Nu word ik mezelf

Nu word ik mezelf. Het heeft

Tijd gekost, vele jaren en plaatsen;

Ik ben opgeslokt en door elkaar geschud,

Droeg de gezichten van vreemden,

Rende als een gek, alsof de Tijd er was,

Verschrikkelijk oud, en een waarschuwing uitriep:

"Schiet op, je zult dood zijn voordat" ...

Wat? Voordat je de ochtend bereikt?

Of het einde van het gedicht duidelijk is?

Of veilig liefhebt in de ommuurde stad?

Om nu stil te staan, hier te zijn,

Mijn eigen gewicht en dichtheid te voelen!

De zwarte schaduw op het papier

Is mijn hand; de schaduw van een woord,

Terwijl een gedachte de vormer vormt,

Valt zwaar op het papier, wordt gehoord.

Alles smelt samen nu, valt op zijn plaats

Van wens tot actie, woord tot stilte.

Mijn werk, mijn liefde, mijn tijd, mijn gezicht

Komen samen in één intens

Gebaar van groeien als een plant.

Zo langzaam als fruit dat rijpt,

Vruchtbaar, losgekomen, en altijd gebruikt,

Valt maar put de bron niet uit,

Zo is het gedicht, kan geven,

Groeit in me om het lied te worden,

Is zo gemaakt en geworteld door liefde.

Nu is er tijd en Tijd is jong.

O, in dit ene uur leef ik

Helemaal van mezelf en beweeg niet.

Ik, de achtervolgde, die rende als een gek,

Sta stil, sta stil, en stop de zon!

The Journey
Mary Oliver

Levensreis

Eindelijk wist je op een dag

wat je te doen stond en ging je aan de slag,

al gaven de stemmen om je heen

je steeds de verkeerde raad

en bleven ze maar schreeuwen;

al trilde het hele huis

uit zijn voegen

en werd er opnieuw aan je getrokken.

"Maak mijn leven beter!"

riepen de stemmen.

Maar je zette door.

Je wist wat je te doen stond,

al stak de wind

zijn stijve vingers

tot diep onder de bodem,

al was hun melancholie

nog zo verschrikkelijk.

Het was al behoorlijk laat,

een stormachtige nacht,

het pad lag vol met afgebroken

takken en keien.

Maar langzaamaan,

toen je de stemmen achter je liet,

begonnen de sterren

door het wolkendek heen

te schijnen

en hoorde je een nieuwe stem

die je pas traag

herkende: die van jezelf.

Hij hield je gezelschap,

terwijl je verder en verder

de wereld in trok,

vastbesloten het enige te doen,

wat je kon doen –

Vastbesloten het enige leven

te redden dat je redden kon.

Mary Oliver

Over de (h)erkenning van je Zelf

Je hoeft niet goed te zijn.

Je hoeft niet op je knieën

honderden kilometers door de woestijn

voort te kruipen, vol berouw.

Je hoeft alleen maar het zachte wezen in je lichaam

te laten liefhebben wat het liefheeft.

Spreek tot me over wanhoop, de jouwe, en ik zal

over de mijne vertellen.

Intussen draait de wereld door.

Intussen bewegen de zon en de heldere kristallen

van de regendruppels zich voort over de landschappen,

over de grasvlaktes en de krachtige bomen,

de bergen en de rivieren.

Intussen maken de wilde ganzen hoog in de heldere blauwe hemel

zich op om weer huiswaarts te keren.

Wie je ook bent het doet er niet toe hoe eenzaam,

de wereld biedt zichzelf aan in je verbeelding,

spreekt tot je als de wilde ganzen, hard en opwindend –

keer op keer jouw plaats verkondigend

in de orde der dingen.

Uit: Mary Oliver,

Dream Work

The wild geese

You do not have to be good.
You do not have to walk on your knees
for a hundred miles through the desert, repenting.
You only have to let the soft animal of your body
love what it loves.
Tell me about despair, yours, and I will tell you mine.

Meanwhile the world goes on.
Meanwhile the sun and the clear pebbles of the rain
are moving across the landscapes,
over the prairies and the deep trees,
the mountains and the rivers.
Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air,
are heading home again.

Whoever you are, no matter how lonely,
the world offers itself to your imagination,
calls to you like the wild geese, harsh and exciting
over and over announcing your place
in the family of things.

Mary Oliver