Avondliedeke

Des avonds worden mijn gepeinzen

Een hofke van geheimenis ...

Waar bloemen naar het westen wijzen,

Waar iedre vogel slapen is.

Des avonds wordt de wereld kleener

En dichter alle ver verleën ...

Die eenzaam zijn, worden alleener,

En die beminnen méér bijeen.

Des avonds weegt er op mijn zwijgen

Die schone, menselijke pijn ...

De drang een innig woord te krijgen

En zelf voor iemand lief te zijn.

Alice Nahon

Armoe

'k Heb zo'n honger naar een lied

In dit huis van eenzaam wezen,

Waar 'k nog in geen blik mocht lezen

Dat een mens me gaarne ziet.

't Kloksken tikt melacholiek ...

't maakt me monotoon en kranke,

God, ik smacht naar dieper klanken,

'k Heb zo'n honger naar muziek.

Ach ... en zo'k mezelve sus

Met een blom of een gebeken ...

Ziet ge niet mijn lippen smeken ...

'k Heb zo'n honger naar een kus!

Leven, dat ik lieven moet,

Leven ... kunt ge zó me laten

Zonder liefde ... zonder haten?

'k Heb zo'n honger naar uw gloed.

Alice Nahon

1896 - 1933

Avondliedeken

't Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.

En vind ik, in het huis mijns herten,
Dat ik een droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom een hoofd, dat eenzaam was ...

Dan voel ik, op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen ...
't Goed in 't eigen hert te kijken
En zo zijn ogen toe te doen.

Alice Nahon