Waarom we settelen voor de verkeerde persoon (en waarom dat niet erg is)

Eeuwenlang (en soms nog steeds) trouwden mensen om logische redenen. Omdat het perceel van haar ouders grenst aan dat van jou, omdat zijn familie een goedlopend bedrijf heeft, omdat er een kasteel bewoond moest worden door een compleet gezin óf omdat twee ouderparen in dezelfde God geloven.

In de tegenbeweging gaat trouwen juist om (soms bijna onmogelijke) verliefdheid en je hart volgen. Klinkt romantisch, maar volgens Alain de Botton ook niet de ideale basis voor een gelukkig huwelijk. Niet per se uitgangspunt voor een liefdevol en gelukkig leven, zo'n verstandshuwelijk. Met eenzaamheid, ongelukkige kinderen, vreemdgaan en andere vervelende toestanden tot gevolg. Langzaam veranderde ons algemene idee van de perfecte relatie. 
Als tegenreactie op de koude, zakelijke manier van een levenspartner kiezen, moesten we opeens heel veel voelen bij degene met wie we ons leven zouden versmelten, schrijft Alain de Botton in de New York Times. In de liefdesrelatie die nu als ideaal wordt gezien, worden twee mensen door een soort overweldigend, bijna dierlijk instinct naar elkaar toegetrokken. Dat gevoel dat je tot over je oren verliefd bent, niet meer kunt eten en slapen zonder die ene persoon en alles voor hem of haar aan de kant wil zetten. Je kunt niet anders dan dit gevoel, je hart, volgen. Hoe onbedachtzamer – 'het maakt ons niets uit dat we elkaar pas twee maanden kennen en we allebei geen baan hebben' -, hoe beter in dit geval (want: échte liefde) Een bijna getraumatiseerde tegenreactie op die eeuwenlange logische manier van partnerkeuze, die vaak niet goed uitpakte.

Verkeerde partner
Volgens Alain de Botton kiezen we door ons verpeste beeld van 'echte liefde' vaak voor een verkeerde partner.

We voelen valse veiligheid. Wat we vooral zoeken in een levenspartner is vertrouwdheid. We willen in volwassen relaties gevoelens die we als kind hadden, herbeleven. Voor veel mensen geldt dat de liefde die we als kind kregen of gaven niet altijd in balans was. We voelden bijvoorbeeld ook liefde als we een ouder moesten opvrolijken, we voelden opluchting na het gemis van een ouder, of we hadden moeite met uiten van wensen omdat we het zo graag goed wilden doen. We willen niet alleen zijn.

We maken ook gekke keuzes, omdat we als de dood zijn dat we alleen overblijven. Je moet wel heel erg in balans zijn met jezelf en je gevoel van eenzaamheid om picky te durven zijn. Single blijven is voor veel mensen geen optie. En als dat zo is, kán je eigenlijk bijna geen weloverwogen keuze maken voor de juiste partner. We houden vast aan één gevoel. Je wil je het liefst altijd fijn voelen. Tuurlijk. We willen ons geluk vangen, vasthouden en nooit meer kwijtraken. Als alles rozengeur en maneschijn is en hij op z'n knieën gaat op het strand in Bali, denken we dat die euforie voor altijd zo blijft. We vergeten op die roze wolk alleen vaak dat er niet per se een verband is tussen dat gevoel en het instituut dat huwelijk heet.

Volgens de Botton maakt het echter helemaal niet uit of je met de perfecte persoon trouwt. Sterker nog: dat figuur bestaat niet. We moeten niet onze imperfecte partners loslaten, zegt hij, maar het 'romantische' idee dat er een persoon bestaat die je in ál je behoeften kan voorzien. We moeten ons realiseren dat, elke liefde, elke partner in ons leven, ons gaat frustreren, irriteren en teleurstellen. En andersom is dat niet anders.

Waarom je waarschijnlijk met de verkeerde persoon gaat trouwen
Prik in je bubble: er komt geen einde aan je 'is dit alles-gevoel'. Misschien pessimistisch gedacht, maar juist dat kan een hele hoop verdriet en onrust schelen. Dit inzicht kan een opluchting zijn van de excessieve druk en het denkbeeldige romantische plaatje dat onze cultuur aan het huwelijk verbindt. In plaats van de illusie dat iemand je perfect gaat aanvullen, je compleet maakt, je heel maakt of wat dan ook, gaat het erom dat jullie elkaars verschillen zien en tolereren. De persoon die het beste bij je past, is niet degene die in alles exact dezelfde smaak heeft als jij (want die bestaat dus niet, aldus de Botton), maar de persoon met wie je het best kan onderhandelen over jullie verschillende smaken en ideeën. De persoon met wie je het op een mooie manier oneens kan zijn. Die jou en je flaws de ruimte geeft en zijn of haar ruimte neemt.
Meer lezen? Eerder vertelde Alain de Botton al waarom de romantiek ons beeld van de liefde verpest heeft. Door dat beeld lijkt het alsof we alleen zijn als het gaat om problemen in de liefde, ruzies en irritaties naar je partner of onzekerheden die je hebt als je single bent.
Schrijver Jan Geurtz schetste in het artikel ‘We zijn allemaal verslaafd aan liefde’ ;mooi:
"Je wordt in eerste instantie verliefd op iemand met een eigen leven, een eigen baan, een eigen huis, eigen vrienden. Alleen ga je vanaf dag één die zelfstandigheid bij elkaar inperken. Mijn angst om jou te verliezen is zelfs geruststellend, en andersom. We gaan ons steeds veiliger voelen bij elkaar: deze fantastische grote liefde gaat nooit meer bij me weg. We leggen het zelfs vast in een contract!"

Bron tekst: https://www.bedrock.nl/ Alain de Botton is een Brits filosoof en schrijver.

Alleen

Het is heel eenvoudig om je mee te laten slepen in de leugen van onze samenleving dat een partner hebben de enige manier is om gelukkig te zijn. Maar iedereen heeft zijn eigen reis naar de liefde en zelfliefde.

Als je het type vrouw/man bent dat altijd van relatie naar relatie springt zonder dat daar een einde aan lijkt te komen, dan zorg je er alleen maar voor dat je in een emotionele achtbaan terecht komt – een achtbaan met een eindbestemming die altijd als doel heeft om de goedkeuring van een ander te verkrijgen.

Als je de gewoonte hebt dat je altijd achter een relatie aan zit om alleen maar zodat je behoeftes behartigd worden, kun je jezelf het beste leren kennen door "onbelemmerd" te leven. Onbelemmerd door de druk van een relatie waar je niet klaar voor bent of een relatie met iemand die niet bij jou past.

Onbelemmerd door de chaotische herrie van meningen over je liefdesleven, vaak zijn dit ongevraagde meningen van mensen die ook genoegen nemen met wat ze hebben.

Onbelemmerd door je oneindige behoefte om je aan iets of iemand vast te klampen die bepaalt wie jij bent of die je wonden zal genezen. Soms is het beter om een tijdje alleen te zijn. Om een relatie met jezelf te hebben, liever dan met iemand die je een nog eenzamer gevoel geeft. Om het toe te staan dat je de persoon loslaat die je in elke relatie wilde zijn, om echt te worden wie je hoort te zijn.

Soms is het beter om de reis

op je eigen manier te maken.

Soms heb je een pauze nodig van het daten

en de romantiek om jezelf opnieuw te ontdekken.

Om te groeien, om delen van jezelf te koesteren waarvoor je je volgens de samenleving hoort te schamen, om te genezen wat genezen moet worden. De waarheid is dat alleen zijn ook een luxe kan zijn.

Om alleen te wonen, om je eigen huis te hebben, altijd je eigen geld te hebben, om niet van een ander afhankelijk te zijn, om een gevoel van oneindige weerstand op te bouwen, om de ruimte en tijd te waarderen die je altijd nodig hebt gehad om nog wat ambitieuzere dromen te hebben; dit zijn de zegeningen van een leven zonder de verplichtingen van een relatie.

Dit zijn levensvaardigheden die je je hele leven zal kunnen gebruiken. Te weten dat je altijd voor jezelf zal kunnen zorgen, met of zonder partner. 

Om de schoonheden van de wereld in je op te nemen zonder dat je iemand anders zijn aanwezigheid nodig hebt.

Om elke ochtend wakker te worden en te weten dat jij zelf bepaalt wat je gaat ondernemen, wie je zult ontmoeten, aan welk project je gaat werken, naar welke nieuwe stad je op reis gaat.

Om de simpele vreugde te waarderen van een kop koffie te drinken op je balkon of van mediteren in de natuur.

Om jezelf te vieren. Om tevreden te zijn over je innerlijke en uiterlijke schoonheid.

Om vriendelijker voor jezelf te zijn.

Om te leren hoe je je emotionele behoeftes kunt behartigden zonder altijd maar afhankelijk te zijn van iemand anders.

Soms is het beter om de mooie onzekerheid van het alleen zijn te omarmen, om gewoon de mooie zekerheid te aanvaarden dat je altijd jezelf kunt redden.

Maar het is nou eenmaal zo dat het omarmen van het leven als single lastig gaat worden voor iemand die vooral een "relatie" persoon is. Het zal eerst zwaar zijn om te ontgiften van de constante steun die de romance je heeft geboden. Je zal weer oude gewoontes aannemen, verleid worden om het oude patroon van het daten van de verkeerde mensen weer meteen op te pakken. Je zal het gevoel hebben dat de leugen die de samenleving je heeft wijsgemaakt wat betreft het single zijn over jou oordeelt. Je zal de overweldigende behoefte hebben om voor iemand anders te zorgen – want je bent het zo gewend om de behoeftes van anderen boven de jouwe te plaatsen.

Maar is het tijd.

Het is tijd om voor jezelf te zorgen.

Het is tijd om waarde aan jezelf te hechten.

Het is tijd om dieper te graven.

Om degene te leren kennen voor wie je altijd wegrende

als je achter iemand anders aan zat.

Het is tijd om te gaan genezen.

Zodra je een poosje single bent geweest, zal je niet langer het gevoel hebben dat je "gevangen" zit in je burgerlijke status of het gebrek daaraan – je zal je volkomen verlost voelen.

Zodra je gewend bent geraakt aan de vrede die erbij komt kijken als je voor jezelf zorgt, zal je alles wat minder fijn is dan het alleen zijn niet meer tolereren.

Zodra je frissere lucht inademt, zal je niet meer verslaafd zijn aan het toxische verleden.

Zodra je het meeste probeert te halen uit je vrijheid, zal je de kans krijgen om een leven te creëren dat vele malen gedurfder, spannender, en authentieker is voor jou.

Alleen zijn zal in je toekomstige relaties en zelfs je vriendschappen een nieuwe eis worden.

Je zal niet langer proberen te "ontsnappen" aan het single zijn, want je zal steeds verliefder worden op wie je aan het worden bent – meer dan op de illusie van wie iemand anders kon zijn.

Het is beter om alleen te zijn en om te leren van je eigen gezelschap te genieten, dan je tijd in een toxische relatie te stoppen die je emotioneel compleet zal uitputten.

Het is beter om jaren te besteden aan het behalen van je dromen en aan het vinden van jezelf, dan dat je achter iemand aan blijft zitten die niet gevangen kan worden.

Je zal over tien jaar niet terugkijken en spijt hebben van de tijd die je in jezelf hebt gestoken en dat je mooie herinneringen hebt aan de avonturen die je alleen hebt meegemaakt of samen met je naasten.

Maar op een dag zal je je afvragen hoe het leven had kunnen zijn als je niet jaren had verspild aan het veranderen van iemand die niet wilde veranderen.

Je zal spijt hebben van de maanden die je hebt verspild aan het huilen en het smeken om iemand die jouw tijd niet waard was, terwijl je diezelfde tijd had kunnen gebruiken om je lekkerder in je vel te leren voelen.

Je zal tenenkrommend terugkijken wanneer je denkt aan alle momenten dat je met minder genoegen nam, alleen maar omdat wat je werkelijk verdiende op dat moment niet verscheen.

Je zal verlangen naar de jaren die voorbijvlogen toen je meer tijd besteedde aan het opbouwen van de visie van een ander, dan dat je verliefd werd op je eigen visie.

Alleen maar omdat je nu kiest om alleen te zijn betekent dat niet dat je de rest van je leven alleen hoeft te zijn.

Een liefde die jij verdient kan je leven binnenwandelen als je er klaar voor bent – of als je het graag wilt.

Maar op dit moment is misschien het huidige alles wat je nodig hebt om je je te realiseren hoeveel geluk je hebt dat je nog steeds je eigen verhaal kan schrijven. Dat je jezelf eindelijk een keer voorop kan stellen.

Hoe het er ook uit zal zien en met wie het ook zal zijn, je kan nog steeds je eigen goede afloop schrijven.

Je kan nog steeds je ideale leven werkelijkheid doen worden. Je hebt nog steeds onbegrensde mogelijkheden op je pad. En dat is misschien wel het mooiste liefdesverhaal ooit.