet het Universum worden beheerd. Er is geen reden om aan te nemen dat de schepping een eenmalige daad is waarna die op zichzelf blijft draaien. Wat draait er op zichzelf of vanuit zichzelf? Niets. Uitgaande van het feit dat we nu bestaan volgt niet noodzakelijk het feit, dat we een ogenblik later ook zullen bestaan. Tenzij een oorzaak, dezelfde die ons voortgebracht heeft, ons als het ware voortdurend zal herscheppen.

In de islam is dit idee van een voortdurende herschepping, bekend onder de noemer occasionalisme, verder uitgewerkt door de Ashari school en, onder andere, door de bekende filosoof Al Ghazali verdedigt.

Je kunt stellen dat de wereld van het ene moment niet de wereld is van het volgend moment. Voor een Westerse geest die denkt in termen van causaliteit (oorzaak en gevolg) is dit een radicale gedachte. Maar voor bijvoorbeeld een Chinees die gelooft dat twee zaken met elkaar verband houden door het tijdstip van gebeuren is dit een vrij normaal gegeven. Vandaar dat een horoscoop -de levensloop is verbonden met de sterrenstand op het moment van geboorte- aansluit bij het Chinees standpunt maar bijgeloof is voor de Westerse rationele mens niettegenstaande de populariteit ervan in de dag- en weekbladen.

Het verband tussen de wereld Nu, en binnen een ogenblik, is het proces van herschepping door God. De schakel is dus enkel de wil van God.

Het interessante is dat het occasionalisme recent nieuw leven is ingeblazen door quantum fysici. In de quantummechanica kan men verschillende fenomenen simpelweg niet verklaren door de keten van oorzaak en gevolg (het zogenaamde determinisme). Men spreekt er liever over een distributie en waarschijnlijkheid van mogelijkheden.

En zo komen we uit bij een onophoudelijk scheppende Geest. God als Schepper en voortdurende Herschepper. Er is geen betere manier om God te appreciëren als creatieve geest dan naar de fenomenale complexiteit van het Universum te kijken. Zowel het miniscule als het onmeetbare blaast je gewoon weg. Je kunt het enkel met verbazing aanschouwen.

In de Koran roept God ons op om de schepping te observeren met verstand van geest zodat we herinnerd worden aan Zijn almacht, glorie en genade. Met andere woorden, wij worden opgeroepen om de wetenschap uit te oefenen. Door de natuur in zijn vele uitingsvormen te onderzoeken kun je je hart laten vullen met liefde voor Hem. Liefhebben? Zeker, wat anders rest ons dan Hem die ons het leven schonk lief te hebben?

Liefhebben omwille van Zijn onmetelijke wijsheid.

Liefhebben omwille van Zijn genade.

Liefhebben omwille van Zijn oneindig vermogen.

Hem te loven, te danken en te verheerlijken. Gefascineerd zijn door Hem. Meer willen weten over Hem. En over Zijn schepping.

Op deze manier kan onze beperke geest een oneindige grenzeloze Geest waarderen. Sommigen noemen dit bidden.

Het is niet toevallig dat het dagelijkse islamitische gebed start met "God is groter".

Groter dan wat? Wel, groter dan alles wat je je maar kunt inbeelden. Datzelfde gebed eindigt met het woord "vrede". Men opent met het onvoorstelbare om te eindigen in harmonie. In vrede met zichzelf, het Universum en de Schepper.

Om nogmaals de Koran te citeren:

"O Heer, U omvat alles in genade en kennis"

Blijft over, het klassieke favoriete argument van Jehova's Getuigen:

De mens en de wereld zijn zo complex dat het wijst op een maker. Net zoals de vlekkeloze mechaniek van een horloge wijst op het bestaan van een horlogemaker.

Dit argument snijdt hout, alleen ... kan het tegen zichzelf keren. Als wij al zo gesofisticeerd zijn dat het duidt op een intelligente maker, wie heeft dan die intelligente maker gemaakt? Een nog slimmere maker? En wie heeft dan de maker van de maker gemaakt? Deze vraag kun je tot in het oneindige herhalen en is dus zinloos.

Het antwoord is vrij eenvoudig: alles wat bestaat in dit Universum heeft op zijn beurt een oorzaak dat helemaal terug te brengen is tot aan de Big Bang. Waaruit is de Big Bang dan ontstaan? Antwoord: Het  tijdelijke kan enkel voortkomen uit het eeuwige. "De Eeuwige" is niet toevallig een attribuut van God. Wat Aristoteles scherpzinnig de "Onbeweeglijke Beweger" noemde. Geen wonder dat sommige moslims gedurende de hoogdagen van islamitische kunst en wetenschap deze Oude Griek als een profeet beschouwden.

Natuurlijk, het staat je vrij om te geloven dat het Universum een schitterend meesterwerk is dat door niemand is gemaakt.

Ik zou zeggen: ga naar buiten, kijk omhoog en voel je nietig in de eindeloze uitgestrektheid der firmament terwijl je God's retorische vraag uit de Koran kunt overpeinzen:

"Heb jij dit alles gemaakt of is dit Mijn werk?"

Het hologram van de werkelijkheid

Leven we in een hologram?

Wat is realiteit?

Een wetenschapper bouwt momenteel aan een experiment om aan te tonen dat ons heelal een hologram is. Door het experiment hoopt men op een wetenschappelijke en vooral mathematische manier aan te tonen dat deze hypothese van het holografische Universum realiteit is.

Natuurkundige Craig Hogan van Fermilab blaast dit concept nieuw leven in nadat hij ruis heeft gemeten wat is opgenomen met een detector van gravitatie golven. Het apparaat heet GEO600 en bevindt zich in Duitsland.

Dat de wetenschap dit langzaam begint te ontdekken is een goed teken. De werkelijkheid zoals we die om ons heen ervaren is in feite een illusie. Een gecreëerd hologram wat we ervaren door de perceptie van onze lichamelijke zintuigen. Een zeer geavanceerde leerschool in een computerachtige matrix.

Hoe werkt het?

Om jezelf van bovenaf te kunnen observeren in een fysieke vorm moet licht zich opdelen in 'de observator' en 'datgene wat je wilt observeren'. Je bewustzijn, zeer intelligent, moet voorts een blauwdruk creëren voor de vorm die je wilt observeren in de holografische projectie van het leven in de lagere dimensies.

Hierna creëert je bewustzijn een gedachtevorm van een menselijk lichaam, wat de eerste straal wordt van het opgedeelde licht. De tweede lichtstraal wordt ook gereflecteerd door de holografische plaat en vermengt zich met de eerste straal (het object, de menselijke vorm), zodat de puurheid van het oorspronkelijke bovengenoemde licht behouden blijft.

Dit licht wordt geprojecteerd op de holografische plaat van de Aarde. Je wilt jezelf observeren, zodat je energiepatronen van puur licht en bewustzijn vorm krijgen. Op deze manier wordt vorm behouden zodat de illusie van een fysieke realiteit kan bestaan. Wanneer dit begrepen wordt gaat men langzaam richting de gebieden waar vorm niet langer nodig is en louter een bezwaring vormt van het bewustzijn.

God en de wetenschap

De complexheid van ons Universum

Men zegt dat het wetenschappelijk onderzoek van de wereld rondom ons bewezen heeft dat het leven niet door een intelligente schepper is ontstaan maar door blind toeval. Als er dus geen Ontwerper geweest is, moet het leven spontaan door toeval zijn ontstaan. Daarvoor is nodig dat op de op een of andere manier de juiste chemische stoffen in de juiste hoeveelheden, onder de juiste temperatuur en druk en andere regulerende factoren, bij elkaar hebben moeten komen, en al die factoren zouden voor de juiste tijdsduur gehandhaafd moeten blijven. Om het leven op aarde te doen ontstaan en in stand te houden, zouden deze toevallige gebeurtenissen zich bovendien duizenden keren hebben moeten herhalen. Maar hoe groot is de kans dat zich zelfs maar één zo'n gebeurtenis voordoet?

Evolutionisten erkennen dat de kans dat de juiste atomen en moleculen bij elkaar komen om slechts één eenvoudige eiwitmolecule te vormen, één op 1-0x113 bedraagt, ofte wel een één gevolgd door 113 nullen. Dat getal is groter dan het geschatte totale aantal atomen in het Universum! Wiskundigen schrijven elke gebeurtenis met een kans van minder dan één op 1 0x50 af als iets wat nooit zal plaatsvinden. Maar voor leven is veel meer nodig dan één simpele eiwitmolecule. Er zijn alleen al ongeveer 2000 verschillende eiwitten nodig voor de activiteit van één cel, en de kans dat al deze eiwitten toevallig verkregen worden, is één op 1-0x 40.000. Als men niet behoort tot degenen die, door algemeen heersende opvattingen of wetenschappelijke opleiding bevooroordeeld, stellig menen dat het leven [spontaan] op de aarde is ontstaan, dan is dit simpele rekensommetje voldoende om die gedachte totaal van de baan te vegen', zegt de astronoom Fred Hoyle. Aan de andere kant hebben geleerden door hun studie van de stoffelijke wereld, vanaf de kleinste subatomaire deeltjes tot de uitgestrekte sterrenstelsels, ontdekt dat alle bekende natuurverschijnselen aan bepaalde fundamentele wetten schijnen te gehoorzamen. Met andere woorden, zij hebben logica en ordening ontdekt in alles wat er in het Universum gebeurt, en zij hebben deze logica en ordening in eenvoudige wiskundige termen weten uit te drukken.

Weinig wetenschappers kunnen eraan ontkomen onder de indruk te raken van de haast absurde eenvoud en elegantie van deze wetten', schrijft een hoogleraar in de natuurkunde, Paul Davies, in het tijdschrift New Scientist. " Wat kunnen wij uit dit alles afleiden? Allereerst dat, indien het Universum door wetten wordt beheerst, er een intelligente wetgever moet zijn die de wetten heeft geformuleerd of ingesteld. Aangezien bovendien de wetten waardoor het Universum wordt bestuurd, gemaakt schijnen te zijn met het oog op toekomstig leven en omstandigheden die gunstig zijn voor de instand-houding ervan, is er duidelijk een doel bij betrokken. Ontwerp en doel dat zijn geen kenmerken van blind toeval; het zijn precies de kenmerken die door een intelligente Schepper tentoongespreid zouden worden. Natuurlijk zijn ontwerp en doel niet alleen te zien in de ordelijke werking van het Universum, maar ook in de wijze waarop levende schepselen, zowel eenvoudige als ingewikkelde levensvormen, hun dagelijkse bezigheden verrichten, alsmede in de wijze waarop ze met elkaar en met de omgeving in wisselwerking staan. Bijna elk deel van ons menselijk lichaam bijvoorbeeld - de hersenen, het oog, het oor, de hand - toont een zo verfijnd ontwerp dat de huidige wetenschap er geen volledige verklaring voor heeft.

Dan zijn er de dierenwereld en het plantenrijk. De jaarlijkse trek van bepaalde vogels over duizenden kilometers land en zee, het proces van de fotosynthese in planten, de ontwikkeling van één bevrucht eitje tot een complex organisme met miljoenen gedifferentieerde cellen met gespecialiseerde functies om slechts enkele voorbeelden te geven zijn stuk voor stuk in het oog springende bewijzen van een intelligent ontwerp.

Materie op zich bestaat niet!

Alle materie ontstaat en bestaat alleen bij de gratie van een kracht die de atoomdeeltjes in trilling brengt en ze in het minuscule zonnestelsel van het atoom bijeenhoudt. Daar echter in de gehele wereldruimte geen intelligente en geen eeuwige kracht bestaat, moeten we achter deze kracht een bewuste intelligente geest veronderstellen.

Deze geest is de oerbron van alle materie. Niet de zichtbare vergankelijke materie is realiteit, waarheid of werkelijkheid maar de onzichtbare, onsterfelijke geest is de waarheid! Daar geest zonder meer evenwel ook niet kan bestaan maar elke geest toebehoort aan een wezen, moeten wij noodzakelijkerwijs geestwezens veronderstellen. Daar geestwezens echter niet uit zichzelf kunnen bestaan, maar geschapen moeten zijn, aarzel ik niet deze mysterieuze schepper zo te benoemen als alle cultuurvolkeren op aarde al duizenden jaren hebben gedaan: "God". Dit waren de woorden van Max Karl Ernest Ludwig Planck, Nobelprijswinnaar en fysicus in 1858 geboren in Kiel en overleden in 1947!

Steeds meer wetenschappers zijn tot de overtuiging gekomen dat achter de Kosmos en zelfs de evolutietheorie een wezen schuilt dat alles in goede banen leid. Ook de grootste geleerde aller tijden Einstein was een Godszoeker. Een bekende uitspraak van hem was:

" I want to know Gods thoughts all the rest are details".

Eens scepticus altijd scepticus.

Nu dat de mens van het geloof is afgestapt heeft men het vervangen door de wetenschap, en dit is niet verkeerd maar men heeft eigenlijk het kind met het badwater weggegooid.

Het wetenschappelijk geloof is net zoals het geloof onderhevig aan vele veronderstellingen. De kleuren van een landschap of een schilderij zijn afhankelijk van de kleur bril van de toeschouwer. Door een materialistische bril zie je alles in een materialistisch licht. Pas als je hem afzet kun je de dingen zien zoals ze zijn. De mensheid is op de wetenschap gesprongen omdat ze jarenlang onderdrukt is geweest door de kerken en angst werd ingeboezemd voor God, de vrees voor verantwoording te moeten afleggen aan die God valt hier mee weg. De mensen willen die verantwoording niet ze willen hun gang gaan. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze groepen oprichten om hun gelijk te proberen bewijzen meestal opereren ze dan onder de naam van Skep of Sceptisch of andere. Ze hebben maar één doel alles wat met God, geloof, religie, spiritualiteit of paranormale te maken heeft proberen kelderen om hun gelijk te proberen halen.

Het virtuele veld

Interview met Bram Vermeulen over het virtuele veld.

De wetenschap heeft eindelijk volledig contact met de filosofie gemaakt. De theorie van het alomvattende 'Zero Point Field' zou wel eens de definitieve brug kunnen slaan tussen spiritualiteit en wetenschap. We weten al een hele tijd dat deeltjes nooit op een vaste plek zijn. Ze bestaan eigenlijk niet. Ze floepen aan en uit. Dat noemen ze virtueel. Het komt eigenlijk hierop neer: de werkelijkheid is er eigenlijk niet, alleen als er een waarnemer is. En die waarnemer ben ik.

De Chinezen noemen het 'Chiâ', de hindoes het 'Al'. Dat veld is voor mij het godsbegrip. Alles is er potentieel. Ik ben degene die moet zorgen dat het eruit komt. Ik ben degene die God vertaalt in de wereld. God Zelf doet dat niet. God Zelf is alles. Dan blijken teksten van Jezus als 'Ik ben in Hem en Hij is in Mij" naadloos te kloppen. Ik vind 'De Onnoembare' nog altijd de mooiste aanduiding voor God. Het begrip is onnoembaar, ik ben deel van dat veld, ik besta uit dat veld. Die virtuele deeltjes om ons heen bevatten alle informatie die er is. Een prachtig godsbegrip. Een heel groot niets, maar alles is ondertussen potentieel. Dat is onze wereld; ons bewustzijn bepaalt of het er is. Dat wisten we al uit de kwantumtheorie. Het kan niet zonder bewustzijn.

Het begrip reïncarnatie is enerzijds heel bevrijdend, maar het maakt je 'en dat is de andere kant van het verhaal' enorm verantwoordelijk. Je beseft onmiddellijk - als je het weet te doorgronden: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen daden. Niemand anders. Ook niet een God buiten me. Mijn bewustzijn veroorzaakt dit. Als ik een rotstreek heb uitgehaald, heb ik die uitgehaald. Je kunt niet langer roepen: "Het is de schuld van mijn moeder, want die gaf me nooit een zoen." Onzin. Een gemiste kans. Ga terug, geef je moeder een zoen en ga door met je leven. Mensen zeggen nu wel eens tegen me dat ik het makkelijk heb om niet bang te zijn voor de dood, omdat ik nu weet dat je eigenlijk niet doodgaat. Ik ben bang voor doodgaan, omdat ik niet weet wat dat is. En het past niet in een levend bestaan. Maar sinds ik van het veld weet, snap ik dat die scheiding tussen leven en dood, tussen levende materie en dode materie, er niet is. Het is allemaal hetzelfde. Bewustzijn maakt het levend. Zolang ik mijn bewustzijn als kern hou, sterf ik niet. Maar ik ga wel op in een andere staat van Zijn.

Newton en Descartes hebben het samen bedacht: een steen is dood en een boom is levend. Wat is dan leven? Als een cel zich kan vermenigvuldigen. Maar dat is niet leven. Dat wordt veroorzaakt door leven. En wat is dan leven? Leven en bewustzijn zijn identiek. Dan is het godsidee in één keer klaar. Zo wil ik wel een God. Zo klopt het ook als Jezus zegt: "Ik ben het licht der wereld".

Hij legt voortdurend de connectie met licht. Je ziet hem ook altijd afgebeeld met een stralenkrans. Iedereen denkt: dat hebben ze gedaan omdat Hij heilig is. Welnee, de man was 'radiant'. Hij gaf licht. Hij is het voorbeeld van hoe je van chemie, van dat scala aan emoties, moet zien af te raken. Ik ben voor de chemie op aarde, voor mijn emoties, voor mijn opwinding.

Leven is bungee jumping. Je springt naar beneden, hebt een gevoel dat je doodgaat, en je komt weer boven met een geweldig gevoel. Hoe zou het zijn als ik dat gevoel zou kunnen hebben zonder het springen?

We komen hier voor de chemie: boos worden, kwaad worden, verliefd zijn, de oorlog ingaan. De oorlog is voor die chemie een ideale plek: daar mag je slaan, schieten en vechten. Je komt erachter hoe dapper je bent, hoeveel je waard bent. Daar kom je in vredestijd niet achter. Daarom creëren we conflicten. We voelen dan de chemie in ons lijf. We zijn kennelijk op aarde voor die chemie. Anders zouden we het niet doen. De dieren doen het namelijk niet. Ganzen maken niet voortdurend conflicten. Die vliegen lekker rond. Wij mensen hebben een ongelooflijk ingenieus systeem in ons leven gecreëerd om conflicten te kunnen maken. Op aarde zoek je je chemie uit. Maar dan ga je van die chemie afzien. Wat doe je dan? Dan keer je de andere wang toe.

Toen Jezus de tempelhandel in elkaar had geslagen riep hij de volgende ochtend zijn discipelen bijeen. Hij was vertwijfeld dat hij zich zo had laten gaan en zei tegen hen: "Dit heb Ik gedaan als zoon van de mens. Vandaag zal Ik weer de Zoon van God zijn."

Ze hadden hem kwaad gekregen. Hij had zijn chemie, zijn emoties, niet meer onder controle en werd mens. Het verhaal waarin Jezus zegt iemand die je slaat ook de andere wang toe te keren, maakt duidelijk hoe het werkt. Tegen zo'n mens is niets te beginnen. In het Pilatus-verhaal laat Hij het weer zien: als je niet bang bent om te sterven, waarom zou je dan maatregelen nemen om het tegen te gaan?

Als je naar een gemiddeld kantoor gaat, dan zie je allemaal mensen die eigenlijk iets anders willen doen. Daarom voelen ze zich zo vervelend en is er zo veel werkuitval en stress. Deze mensen zitten dingen te doen waarvoor ze niet op aarde zijn. En dat weten ze. Dan zijn ze 55, ze gaan sigaretten halen en ze gaan niet terug. Dat zijn de momenten waarop mensen beseffen: ik was hier om een andere reden en nu ga ik die reden achterna. Maar we zijn specialisten in het creëren van materie. We werken en daar creëren we geld mee. Dat is creëren in materie. Het is een hele rare weg die we nemen. Jezus werkt niet met omwegen. Hij zorgt voor water uit een rots. Dat was geen onzin. Dat kon Hij. Hij wist van het virtuele veld. Dus verandert water in wijn. Dat is geen punt. In het programma In den Beginne, wat over het scheppingsverhaal gaat, zeg ik het hardop: Jongens, die verhalen zijn letterlijk waar. Maar omdat het te verre kennis is, zijn ze gemythologiseerd door de machthebbers om ze handzaam te houden, werden het wonderen. Het zijn geen wonderen. We kunnen dat allemaal. Het stomme is dat we die weg niet bewandelen. Wat wij doen: we gaan hard werken om een kantoor, we verdienen geld en met dat geld kopen we een fles wijn. Over een omweg gesproken.

Op het gebied van healing werkt het net zo. In onze cellen hebben we bepaalde informatie. Nu worden we ziek. Wat gebeurt er dan? Onze cellen krijgen verkeerde informatie. Wat moet ik doen? We moeten proberen in het veld te komen en oude, goede informatie uit het veld halen. Dat doen gebedsgenezers, sjamanen en handopleggers. Ze hebben een connectie met het veld en geven jou de juiste informatie terug waardoor je geneest. De enige juiste manier van genezen. Wat hebben wij bedacht? Met dat geld dat je creëert, koop je paracetamol en dan heb je geen pijn meer.

De Bijbel is een wijs en fascinerend boek. Het trieste is dat ik, om bij die wijsheid te komen, van een heel andere kant moest komen. Ik ben dat boek pas gaan lezen toen ik besefte dat wat er stond waar was. En dat het niet uitgelegd hoefde te worden door mensen die riepen dat het eigenlijk anders bedoeld was. Er werd niets anders bedoeld dan wat er stond. Christus kon mensen genezen door hun de juiste informatie terug te geven. Hij probeerde hun duidelijk te maken dat het eigenlijk een fluitje van een cent was. Het werd Hem kwalijk genomen. Het moest wel heel bijzonder zijn, anders werden alle dokters werkloos.

Het mooiste verhaal is het verhaal van Jezus Zijn moeder. Het hoogtepunt in Zijn leven, waarin Jezus laat zien dat Hij klaar is met het verleden. Ze komt op hem aflopen en zegt: "Ik ben je moeder. En Hij zegt: Vrouw, ik ken u niet. Mensen vinden deze reactie ontzettend grof. Nee, dat is precies wat je moet zeggen. Jij claimt mijn moeder te zijn. Als je mijn moeder bent, hoef je het niet te roepen. Jij maakt er meer van, jij hebt opeens recht op mij. Dat iemand zijn moeder is betekent niets. Doe een daad die goed is en ik vind je geweldig. Hij is klaar met zijn emoties. Hij laat zien hoe het is om zonder emoties te leven.

Christus is van een figuur die wij allemaal konden zijn zo snel mogelijk een superheilige gemaakt. Nu hebben we een ideaal waar we nooit aan kunnen tippen. Dus dat doen we dan ook maar niet. Hij riep voortdurend: Jij kan het ook. Maar ze geloofden hem niet.

Hij bracht mensen terug naar de oude kennis. Door te verklaren dat Hij wonderen deed, hoefden ze de oude kennis niet meer uit te leggen. Maar in de huidige tijd worden al die vragen opnieuw gesteld. En dit opnieuw vragen stellen zal uiteindelijk het eind van de gevestigde godsdiensten betekenen.

Als er een nieuwe vertaling komt, houd ik wel mijn hart vast. Dan gaan die vertalers weer zitten interpreteren. Hij maakte van water gewoon wijn. Daar moeten ze niets anders van maken.

Bram Vermeulen

Afstemmen op het veld van alle mogelijkheden

John Lennon ligt op de bank naar het plafond te staren, onbereikbaar voor zijn omgeving. Zijn vrouw Cynthia (zijn eerste vrouw) is het van hem gewend. Ze weet dat het geen zin heeft om nu tegen hem te praten of zijn aandacht te trekken. John verkeert in andere sferen. Ze weet ook dat hij snel genoeg terug zal keren op aarde. Ineens zal hij opspringen, naar de piano rennen en een prachtig nieuw nummer schrijven. Hoewel, schrijven ... het lijkt er meer op dat John de song krijgt gedicteerd. Het lijkt wel alsof die mooie teksten en melodieën hem worden aangereikt op de momenten dat hij voor haar niet bereikbaar is.

Ook van Mozart is bekend dat hij deze gave bezat. Het razende tempo waarmee hij componeerde en de vrijwel foutloze composities die hij neerpende, doen vermoeden dat Mozart niet zozeer componeerde, maar vooral goed luisterde. "Alle muziek is er al," schreef hij in een brief aan zijn vader, "het moet alleen nog worden opgeschreven." Ook de grote Italiaanse kunstenaar Michelangelo 'zag' zijn beelden al voordat ze er waren: "Het beeld zit al in het marmer," zei hij. "Ik hoef het er alleen maar uit te halen."

Lennon en Mozart mogen misschien genieën zijn geweest die in staat waren de 'muziek der sferen' op te vangen, uniek zijn zij niet. Het overkomt ons allemaal dat we plotseling, vaak op de momenten dat we het niet verwachten, een geniale inval hebben of ineens een oplossing zien voor een probleem waar we al lang mee worstelen.

Eureka!

Er zijn mensen die er hun beroep (of roeping) van hebben gemaakt om geniale inzichten en geïnspireerde kunst van boven te 'downloaden'. De helaas te vroeg overleden zanger, dichter, schilder, cabaretier, schrijver en componist Bram Vermeulen maakte er een sport van om af te stemmen op hogere sferen als hij inspiratie nodig had. "Nadenken is twijfelen" was zijn motto. Liever maakte hij zijn geest stil zodat hij zich kon openstellen voor de wijsheid, schoonheid en inspiratie die hem binnenvielen.

Het Zero Point Field

Klinkt dat vaag of zweverig? Wetenschappers vinden van niet. Sinds het zogenaamde Zero Point Field begin vorige eeuw werd ontdekt, weten ook zij dat er achter de ogenschijnlijke realiteit die wij met onze fysieke zintuigen kunnen waarnemen een gigantisch veld ligt verborgen waarin alle informatie van alle tijden zou liggen opgeslagen. Een soort bibliotheek van de schepping waar iedereen in principe een lidmaatschap van heeft, maar waar vrijwel niemand gebruik van maakt.

Sinds het boek The Field van onderzoeksjournalist Lynne McTaggart in 2001 verscheen zijn er steeds meer mensen bewust geworden van de mogelijkheden van dit kwantumveld.

McTaggart schrijft:

"Onderzoekers ontdekken dat het Zero Point Field de blauwdruk bevat van ons bestaan. Alles en iedereen is met elkaar verbonden door middel van dit veld waarin alle informatie van alle tijden zou zijn opgeslagen. Uiteindelijk kun je alles van mensen tot materie terugvoeren op een verzameling van elektrische ladingen die voortdurend in contact staan met deze oneindige zee van energie. Onze interactie met dit veld bepaalt wie wij zijn, worden en waren. Het veld is de alfa en omega van ons bestaan."

Albert Einstein is het met haar eens:

"Het veld is de enige realiteit."

Voor wetenschappers is de ontdekking van het veld relatief nieuw. Mystici, yogi's, monniken en zieners spreken echter al vele duizenden jaren over dit goddelijke waarin wonderen de gewoonste zaak van de wereld zijn. Door de eeuwen heen heeft deze dimensie alle mogelijke namen gekregen:

Akashaveld, subtiele regionen, astrale wereld, God, Brahmand, Universum, Eenheid ...

Psychiater Carl Gustav Jung sprak van een collectief onderbewustzijn, bioloog Rupert Sheldrake spreekt over morfogenetische velden en natuurkundigen spreken nu van kwantumveld, kwantumpotentieel, informatieveld, veld van alle mogelijkheden of Zero Point Field.

Blauwdruk van de schepping

Één van de wetenschappers die al vroeg inzag dat de ontdekking van dit veld wel eens de ontbrekende schakel zou kunnen zijn voor ons begrip van het Universum, is de Hongaarse systeem deskundige Ervin Laszlo. In zijn boek The Creative Cosmos uit 1993 schrijft hij dat dit veld een informatiedrager is:

"Het is de oorsprong van geest en materie de blauwdruk van het Universum. Zelfs onze eigen herinneringen liggen niet in onze hersenen opgeslagen, maar liggen als holografische informatie opgeslagen in dit veld. Onze hersenen zijn vooral ontvangers en verwerkers van deze informatie. Wanneer zij resoneren met bepaalde frequenties krijgen zij toegang tot die specifieke informatie."

Om beter te begrijpen hoe dit informatie veld precies werkt en hoe wij daarmee kunnen resoneren, deed de Amerikaanse bioloog Paul Pietsch van de universiteit van Indiana een nogal wreed experiment.

Hij leerde salamanders bepaalde gedragingen en takelde vervolgens hun hersenen zodanig toe (onder meer door ze door een worstmolen te halen) dat hun herinnering vernietigd zou moeten zijn en plaatste ze daarna terug in hun kop. Wat bleek? Na verloop van tijd vertoonden de salamanders opnieuw het aangeleerde gedrag. Ofwel: de hersenen waren kapot, maar de herinnering leefde voort. Ook Pietsch komt tot de conclusie dat herinneringen niet in de hersenen liggen opgeslagen, maar in het informatie veld en dat de salamanders blijkbaar in staat waren om deze herinnering 'op te halen' door er op af te stemmen.

Neuro-anatoom Harold Burr van de universiteit van Yale ontdekte dat ieder organisme 'van cellen tot planten en van dieren tot mensen' afstemt op de informatie velden die bij de specifieke soort horen om te 'weten' hoe zij zich moeten ontwikkelen. Ook hij experimenteerde met salamanders en zag dat babysalamanders al een lichtveld om zich heen hebben dat de vorm heeft van een volwassen exemplaar. Deze 'blauwdruk' bleek zelfs rondom een onbevrucht ei al aanwezig te zijn. Ook bij zaadjes van planten zag Burr licht velden in de vorm van de volwassen plant. Deze velden kunnen verklaren waarom je bij bepaalde dieren (salamanders, onder andere) een poot, kaak of zelfs de lens van het oog kunt amputeren en dat dit lichaamsdeel vervolgens weer aangroeit.

Ook bij mensen komen dit soort lichtvelden voor, al is het (nog) niet mogelijk om een lichaamsdeel weer aan te laten groeien. Maar 'fantoompijn' is een bekend fenomeen. Mensen bij wie een lichaamsdeel is geamputeerd, hebben vaak nog lang 'gevoel' in dat lichaamsdeel. Ze hebben bijvoorbeeld jeuk of pijn. Theoretisch zou het ook voor ons mogelijk moeten zijn om af te stemmen op de blauwdruk zodat een ziek of ontbrekend lichaamsdeel weer kan herstellen/aangroeien.

Hoe effectief het is om op specifieke informatie af te stemmen, blijkt uit onderzoek van psychologe Ellen Langer van de universiteit van Harvard. Zij had een groep van mensen boven de zeventig naar een afgelegen plek gebracht waar een omgeving was geschapen die een exacte replica was van het jaar 1959. De meubels waren erop afgestemd, ze kregen films uit 1959 te zien en zelfs de kranten en tijdschriften die ze ontvingen, waren uit die tijd. Binnen een week was er in de feitelijke symptomen van veroudering van deze groep mensen een ommekeer te zien. Hun vinger gewrichten werden beweeglijker en hun gezichtsvermogen werd beter. Omdat de deelnemers, zo concludeerde Langer, dezelfde mentale informatie kregen als in 1959, begon hun lichaam zich weer aan te passen aan de fysieke toestand van destijds. Het leek erop dat de zeventigers contact hadden gemaakt met hun eigen energetische blauwdruk uit 1959 en dat hun lichaam zich hiernaar had gevoegd.

Afstemmen op gezondheid

De Duitse arts Frits-Albert Popp komt na intensief onderzoek tot de conclusie dat een organisme alleen gezond kan zijn als het voortdurend in contact staat met het informatie veld. Hij liet als eerste een instrument bouwen dat in staat is fotonen (lichtdragers) te meten en deze zelfs één voor één te tellen. Popp komt tot de conclusie dat ieder levend organisme voortdurend met het Zero Point Field communiceert om af te stemmen op de collectieve blauwdruk van gezondheid van de specifieke soort. Popp ontdekte dat bij zieke mensen niet alleen de innerlijke communicatie is verstoord, maar ook de communicatie met het Zero Point Field. Zieke mensen bleken te weinig of juist te veel licht uit te zenden. Hun licht ging letterlijk uit of werd uit hen gezogen.

Verschillende onderzoeken naar hartpatienten geven ook aan, dat het gevoel van afgescheiden te zijn van jezelf, de gemeenschap en je spiritualiteit meer nog dan lichamelijke condities, zoals hoog cholesterol, één van de grootste oorzaken van de ziekte is. Onderzoek naar mensen die lang leven toont aan dat zij niet alleen geloven in een hoger spiritueel wezen, maar zich ook het sterkst deel van de gemeenschap voelen.

Als afstemmen op de gezonde holografische informatie in het Zero Point Field inderdaad tot gezondheid leidt, is het dan mogelijk jezelf en anderen van ernstige ziekten te genezen.

In de jaren zestig had bioloog Bernard Grad van McGill University in Montreal hier al mee geëxperimenteerd. Hij was begonnen met planten. Zijn onderzoek liet zien dat water dat was 'ingestraald' door helers een positief effect had op de groei van zaden. Grad kon aantonen dat de moleculaire structuur van 'ingestraald' water werkelijk veranderde, te vergelijken met het effect van magneten. Wat hij ook meette, is dat zaden die werden gevoed door water dat was 'ingestraald' door depressieve mensen niet goed gedijden.

Ook het beroemde experiment van dokter Randolph Byrd uit 1988, waarbij voor de helft van de vierhonderd hartpatienten van zijn afdeling werd gebeden, liet zien dat gericht bewustzijn effect heeft op gezondheid. De patienten waren op willekeurige wijze dubbelblind in twee groepen verdeeld, wat betekent dat noch de patienten, noch de artsen, noch de verpleegsters wisten tot welke groep deze patienten behoorden. Katholieke of protestantse gebedsgroepen van vijf tot zeven personen, die in verschillende steden van de Verenigde Staten bijeenkwamen, richtten elke dag hun gebed tot iemand wiens naam en lichamelijke conditie zij kenden. De patienten van de tweede controlegroep hadden niemand die voor hen bad. De mensen voor wie werd gebeden, waren er na verloop van tijd significant beter aan toe: ze hadden vijf keer minder antibiotica nodig, drie keer minder last van longoedeem, niemand had behoefte aan intubatie als hulp bij het ademhalen, terwijl twaalf personen van de controlegroep dat wel nodig hadden.

Luisteren is de sleutel

Elizabeth Targ was echter niet overtuigd. Als orthodox psychiater schoot zij een aantal gaten in Byrds experiment. Zo had Byrd vooraf de mentale gesteldheid van beide groepen niet in ogenschouw genomen. Zij besloot een programma op te zetten dat effecten van andere factoren zou uitsluiten. Zij deed er maanden over om het protocol te ontwerpen. Uiteindelijk meette zij het effect van veertig verschillende helers op aidspatienten. De resultaten waren niet mis te verstaan: wat voor vorm van heling ook werd gebruikt, de helers leverden op afstand een enorme bijdrage aan de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de patienten.

Targ ontdekte dat het niet uitmaakte welke methode de helers gebruikten, zolang de intentie was om de patient te helen. Of het nu Jezus, Spiderman of grootmoeder was die werd aangeroepen voor het effect maakte het niet uit. Wat alle helers wel gemeenschappelijk hadden, was hun vermogen om niet in de weg te staan. Zij gaven zich over aan een helende kracht, alsof zij een deur opendoen en iets dat groter was dan henzelf toelieten.

Of je dat 'iets' nu God, Allah, Universele Intelligentie of Zero Point Field noemt, maakt niet uit. Waar het om gaat, is dat het mogelijk is toegang te krijgen tot deze inspirerende intelligentie en dat ieder van ons in staat is om meer geïnspireerd, magisch en moeiteloos te leven dan we nu doen. De sleutel tot het veld is: leren luisteren. Om te kunnen ontvangen, moet je open staan, 'aan' staan, luisteren. In deze tijd kan de mensheid wel wat frisse en geniale inzichten gebruiken, omdat zoals Einstein al zei:

Problemen niet kunnen worden opgelost door hetzelfde denken te gebruiken waaruit die problemen zijn ontstaan.

Het is de hoogste tijd om stil te worden en te luisteren.

Bron:

Tijn Touber is auteur, componist en meditatieleraar.
Hij haalt zijn ideeën uit het veld en geeft een Spoedcursus Verlichting.

Of je het nu wilt of niet ... in ons dagelijkse leven hebben we te maken met twee totaal verschillende werelden.

(Feitelijk leef je dus, zonder dat je het jezelf beseft, al heel je leven in twee werelden)

De wereld om ons heen ... De zichtbare wereld

Deze zichtbare wereld is de MIK-wereld (Materiële IK-wereld).

En de wereld van het allerkleinste ... De onzichtbare wereld

Alhoewel deze wereld voor ons onzichtbaar is, is hij heel erg belangrijk voor ons. Alle ziektes die we kunnen krijgen ontstaan bijvoorbeeld in deze wereld.

De voor ons onzichtbare wereld wordt door wetenschappers 'de atomaire wereld' genoemd. Simpel gezegd ... de wereld die je alleen met een microscoop kan zien. Deze wereld is de SIK-wereld (Spirituele IK-wereld)

Nu zal je misschien zeggen, wat is er nu spiritueel aan de wereld van het allerkleinste? Dat zal ik je uitleggen.

Als je materie onder een microscoop gaat bekijken zie je dat alle materie op aarde en in het Universum uit atomen bestaan. Ga je atomen bekijken dan zie je dat die uit een atoomkern bestaat, waar miljoenen elektronen omheen cirkelen (zie onderstaande afbeelding)

Deze elektrons gedragen zich heel vreemd. Alle elektrons ter wereld en in het Universum staan namelijk op een of andere manier in contact met elkaar. En om het nog gekker te maken ... alle elektrons ter wereld en in het Universum bewegen gelijktijdig. Dus als er één naar rechts draait, draaien alle elektrons ter wereld en in het Universum naar rechts gelijktijdig.

Dokter Quantum gaat het je uitleggen ... in het clipje hieronder.

Je afstemmen op het Zero Point Field

Op zoek naar het hart van de materie – naar het allerkleinste deeltje – ontdekken natuurkundigen de bijzondere eigenschappen en mogelijkheden van dit veld. Het zogenaamde Zero Point Field.

De woorden van Niels Bohr, de befaamde Deense natuurkundige, hadden ons kunnen waarschuwen:

'Iedereen die ni­et is geschokt door de kwantumtheorie

heeft het niet begrepen."

Dit, is een waarschuwing. Maar er is troost: mocht je het verhaal op enig moment niet meer kunnen volgen, je bevindt je in goed gezelschap. Houdt je vast. (Of liever: laat los.)

Shireen Strooker staat roerloos in het midden van een groot weiland. Om haar heen staan zeshonderd mensen. Het schitterende landschap onder de rook van de machtige vulkaan Mount Rainier in het uiterste noordwesten van de Verenigde Staten is voor haar onzichtbaar. Shireen is geblinddoekt, evenals al die anderen in het weiland. Die ochtend hebben ze allemaal een tekening gemaakt. De honderden tekeningen hangen nu op het hek langs het weiland. De opdracht: vind geblinddoekt je eigen tekening.

Shireen doet een meditatieoefening, haalt haar tekening voor de geest en denkt: 'Ik ben de maker van de tekening en de toeschouwer,

ik moet alleen maar één worden met de tekening, dan trekt die mij vanzelf naar zich toe.

Dan loopt ze, zonder tegen iemand op te botsen, dwars over het veld en ... haalt in één keer haar tekening tussen de zeshonderd anderen vandaan.

Toeval? Puur geluk? Je zou het denken. Maar die ochtend is Shireen niet de enige die deze onwaarschijnlijke prestatie verricht. De resultaten van deze oefening van de leerlingen van de Ramtha's School of Enlightenment verslaan de wetten van de empirische kansberekening. Kennelijk is de mens in staat op een ontastbare wijze met materie te 'communiceren'. Het lesprogramma van deze bijzondere school wil bewijzen dat verschijnselen als telepathie en helderziendheid geen mysterieuze fenomenen zijn, maar gaven die elk mens bezit en kan ontwikkelen. Er is meer tussen hemel en aarde dan wij kunnen vastpakken,

luidt de ongeschreven slogan van het curriculum van Ramtha's school.

Er zijn meer scholen en stromingen die deze boodschap de afgelopen decennia hebben verkondigd. Sterker nog: de nieuwe tijdsbeweging is op dit uitgangspunt gegrondvest. Maar het boeiende is dat de harde wetenschap van de moderne natuurkunde bewijzen begint aan te dragen voor het bestaan van een alomvattend energieveld, dat een verklaring zou kunnen bieden voor het wonder van een geblinddoekte vrouw die haar eigen tekening te midden van zeshonderd andere vindt.

Onderzoeksjournaliste Lynne McTaggart geeft in haar boek The Field een overzicht van recente wetenschappelijke ontdekkingen die aantonen, dat er een allesomvattend energieveld bestaat dat mens en materie met elkaar verbindt. Op zoek naar het hart van de materie 'naar het allerkleinste deeltje' ontdekken natuurkundigen de bijzondere eigenschappen en mogelijkheden van dit veld. Het zogenaamde Zero Point Field is zo genoemd omdat er bij het absolute nulpunt nog steeds energie meetbaar is en lijkt de verklaring aan te dragen voor talrijke bekende verschijnselen en processen die de wetenschap tot dusver voor raadselen stelde. Van zwaartekracht tot elektromagnetisme en van de spontane genezing van een wond tot helderziendheid en telepathie: het zijn allemaal verschijnselen die hun oorsprong vinden in dit kwantumveld.

McTaggart schrijft: "Onderzoekers ontdekken dat het Zero Point Field de blauwdruk bevat van ons bestaan. Alles en iedereen is met elkaar verbonden door middel van dit veld waarin alle informatie van alle tijden zou zijn opgeslagen. Uiteindelijk kun je alles 'van mensen tot materie' terugvoeren op een verzameling van elektrische ladingen die voortdurend in contact staan met deze oneindige zee van energie. Onze interactie met dit veld bepaalt wie wij zijn, worden en waren. Het veld is de alfa en omega van ons bestaan.

Een verbinding tussen materie en geest staat haaks op de wetenschappelijke fundamenten waarop de moderne samenleving is gegrondvest. Ons denken wordt immers nog steeds sterk bepaald door het mechanistische wereldbeeld dat Isaac Newton in de zeventiende eeuw introduceerde. Newton zag het Universum als een machine met losse onderdelen die een beperkte invloed op elkaar hebben. Rene Descartes voegde daar nog eens zijn visie aan toe, dat de menselijke geest is afgescheiden van de levensloze materie die we 'lichaam' noemen. In het denken van Newton en Descartes draait de wereld gewoon door of wij mensen er nu wel of niet zijn. Wij doen er niet veel toe. De evolutieleer van Darwin versterkte het beeld van de eenzame, afgescheiden mens. Het ging om eten en gegeten worden. De mens bleek een evolutionair toeval zonder bijzondere betekenis. Maar er bleven grote vragen: hoe begint het leven, hoe werkt onze geest, waarom worden wij ziek, hoe ontwikkelt één cel zich tot een volledig mens, enzovoort. Vele wetenschappers zochten antwoorden op deze vragen in de religie, maar dat bracht hen in conflict met zichzelf. Hoe kun je twee zo tegenstrijdige levensvisies binnen jezelf verenigen?

De eerste aanwijzingen voor een mogelijke brug tussen spiritualiteit en wetenschap, voor het bestaan van een allesverbindend energieveld, kwamen opmerkelijk genoeg uit natuurkundige ontdekkingen aan het begin van de vorige eeuw. De Duitse natuurkundige Max Planck toonde in 1911 aan, dat er tussen de atomen een energierijke 'lege ruimte' bestond. Maar omdat hij vaststelde dat dit energieveld er altijd en overal is, beschouwde hij het als een constante zonder invloed op het materiele bestaan. Andere pioniers van de kwantumfysica ontdekten dat je de meest elementaire bouwstenen van de materie eigenlijk niet eens materie kunt noemen. Soms gedroegen deze bouwstenen zich als deeltjes, dan weer als golven en soms als beide tegelijk. In 1927 noemde Werner Heisenberg dit het 'onzekerheidsprincipe'. Subatomaire deeltjes bleken geen solide objecten te zijn, maar vibrerende energiepakketjes die als losse onderdelen niet eens kunnen worden gekwantificeerd of begrepen. Een grotere breuk met het Newtoniaanse denken was nauwelijks denkbaar. Op dit elementaire niveau leek niets vast te staan, er was slechts sprake van oneindig veel mogelijkheden. Bovendien bleken deze deeltjes pas een specifieke vorm te krijgen als ze werden geobserveerd door een toeschouwer. Aandacht van een mens deed een deeltje 'bevriezen'. De onderzoekers kwamen tot de verbijsterende conclusie dat bewustzijn werkelijkheid creëert en Einstein vroeg zich af of de maan eigenlijk wel bestaat als we er niet naar kijken.

De natuurkundigen zagen ook dat deeltjes die ooit met elkaar verbonden waren geweest bijvoorbeeld binnen een molecuul altijd en overal met elkaar verbonden blijven en elkaar instant dus sneller dan het licht en over grote afstand beïnvloeden. Dit zogenoemde 'non-lokaliteitsverschijnsel' wees erop dat de dimensies tijd en ruimte op elementair niveau niet zouden gelden. Einstein sprak over 'spookachtige verbindingen op afstand'.

Einstein en zijn tijdgenoten slaagden er niet in de nieuwe ontdekkingen van de kwantumfysica te verenigen met de Newtoniaanse werkelijkheid die zij om zich heen zagen en konden vastpakken. Hun oplossing was een wetenschappelijk gedrocht: voor de wereld van de kleine deeltjes golden andere wetten dan voor de wereld van de grotere materie. Tegelijkertijd zochten deze wetenschappers hun toevlucht veelbetekenend tot spiritueel-religieuze teksten.

Erwin Schrödinger bestudeerde bijvoorbeeld het hindoeïsme, Heisenberg verdiepte zich in de Platonische theorie van de oude Grieken en Niels Bohr wendde zich tot de Tao en Wolfgang Pauli tot de kabbala.

Wat een eeuw geleden nog niet lukte, lijkt nu mogelijk. De theorie van het alomvattende Zero Point Field zou wel eens de definitieve brug kunnen slaan tussen spiritualiteit en wetenschap. Einstein kon het nog niet bewijzen, maar vermoedde het wel, toen hij zei dat 'het veld de enige realiteit is'. Zo kan het veld de verklaring bieden voor de instant, 'spookachtige' informatie-overdracht tussen kwantumdeeltjes. Uiteenlopende wetenschappelijke ontdekkingen wijzen in dezelfde richting.

Neuro-anatoom Harold Burr van de universiteit van Yale ontdekte het veld. Hij onderzocht in de jaren veertig van de vorige eeuw lichtvelden rondom levende organismen en ontdekte dat jonge salamanders een lichtveld om zich heen hebben in de vorm van een volwassen salamander. Deze 'blauwdruk' blijkt zelfs rondom een onbevrucht ei al aanwezig. Ook bij zaadjes van planten zag Burr lichtvelden in de vorm van de volwassen plant. Deze velden kunnen verklaren waarom je bij salamanders een poot, een kaak of zelfs de lens van het oog kunt amputeren en dat dit lichaamsdeel vervolgens weer aangroeit.

Salamanders hebben mogelijk een opmerkelijk sterke verbinding met het hen omringende energieveld, maar het verschijnsel is ook bij mensen niet onbekend. Mensen bij wie lichaamsdelen zijn geamputeerd, kunnen soms nog de (fantoom)pijn in het geamputeerde lichaamsdeel voelen. Ook het werk van Burr wijst erop dat lichamen 'materie' zijn verbonden met een omhullend energieveld.

En waar halen helderzienden hun kennis vandaan? Dat vroeg natuurkundige Hall Puthoff van de universiteit van Stanford in de Verenigde Staten zich af. Hij deed verschillende experimenten met twee helderzienden waarbij hij hen de coordinaten van een plaats op aarde gaf waar zij nog nooit waren geweest. De helderzienden bleken onafhankelijk van elkaar in staat de plekken tot in detail te beschrijven. Om te zien hoe ver hun helderziendheid reikte, vroeg Puthoff hen ook de planeet Jupiter te beschrijven voordat de ruimteverkenner Pioneer 10 van Nasa de planeet in kaart zou brengen. Enigszins gegeneerd meldde helderziende Ingo Swann dat hij een ring om de planeet had gezien. "Misschien", zei hij tegen Puthoff, "heb ik mijn aandacht per ongeluk op Saturnus gericht." Niemand nam de tekening serieus, totdat de Nasa enige tijd later onthulde dat beelden van de ruimteverkenner hadden aangetoond, dat Jupiter inderdaad een ring had. Inmiddels was de CIA geïnteresseerd geraakt in de bijzondere resultaten van Puthoffs onderzoek, dat wellicht ook voor spionagedoeleinden kon worden gebruikt. Bij wijze van experiment werd CIA-agent Christopher Green met een vliegtuigje de lucht ingestuurd. In zijn binnenzak had hij een briefje met daarop drie getallen. Geen probleem voor helderziende Pat Price, die de getallen feilloos en in de juiste volgorde kon opsommen. Hij had zich alleen wat misselijk gevoeld. Later bleek dat Green een turbulente vlucht had gehad.

Vervolgens deed Puthoff experimenten waarbij hij mensen op reis stuurde naar willekeurige coördinaten op de aarde en hen vroeg om die locatie in een kwartier met een camera vast te leggen. Ook moesten ze een meegegeven vragenlijst invullen. In vrijwel alle gevallen wisten de helderzienden de locaties aan de hand van de gegeven coördinaten duidelijk te beschrijven.

Puthoff ging nog een stap verder. Hij vroeg de helderzienden de locatie te beschrijven voordat de reizigers ter plekke arriveerden. Ook dat lukte. De helderzienden bleken in staat de bestemming te beschrijven, een half uur tot vijf dagen voordat de reiziger arriveerde. Puthoff concludeerde daaruit dat tijd en ruimte op het niveau van het Zero Point Field niet bestaan. De informatie is kennelijk al beschikbaar voordat de feitelijke handelingen plaatshebben. In totaal deed Puthoff 336 vergelijkbare experimenten, waarbij het voor de helderzienden vrijwel niets uitmaakte of de reizigers al wel of nog niet op de locatie waren geweest.

Natuurkundige Helmut Schmidt deed een ander opmerkelijk experiment waaruit de tijdloosheid van het energieveld blijkt. Hij zette zijn proefpersonen een koptelefoon op hun hoofd en liet hen via een machine bliepjes horen. De bliepjes waren willekeurig en gelijkmatig verdeeld over het linker- en rechteroor. De opdracht aan de deelnemers was: zorg dat er meer bliepjes in één van beide oren worden geproduceerd. In vrijwel alle gevallen slaagden de proefpersonen daarin. Ofwel: mensen waren in staat 'zonder direct tastbare relatie' de machine te beïnvloeden. Ook Schmidt concludeerde dat er kennelijk een veld bestaat dat mens en machine verbindt.

Zijn volgende experiment onderstreepte dat nog eens op haast bizarre wijze. Hij gaf een proefpersoon een tape met bliepjes mee naar huis met de opdracht de opnamen op de tape te beïnvloeden en meer bliepjes naar het linkeroor te sturen. Schmidt maakte voor zichzelf een kopie van de tape. De volgende dag bleken de bliepjes op de tape inderdaad ongelijkmatig in het voordeel van het linkeroor te zijn verdeeld. Tot verbijstering van Schmidt bleek dat ook op de kopie het geval, terwijl hij niet beter wist dan dat de machine 'zoals gebruikelijk' de bliepjes gelijkmatig over beide oren had verdeeld.

De enige mogelijke conclusie voor Schmidt was, dat de toekomstige intentie van de proefpersoon reeds op het moment van opname zijn invloed had gehad. Zoals de kleine salamander weet dat hij een grote salamander moet worden, zo weet de proefpersoon van Schmidt al' voordat het hem feitelijk wordt gevraagd' dat hij de opname van de bliepjes zal beïnvloeden.

Verleden, heden en toekomst vloeien in het energieveld kennelijk ineen.

Psychologe Ellen Langer van de universiteit van Harvard liet in een ander experiment zien dat tijd een relatief begrip is. Een groep van mensen boven de zeventig werd naar een afgelegen plek gebracht waar een omgeving was geschapen die een exacte replica was van het jaar 1959. De meubels waren erop afgestemd, ze kregen films uit 1959 te zien en zelfs de kranten en tijdschriften die ze ontvingen, waren uit die tijd. Binnen een week was er in de feitelijke symptomen van veroudering van deze groep mensen een ommekeer te zien. Hun vingergewrichten werden beweeglijker en hun gezichtsvermogen werd beter. Omdat de deelnemers, zo concludeerde Langer, dezelfde mentale informatie kregen als in 1959, begon hun lichaam zich weer aan te passen aan de fysieke toestand van destijds.

Een van de mogelijke verklaring is dat de zeventigers contact maakten met hun eigen energetische blauwdruk uit 1959, waarna het lichaam zich hiernaar voegde.

De Indiase arts en auteur Deepak Chopra formuleert het zo: 

"Tijd is afhankelijk van onze gewaarwordingen.
Het bestaan van de voortgaande beweging van de lineaire tijd is in geen enkel experiment aangetoond en nooit in een wiskundige formule beschreven.

De ervaring van de voortgaande beweging van de lineaire tijd is een verschijnsel dat is gecreëerd door ons zenuwstelsel. In feite bestaan verleden, heden en toekomst tegelijk, naast elkaar, in een veld van oneindige mogelijkheden. De ervaring van de lineaire tijd is de manier waarop de natuur ons ervoor behoedt alles tegelijk te ervaren. Maar dat is wat er werkelijk gebeurt."

Einstein zei het nog kernachtiger:

"Ruimte en tijd zijn niet omstandigheden waarin wij leven,
maar manieren waarop wij denken."

In de resonantie met het veld bestaat er geen verschil tussen een herinnering en een nieuwe ervaring. De hersenen halen 'oude' en 'nieuwe' informatie op dezelfde manier op. Dit verklaart het gedrag van de salamanders.

Ook intuïtie, helderziendheid, voorgevoelens, telepathie en andere 'onverklaarbare' fenomenen worden begrijpelijk door het Zero Point Field als opslagplaats van informatie te zien waarop elk mens op elk moment kan afstemmen.

Is dat wat Nostradamus deed toen hij de toekomst 'zag'?

Één van de eerste wetenschappers die inzag dat het Zero Point Field wel eens de ontbrekende schakel zou kunnen zijn voor ons begrip van het Universum, was de Hongaarse systeemdeskundige Ervin Laszlo. In zijn boek The Creative Cosmos uit 1993 schrijft hij dat het veld meer is dan een massa zinderende energie op de achtergrond van ons bestaan. Volgens Laszlo is het Zero Point Field vooral ook een informatiedrager.

"Dit kwantum vacuum is de oorsprong van geest en materie, een blauwdruk van het Universum. Zelfs onze eigen herinneringen liggen niet in onze hersenen opgeslagen, maar liggen als holografische informatie opgeslagen in het veld. Onze hersenen zijn vooral ontvangers en verwerkers van deze informatie. Wanneer zij resoneren met bepaalde frequenties krijgen zij toegang tot specifieke informatie."

Ben je daar nog?

Je hebt zojuist gelezen dat tijd niet bestaat en dat een mens een machine kan beïnvloeden. En dat in een wereld waarin de computer vanwege zijn onbetwiste rechtlijnigheid wordt geacht altijd gelijk te hebben. Toch gaat het hier nog steeds over natuurkunde en over wetenschappelijke, verifieerbare experimenten. Al deze experimenten en verschijnselen wijzen erop, dat de spookachtige ontdekkingen van de kwantumfysica veel meer van invloed zijn op onze dagelijkse werkelijkheid dan de pioniers van een eeuw geleden aanvankelijk dachten. Bestaat het Universum volgens de wetten van Newton nog wel? Blijkt de wereld niet een dynamisch web waarin alles en iedereen met elkaar is verbonden? Betekent dat dat mijn leven heel anders in elkaar zit dan ik dacht?

Mijn leven? Bestaat er wel zoiets als een 'ik', afgescheiden van zijn omgeving?

Wat betekent individualiteit nog als alles met elkaar is verbonden en zelfs onze eigen herinneringen voor iedereen toegankelijk zijn? Om het nog spannender te maken: die atomen die op allerlei wijzen met elkaar en met het Universum in contact staan, vormen zo nu en dan tijdelijk ons lichaam. Elke zeven jaar zijn alle cellen in ons lichaam vernieuwd; geen atoom is meer dezelfde. En wie weet met welke informatie die nieuwe atomen zich in ons lichaam nestelen? 'Individualiteit', 'ik' en 'mijn' worden zo wel heel beperkte begrippen. Niet de afgescheidenheid die wij dagelijks denken te ervaren, staat centraal in ons leven, maar de alomvattende verbinding.

Deze wetenschappelijke ontdekkingen kunnen ook het merkwaardige verschijnsel verklaren, dat mensen in een ziekenhuis sneller genezen als willekeurige mensen op een willekeurige plaats in de wereld dagelijks voor hen bidden, zoals uit onderzoeken is gebleken. En de verbondenheid van het Zero Point Field lijkt ook te kunnen worden geconcludeerd dankzij het minstens zo bizarre fenomeen dat met orgaantransplantaties bepaalde 'herinneringen' van de voormalige eigenaar van het orgaan meegaan naar het nieuwe lichaam.

Als ik bid voor mensen worden ze beter. Het omgekeerde zal ook wel het geval zijn. Ik besef dat het in mijn eigen belang is om mijn omgeving met zorg en respect te behandelen. Op de één of andere manier dragen we allemaal de verantwoordelijkheid voor het veld dat ons allen verbindt. En voor de werkelijkheid die we met elkaar maken.

De tweede betekenis van het Zero Point Field voor mijn leven is ten minste zo ingrijpend als het inzicht dat afgescheidenheid eigenlijk niet bestaat:

Ik maak mijn eigen werkelijkheid ...

Zoals ik kennelijk een machine kan beïnvloeden, kan ik alle materie om mij heen beïnvloeden. Sterker nog: ik doe niet anders, inclusief de materie van mijn eigen lichaam. Als ik de werkelijkheid maak, dan is de wereld niet zoals hij is, maar zoals ik denk dat hij is. Mijn denken bepaalt de werkelijkheid.

Toen arts en meervoudig karatekampioen Roy Martina op een feestje voor de grap door een vriend van achteren werd aangevallen, was zijn natuurlijke reactie de man in de houdgreep te nemen, waarop de vriend zijn vinger brak. Onder het motto 'wat je breekt, zal je maken' besloten zij een experiment te doen. Zij wisten dat Aboriginals erin slagen breuken vrijwel instant te genezen.

Martina:"Wij dachten: als zij dat kunnen, kunnen wij het ook. Wij stemden af op het 'Aboriginalveld' en stuurden die energie naar de gebroken hand. Een paar dagen later kon mijn vriend weer volleyballen. Op scans was geen breuk meer te zien."

In zijn beroemde boek Think and Grow Rich uit 1937 laat Napoleon Hill zien, dat succesvolle mensen hun succes vooral te danken hebben aan het feit, dat zij er op het diepste niveau van overtuigd waren dat zij succes zouden hebben. Succesvolle mensen, concludeert Hill, geloven heilig in hun doel en weten niet beter dan dat zij dat zullen verwezenlijken. Door hun gerichte aandacht op dat doel, materialiseert dat doel zoals in natuurkundige experimenten alleen deeltjes die aandacht krijgen zichtbaar worden.

De derde les van het veld voor mijn leven

is dat in beginsel alles kan.

Alle informatie is beschikbaar in het Zero Point Field. Het is mijn uitdaging 'en die van ons allemaal' om het mooiste eruit te halen. Het is zoals Michelangelo het ooit zei over beeldhouwen:

"Het beeld zit al in het marmer,
ik hoef het er alleen maar uit te halen."

Ik ervaar soms hetzelfde als ik een verhaal schrijf en woorden op mijn beeldscherm zie verschijnen waarvan ik me nauwelijks bewust ben, dat ik ze heb bedacht. Ik haal zinnen, die ik niet bewust ken of bedenk, zomaar ergens vandaan. Inspiratie heet dat. Maar in feite is die 'inspiratie' geen onverklaarbaar verschijnsel meer, maar een bewijsbaar natuurkundig fenomeen.

Mozart hoorde tijdens zijn bezoek aan de Sixtijnse Kapel in Rome het beroemde stuk Miserere van Allegri. Dat stuk wordt slechts eenmaal per jaar ten gehore gebracht 'tijdens de Goede Week' om vervolgens weer voor een jaar achter slot en grendel te verdwijnen. Mozart was in staat het werk nadat hij het één keer had gehoord uit het hoofd te noteren, waarmee hij de geheimzinnige band rondom het werk doorbrak.

Ervin Laszlo zegt daarover: "Mozart en andere componisten van zijn kaliber waren niet alleen. Zij hadden toegang tot het veld en stonden op die manier in contact met meesterwerken. "Kunstenaars zijn eerder vertolkers en vertalers dan scheppers. Hun talent is geen wonder, maar iets dat in beginsel iedereen kan leren. Het is een kwestie van afstemmen op het veld. "

Op een Grieks eiland zit Shireen Strooker met haar echtgenoot Bram Vermeulen op het terras van een café aan een tafeltje in de zon. Midden op de tafel staat een koffertje, zodat zij elkaar niet kunnen zien. Bram kijkt op een stuk papier dat voor hem ligt en telt langzaam: "Één, twee, drie, vier ...". Bij iedere tel schrijft Shireen een plus of een min op achter het cijfer op haar blaadje. De verbaasde blikken van omstanders probeert ze te negeren om zich volledig te concentreren op wat Bram haar 'toezendt': een plus of een min.

Als het blaadje vol is, draaien zij de rollen om. Zo proberen ze allebei een plus of een min achter hetzelfde cijfer te krijgen.

In totaal doen zij dit spelletje die dag elf keer. Volgens de wetten van de kansberekening zouden Bram en Shireen vijftig procent gelijke plussen en minnen moeten scoren. Maar die dag is hun score voor zeventig procent gelijk. Ze weten dat dat geen toeval is. Ze hebben vaker zulke resultaten bereikt.

Bram en Shireen weten dat je elkaar kunt bereiken, als je goed afstemt. Wij zitten succesvolle afstemming echter vaak in de weg.

Shireen: "Er bestaat een duidelijk verschil tussen concentreren en afstemmen.
Als ik me concentreer, probeer ik met alle macht door middel van mijn denken iets te bereiken. Meestal bereik je dan precies het tegenovergestelde. Wat wij 'nadenken' noemen, is in wezen vooral twijfelen. Je komt in allerlei emoties terecht 'ik kan het niet, wat doe ik hier?' en je bereikt je doel niet."

Afstemmen betekent niet nadenken en contact maken met de informatie die er al is. Je wordt één met die informatie en resoneert ermee."

Shireen vertelt over een andere oefening die ze een keer deed met een dikke Amerikaan. Ze stonden tegenover elkaar en keken elkaar indringend aan. Vervolgens liepen ze beiden naar de andere kant van een ruimte en Shireen kreeg de opdracht op te vangen wat de man het liefst at. Haar eerste beeld was een reep chocolade. Maar 'gezien de postuur van de man' twijfelt ze: "Het zal wel een hamburger zijn." Ze tekent een hamburger en loopt terug naar de man. Fout, het blijkt een reep chocolade te zijn.

Shireen:"Dat is wat ik bedoel met nadenken."

Kinderen zijn natuurtalenten in afstemmen. Het is opvallend hoe succesvol kleine kinderen zijn in het tekeningenspel van Shireen waarmee dit verhaal begon. En ik herinner me dat ik vroeger verstoppertje speelde met mijn kleine zusje. Ze telde tot tien buiten de zitkamer, kwam binnen en liep in één rechte lijn naar mij toe, achter welk gordijn of onder welke stoel ik me ook verstopte.

Dieren worden ook niet gehinderd door denken. De Britse biochemicus Rupert Sheldrake beschrijft vele opmerkelijke verschijnselen. Een poes die alleen 'de telefoon opneemt' zij gooit met haar pootje de hoorn van de haak wanneer haar baasje opbelt en alle andere telefoontjes negeert.

Of paarden die weigeren verder te lopen op een pad

waar even later een lawine naar beneden zou vallen.

Honden die 'tevergeefs' proberen hun baas te beletten

het huis te verlaten waarna de baas een ernstig ongeluk zou krijgen.

Ook zijn verhalen bekend van dieren

die de stad al hebben verlaten voor een aardbeving.

Leren afstemmen op het Zero Point Field, maakt het mogelijk om bewust te creëren.

Toen ik destijds een nieuw huis nodig had, creëerde ik een beeld van dat huis. Ik visualiseerde een huis aan zee met bossen in de buurt, hoog, veel licht en betaalbaar. Gedurende enkele weken gaf ik elke dag een moment aandacht aan die visualisatie, waardoor het energetische beeld in het Zero Point Field werd verankerd. Het was nog slechts een kwestie van tijd voor het zou materialiseren.

Dat gebeurde twee maanden later. Nu woon ik in het huis dat ik toen voor me zag. Met mijn visualisatie stemde ik in feite af op het Zero Point Field. Door aandacht te geven aan een beeld kon dat beeld 'mijn huis' werkelijkheid worden. Precies zoals de kleine deeltjes van de natuurkundigen zich dankzij aandacht manifesteren.

Vroeger werden dromers uitgelachen door zelfbenoemde verstandige mensen die met beide benen op de grond stonden. Inmiddels hebben de dromers de wetenschap aan hun zijde gekregen. Dromen zijn het begin van werkelijkheid. De toekomst wordt gemaakt door die toekomst te zien, door erop af te stemmen. In principe is alles mogelijk.

De wetenschap draagt een werkelijkheid aan die mijn rationele geest maar nauwelijks wil bevatten. Hoe kan een mens nu een machine beïnvloeden? Hoe kan tijd niet bestaan? Hoe kan ik iets ontastbaars tastbaar maken? Maar ik woon in mijn huis en Shireen vond haar tekening. De vertwijfeling zal te maken hebben met de kwantumsprong die mijn rationele geest nu moet maken.

Niet voor niets zei natuurkundige Niels Bohr dat 'iedereen die niet is geschokt door de kwantumtheorie

het niet heeft begrepen."

Als Shireen op een avond thuiskomt, vindt zij een vergeelde envelop van haar moeder met daarin kopieën van het in 1947 ontdekte evangelie van Thomas. Hierin zegt Jezus tegen Thomas: "Ik ben niet uw Meester, maar u heeft gedronken. U bent dronken van de bruisende bron waaruit ik heb geput en u van te drinken geef."

Voor Shireen is het duidelijk dat Jezus uit dezelfde bron

 'uit hetzelfde veld' putte waaruit ook zij nu leert 'drinken'.

Verlichte wijzen als Jezus doorzagen de schepping. Zij hadden de wetenschap niet nodig voor hun 'kennis' van het Zero Point Field. Duizenden jaren later staan wetenschap en spiritualiteit op het punt om samen te komen. De gevolgen en mogelijkheden zijn immens. Het wonder van Jezus en andere verlichte denkers was hun vermogen een betere wereld te zien en vorm te geven. Zij begrepen: als ik een andere wereld wil, moet ik anders leren denken.

Of, zoals Gandhi het zei: "Be the change you wish to see in the world."

Wie denkt dat alleen de Mahatma of Jezus dat kunnen, heeft nu het wetenschappelijke bewijs van het tegendeel. Ieder van ons heeft het in zich. Ieder van ons is een schepper. Ieder van ons kan de wereld veranderen. En dat hoeft geen eindeloos en moeilijk proces te zijn denk maar aan de botbreuken van de Aboriginals. Het kan vandaag. Het kan Nu. Wat is tijd?