Einzelganger

Een einzelganger is iemand die niet verlegen is maar bij voorkeur zijn eigen gang gaat en weinig contact nodig heeft omdat hij/zij zichzelf goed kan vermaken. Kwaliteit gaat in contacten boven kwantiteit. Een einzelganger tolereert geen regelneef die hem/haar op sleeptouw neemt.

Ook ik ben een einzelganger. Voor mij betekent dat leven in een wereld waar ik om wat voor reden niet echt in lijk te passen. Geen aansluiting kunnen vinden, maar me ook niet echt willen aansluiten. Nooit eenzaam als ik alleen ben, maar me eenzaam voelen wanneer ik in een groep ben waar anderen hecht met elkaar om gaan.

Ik wil mijn eigen gang gaan, maar de wereld lijkt dat meestal maar raar te vinden. Ik wilde dat de wereld mij accepteert zoals ik ben, maar de wereld accepteert geen einzelgangers. Deze wereld is gericht op sociaal zijn, gericht op de gemeenschap zijn, en als je niet mee doet kijken ze je vreemd aan. Het is een extraverte wereld, waar introversie negatief beoordeeld wordt.
En ik ben een introvert ...

Alleen, zo voel ik me altijd.

niet begrepen door de wereld om me heen.

Als ik alles los kon laten

zou het gevoel van het verliezen
niet meer beduidend zijn.

Er zijn momenten waarop emotie alles overneemt,

controle is dan slecht een woord
die geen betekenis meer heeft.

De koude rillingen lopen dan over mijn ruggengraat.

Het besef slaat toe als een mokerslag, wat nu?

Nu je ziet dat in een wereld vol zielsverwanten

juist jij de einzelganger moet zijn.

Het besef ebt weg

maar blijft altijd present op de achtergrond,

het jaagt je altijd na.

Het is onlosmakelijk aan mij verbonden
net als mijn schaduw.

Er zijn tijden waarop alles goed gaat

maar net als een eeuwen oude vloek

ben ik gedoemd altijd op dezelfde plek te eindigen.

Ik kijk terug en weet dat ik hier al een keer ben geweest.

De plek veranderd nooit want hij is gevuld

met eenzaamheid en teleurstellingen.

Maar nu dat ik weer terug ben in het land van duister

begrijp ik dat het onbegonnen werk is,

ontsnappen is nutteloos.

Ermee leven maakt het draaglijker,

gewoon het accepteren van de situatie.

Want wie hoop koestert
heeft een hoop te verliezen.

En er is niks zo pijnlijk

als het blijven herhalen van je fouten.

Overgevoeligheid

Elke dag de confrontatie met jezelf

je omgeving, je relaties.

Het voelt vaak niet goed

op school, op het werk

een buitenbeentje

altijd al.

Net of je niet dezelfde taal spreekt

dezelfde gevoelens kan delen.

Onbegrip ....

eenzaamheid,

dat vooral ...

Cornel van Noppen,
Uit "Venissage van de Ziel"

Never apologize for being sensitive or emotional.

Let this be a sign that you've got a big heart

and aren't afraid to let others see it.

Showing your emotions is a sign of strength!

Hooggevoelig

Wat ik hoor kan jij niet horen

Wat ik zie kan jij niet zien.

Wat ik weet kan jij niet weten

Wat ik voel kan jij niet voelen.

Dus oordeel niet over mij

maar probeer mij te begrijpen.

Ik voel, ik voel wat jij niet voelt

Jasmijn is een zevenjarig meisje dat graag bomen knuffelt en praat met de dieren. Alles wat ze aanraakt ademt leven uit.

Robert is tien jaar en de enige plaats waar hij zich thuis voelt is de natuur waar hij kan ontsnappen aan de realiteit die niet altijd makkelijk is voor hem.

De korte documentaire Ik voel, ik voel wat jij niet voelt van Elsbeth van Noppen over kinderen die meer voelen en zien dan anderen.

Klik hier voor de video.

Onbegrepen

Er zijn er meer zoals jij dan jij denkt. Er zijn er zoveel van ons. Zoveel van ons die eenzaam zijn. Onbegrepen. Onvolledig.

Niet op het basale niveau. We hebben een leuke baan, een bevredigend sociaal leven, een goede relatie, een fijn gezin. Dus wat is dan die pijn, die heerst achter het scherm van alledag, het fysieke en mentale bestaan. Dat blinde gevoel, die stomheid. Alsof we beland zijn in een wereld waarvan we de taal niet begrijpen. Een wereld die onze taal niet kent. Waar we, onvolledig en incompleet zijn. Omdat we, waar en wanneer ook, toch altijd eenzaam zijn. Er is een stil verdriet. Een weten. Een voelen. Op spiritueel en emotioneel niveau een buitenstaander zijn.

En dan liggen we in ons bed, na een dag vervuld van werk en gezin, moe en klaar om te gaan slapen. Slapen is niet het probleem, is nooit het probleem. We slapen en we dromen. Maar toch zijn er dan ineens van die doorwaakte nachten, waarin de uren verglijden en je stil omhoog staart. En je afvraagt wat het dan is dat jou anders maakt, wat het nou is dat je wakker houdt en aan je knaagt.

Waarom je niet als alle anderen na een avondje hersenloos vermaak, een dag menselijke drukte, een lading visuele impressies en verplicht sociaal gedrag, gewoon je ogen dicht kan doen en gaan slapen.

We zijn niet slimmer, beter toegerust. We zijn ook niet geheel sociaal incompetent. Integendeel, de meesten van ons worden als zeer bevlogen, invoelend en begrijpend beschouwd. Vaak noemen mensen ons 'bijzonder'. En daar is het dan weer, dat gevoel. Dat er iets volledig anders is aan jou. Of je verdwaalt bent en per ongeluk op de verkeerde planeet belandt.

Je houdt niet van kranten of televisie. Je bent niet dol op grote gezelschappen. Je denkt vaak en veel. Je hebt een mening en een gevoel bij de meeste echt belangrijke issues. Maar die deel je niet. Of zelden. Je bent heel oprecht en bijna compromisloos eerlijk. Wereldvreemd soms. Je voelt dat er een lijden is in de wereld en je probeert er op jouw manier bij iedere keer dat je het tegenkomt, iets aan te doen. Je ziet, hoort en merkt dingen op. Terwijl jezelf het idee hebt maar zelden opgemerkt te worden. Je observeert. Je bent waakzaam en voorzichtig. Schuw soms. Omdat niemand jouw taal lijkt te kennen en je hun taal maar zelden goed lijkt te hebben verstaan, maak je nogal eens inschattingsfouten. En wordt je gekwetst. Raak je gewond. Een makkelijk doelwit. Kwetsbaar achter de schermen die je hebt opgetrokken. Je huilt soms van binnen.

De mensen die van je houden en waar jij van houdt begrijpen een hoop. Gaan een deel met je mee. Lijken je te kennen. Maar steeds weer zijn er momenten dat je voelt en merkt dat je toch alleen staat. En zij doen hun best, dus het moet wel aan jou liggen. Zelden wordt je herkend voor wat je bent, word je erkend. Maar zo af en toe wordt je ineens echt gezien. En dat is dan ineens net zo beangstigend als het prettig is.

Komt het je bekend voor? Heb jij ook dat gevoel? Voel jij op een diep inwendig niveau dat deze wereld jou soms niet past. Niet helemaal. Dat jij nooit helemaal zult passen? Voel jij dingen aan, scherm je je daarom af? Heb jij ook die energie gevoeld en gezien, die kracht ervaren van in contact zijn met het onstoffelijke? Gevoeld dat er meer is, meer zou moeten zijn! Dat er niveau's zijn die dieper, hoger en verder reiken dan de meeste mensen bereid zijn te accepteren.

Wees dan ook bereid onvoorwaardelijk en onbaatzuchtig jezelf te zijn. Je werkelijke plaats in te nemen. Je rechtmatige plaats en verbinding met het goddelijke, je Ziel, te honoreren. En daarmee de wereld te veranderen van een staat die hard, oppervlakkig, gevoelloos is -een gebruik maatschappij, naar een staat vol warmte, oprechtheid en bewustzijn.

Wij zijn het medicijn. Als jij en ik niet bereid zijn onze verantwoordelijkheid te nemen, in het felle licht te blijven staan dan zal de wereld nooit heel worden. Durf te weten dat je verbonden bent. Dat alles met elkaar verbonden is. Dat alles leeft en bezield is. Dat iets niet kunnen zien met je sterfelijke ogen niet per definitie betekent dat het er niet is. De volledige stilte te voelen, de rust. Te aanvaarden dat jij het Universum bent en dat jij ik bent en ik jij!

Stel je eens voor ...

Stel je eens voor
dat ik niet meer bang ben,
dat ik me overgeef aan de stroom van het leven,
dat ik iedere angst
dat ik iets niet aankan
achter me laat.

Dat ik geen preventieve maatregelen meer neem,
geen verbeteringsprogramma’s meer volg,
niet meer eindeloos doorneem
of alles wel goed is gegaan,
maar er volledig op vertrouw
dat het leven me ieder moment
precies geeft wat ik nodig heb,
dat ik ieder moment precies ben
wat ik moet zijn.

Stel je eens voor
dat ieder schuldgevoel verdwenen is,
alle schaamte,
alle verontschuldiging
dat ik ben
zoals ik ben.

Stel je eens voor
dat ik precies kan voelenwat goed voor mij is,
dat er geen onderscheid meer is
tussen mij en het leven,
dat ik in mezelf kan blijven
terwijl ik naar een ander kijk,
dat ik mijn impulsen weet en volg,
dat ik mijn grenzen voel,
beide voeten stevig op de grond,
dat ik alleen nog maar ben wie ik ben,
mijn eigen leven leef.

Stel je eens voor
dat alle twijfelsaan mijzelf verdwenen zijn,
dat ik alleen nog maar
voel wat ik voel,
denk wat ik denk,
doe wat ik doe.

Stel je eens voor
dat mijn behoedzaamheid verdwenen is,
dat ik me in het leven gooi,
durf te surfen
op de top van de golf,
genietend
alle remmen loslaat,
volledig laat zien wie ik ben,
stralend,
zonder enige terughouding.

Stel je eens voordat ik rust kan vinden in het doen,
dat de stemmenin mijn hoofd eerbiedig zwijgen,
uitrust terwijl ik bezig ben,
dat ik alle stress vergeet,
dat ik alleen nog maar
Hier en Nu ben,
een prachtig gevoelig mens,
al helemaal goed,
vol vertrouwen in het leven.
Stel je eens voor ...

Uit: Hooggevoeligheid als uitdaging