Wat betekent het huwelijk?

Even wat humor tussendoor.

Verlangen naar liefde

Er zijn twee heel wezenlijke angsten: de angst om in de steek gelaten te worden, en de angst om door de ander overweldigd te worden. Vandaar dat je deze angst zeker tegen zult komen in je relatie: iedereen is in zijn jeugd in meerdere of mindere mate óf in de steek gelaten, óf overweldigd; soms zelfs beide.

Relatieproblemen hebben vaak te maken met co-dependency – een toestand waarbij er een diep verlangen naar liefde en verbinding is, maar het onmogelijk lijkt om dit te ontvangen of blijvend te ervaren.

Co-dependency ontstaat in de jeugd, als je opgroeit in een situatie waarbij je behoeftes onvoldoende werden vervuld. Vooral in een relatie kom je je gekwetste en behoeftige delen tegen. Je hoopt dat de ander geeft wat je nodig hebt. Als daar ook intimiteit en seks bij komt, is het gemakkelijk voor te stellen dat dit tot herhaling van wederzijdse diepe kwetsing kan komen. Er zijn niet veel situaties waarin onze emotionele wonden makkelijker geraakt kunnen worden dan in een liefdesrelatie. Tenzij we hier helderheid over krijgen, krijgen onze relaties het karakter van verslaving, of zitten vol compromissen en verwachtingen.

Je hebt een plek binnen in je waar je erg behoeftig bent. Als kind was er misschien onvoldoende voedende liefde. Of er was wel liefde, maar het ging niet om jou. Je eigenheid werd verzwolgen door de liefde van je ouders. Je werd gemanipuleerd en verstikt in die liefde. Van binnen draag je een diep verlangen, een rammelende honger naar liefde, aandacht en warmte met je mee. Het is een honger die soms niet te verdragen is. De behoefte is zo groot, dat je er bang van wordt. Door die angst wordt je wanhopig of doodsbang dat je nooit zal krijgen wat je nodig hebt; of je wordt juist boos, vijandig: stel je voor dat je liefde of aandacht krijgt en het weer verliest! De angst om weer in de steek gelaten te worden, of om weer afgewezen te worden, is zo groot dat je niet meer durft te voelen wat je werkelijk nodig hebt in contact met iemand. Je verliest verbinding met wat je werkelijk wilt.

Er zijn twee manieren om hiermee om te gaan.

Je wordt 'afhankelijk' of juist 'antiafhankelijk.' Bij de 'anti afhankelijke' hoort vijandigheid, bij de 'afhankelijke' wanhoop. Beide hebben een diepe angst.

De 'afhankelijke' is iemand die echt gelooft dat liefde de redding is. Je gelooft dat je door middel van de liefde verlossing zult vinden, dat liefde het hoogste goed is. Je bent er zeer gepassioneerd over, obsessief. Alles is gericht op liefde en op verliefd worden. Als er geen liefde is, is het leven een dorre woestijn, er is niks in jezelf. Je bent zo intens gefocust op de ander, dat je die geen ruimte kunt geven. Het is nooit genoeg, je zit boven op je partner. Hoe vaak je partner je ook vertelt dat hij of zij van je houd, het vult niet, je wilt het altijd nog vaker horen. Je kunt het niet geloven. Voor even ben je tevreden, maar al snel komen de angst en de twijfel weer opzetten. Houdt je partner wel genoeg van je?

In de traditionele therapie wordt de afhankelijke 'verslaafd aan liefde genoemd.' Het is als een drug, het is jouw manier om oude gevoelens van leegte en in de steek gelaten zijn, niet te hoeven voelen. De afhankelijke doet er alles voor om niet alleen gelaten te worden. Liefde is de prioriteit in zijn leven, zijn hele wezen is gevormd om liefde. Het is de focus van zijn levensenergie. Je hebt als het ware antennes die oppikken of iemand echt aanwezig is en genoeg aandacht en liefde geeft. De wond zit diep in je structuur verankerd. Je hele leven zoek je naar iemand die die wond kan helen, iemand die je eindelijk de juiste liefde zal geven, op de juiste manier. Obsessief word je voortgedreven om die persoon te vinden. Er is geen enkele wens om dat in jezelf te vinden. Als je het maar goed zou doen, het juiste gezicht zou trekken, de juiste jurk zou vinden, de juiste baan of wat dan ook, dan krijg je de geliefde van je dromen. De prins op het witte paard, of de prinses uit je fantasieën zal dan aan komen galopperen, en je meenemen naar het sprookjesland waar je nog lang en gelukkig leeft. Zolang je geïdentificeerd bent met die oude wond, kun je er niets aan veranderen.

Je kunt ook juist 'anti afhankelijk' zijn. De anti afhankelijke is iemand die erg nerveus is over verbinding en diepe intimiteit. Liefde komt in je leven op de derde of de vierde plaats; het is niet als hoogste op de lijst! De antiafhankelijke wil alleen gelaten worden. Je hebt je vrijheid nodig! Het is bedreigend om iemand te dichtbij te laten komen, want die persoon zou wel eens teveel kunnen nemen. Net zoals er vroeger, als kind, teveel genomen werd. De angst is om overweldigd te worden, opgevreten te worden door de ander, zodat er niets meer van je overblijft. Stel dat je je wel zou overgeven, dan word je vast weer in de steek gelaten. Je moet er niet aan denken!

In je kindertijd werd je overweldigd en overspoeld door je ouders. Eén van je ouders had je nodig voor zijn of haar eigen behoeftes en geluk. Er waren grote verwachtingen. Al jong ontdekte je dat je jezelf moest inleveren om liefde te krijgen. Dat je verantwoordelijk moest zijn voor andere mensen, en je jezelf hierin heel gemakkelijk verliest. Vandaar dat je ontzettend wantrouwig bent over wat het gaat betekenen om je met iemand te vermengen. In de traditionele therapie wordt dit de ontwijkingverslaafde genoemd. Je bent bang dat je je kracht, je eigenheid, je creativiteit en je vrijheid verliest, als je de ander te dichtbij laat komen. De anti afhankelijke moet de controle bewaren. Alles moet op jouw manier gebeuren. Je wilt je eigen dingen te doen en niets uit hoeven leggen aan iemand. Een teamspeler ben je niet, je wilt een IK zijn, geen WIJ. Je wilt alleen wonen, je wilt alle vrijheid. Je bent erg sociaal, je houdt ervan om in de wereld te zijn, van netwerken. Of je bent juist zeer gesteld op je privé leven. Je huis is je fort, niemand komt zomaar binnen! Je houdt ook van uitdagingen zoals gevaarlijke sporten. Bergen beklimmen, zeilen … in je eentje de hele wereld rond in een zeilboot! De afhankelijke reageert totaal anders, die geeft juist gemakkelijk alles op voor de ander. Zijn huis is open voor iedereen. Hij gaat het liefst met zijn tweetjes op vakantie naar een warm, onbewoond eiland.

Je zult jezelf ongetwijfeld herkennen in één van de twee kanten. Het gaat er niet om jezelf hiervoor te veroordelen. Als je je er bewust van wordt, kun je het stoppen. Als je onbewust vastzit in dit spel, kom je op een dood spoor, je relatie loopt vast. Als de afhankelijke echter stopt met achter de anti afhankelijke aan te lopen, zal deze laatste vanzelf stoppen en achterom kijken waar de ander blijft. In de meeste relaties gaan de rollen heen en weer, dan ben je weer in de afhankelijke positie, dan weer in de antiafhankelijke, maar het is een positieve afhankelijkheid, je bent in contact met jezelf en met wat je nodig hebt van de ander.

Een relatie is pas gezond als je eerst een relatie hebt met jezelf,
als je ook vervulling in jezelf kunt vinden.

Meestal kom je dan eerst in contact met het gemis van vroeger. Je behoeftes herinneren je aan de pijn van toen, je bent gaan geloven dat je het toch niet krijgt. Meestal zoek je dan een partner die hetzelfde doet als je ouders, dat is wat je kent. Als je dat kunt ervaren, kun je ook weer voelen wat je werkelijk nodig hebt.

De weg naar een goeie relatie

De weg vanuit co-dependency naar bewust lief hebben houdt eigenlijk in dat we begrip krijgen en ons echt bewust worden over hoe ons gewonde innerlijke kind zich gedraagt in een relatie. Onderzoek je patronen en vergelijk ze met hoe het ging in je familie vroeger – hoe werd er om gegaan met jouw behoefte aan liefde, warmte – contact – verzorging? Hoe waren je hechtingsmogelijkheden? Wat is jouw verhaal en waar en hoe worden jouw knoppen ingedrukt van je innerlijke videospeler, zodat je in een oude film – die van je verleden - terecht komt?

Als je allebei in je eigen film zit, in je eigen oude verhaal, dan kun je elkaar nooit ontmoeten, zie je de ander door de gekleurde bril van je eigen verhaal.

Het werken met grenzen om vanuit co-dependency naar een volwassen, liefdevolle relatie te komen is heel belangrijk. Leer je eigen grenzen kennen, respecteren en stellen – zodat je ook de grenzen van je partner kunt respecteren. Schaamte en shock zijn belangrijke items om te onderzoeken en te leren kennen, want dit beïnvloedt de manier waarop je intiem kunt zijn, je seksualiteit, of je jezelf durft te laten zien, boos kunt zijn, nabij kunt zijn.

Als je ziet dat je in een (anti) afhankelijkheidsrelatie zit.

Voor de afhankelijke – stop met achter de ander aan lopen, dan stopt de ander vanzelf om te kijken waar je blijft

Voor de onafhankelijke, stop met rennen, sta eens stil en kijk eens achterom. Wordt je bewust van hoe je met je behoeftes om gaat.

Je dient eerst je behoeftes te leren kennen, te leren voelen, en vervolgens ga je onderzoeken hoe je ermee naar buiten kunt komen.

Kijk naar het onbewuste contract dat jullie gesloten hebben, verbreek het en maak een nieuw contract. Hoe zorg je voor elkaar, wat zijn de onuitgesproken verwachtingen, de ongeschreven wetten.

Door therapie, meditatie, andere bewustwordingsmanieren kun je terug komen in het Hier en Nu, in je volwassen Zelf, en hulp zoeken, om je blinde vlekken helder te krijgen.

Bron tekst: aumm.nl/

Een lezing over de liefde

De oprichter van The School of Life, Alain de Botton, hield een lezing over de liefde. Met zijn sarcastische grapjes en voorbeelden die tot de verbeelding spreken wist hij de duizenden bezoekers te overtuigen: ons romantische (ideaal)beeld van de liefde is gevaarlijk. De Romantische stroming die plaatsvond aan het einde van de 18e eeuw en in de 19e eeuw, predikte dat iedereen een zielsmaatje heeft en dat het voorbestemd is dat je daar de rest van je leven mee gaat delen. Liefde bestaat uit lange wandelingen in de bergen, zomerse briesjes, ondergaande zonnen, mensen zonder banen die de hele dag kunnen liefhebben en vooral veel tijd hebben om romantisch te zijn," aldus Alain de Botton. Die ene speciale persoon.

Ook benadrukt de Botton dat in de Romantiek die ene speciale persoon iedereen vervangt. "Een stel zijn is het belangrijkste wat er is. Je hebt als het ware de rest niet meer nodig en doet werkelijk álles met je man of vrouw. Seks is alleen bestemd voor je zielsmaatje en je hebt pas seks met iemand om de liefde voor diegene te bezegelen." Geen one night stands, scharrels of daten.

"In Europa zijn wij de erfgenamen van dit Romantische gedachtegoed. Als je een bepaalde leeftijd bent gepasseerd en nog single bent, heb je gefaald. Dit is het archetypische script van de Romanticus. Dit is de essentie van het probleem. Want, ook al dachten de Romantici dat je nooit meer eenzaam bent als je je zielsmaatje hebt gevonden, is niets minder waar en is de verschrikkelijke realiteit dat we altijd eenzaam zullen zijn.”

De eerste keer in aanraking met liefde

De Botton vervolgt de lezing met een uitleg over hoe wij als kinderen voor het eerst in aanraking zijn gekomen met liefde.

"We leren dat we goede mensen zijn, die liefde waard zijn. Maar eigenlijk zijn we gewoon allemaal knettergek. Niemand is perfect, iedereen heeft rare gewoontes of aparte gedachtes. Dat is de menselijke natuur. Als we dat allemaal zouden inzien, dat we allemaal 'kapot' zijn, dan zouden we een stuk vergevingsgezinder zijn tegenover anderen en zou de liefde een grotere kans van slagen hebben. Maar de Romantiek heeft geen gevoel voor humor. In de Romantiek geloofden ze dat als je echt van iemand houdt, je van álles van die ander houdt, dus ook de zwaktes.

Op deze manier geef je aan dat je altijd aan de kant van je geliefde staat. Maar, als de (in het begin zo schattige) aparte gewoontes van je partner je gaan irriteren, en je er iets van zegt, krijg je de reactie 'Maar, ik dacht dat je van me hield zoals ik was? Waarom heb je kritiek op wie ik ben?' Hier moeten we gaan inzien dat dit nergens op slaat. Want nee, niet alles aan jouw persoonlijkheid is geliefde. Soms ben je gewoon heel irritant."

Leren en helpen

Volgens de Botton zouden we naar de Griekse Oudheid moeten luisteren als het op liefde aankomt. "Bij de Grieken wordt liefde uitgedrukt in het houden van de perfecte delen van de ander. Zij vinden dat je de ander moet helpen te groeien als het op hun minder perfecte delen aankomt. Maar wij kunnen niet tegen kritiek van de ander en staan niet open om te leren, omdat we dat niet kennen in onze liefdescultuur.

Terwijl dit juist zo belangrijk is. Anders komen we in een vicieuze cirkel terecht waarin het geduld opraakt bij de ene (doe het op deze manier, hoe vaak heb ik je dit uitgelegd?) en de interesse bij de andere verdwijnt (ja, het zal wel, zeur niet zo). Zo leer je niet van elkaar, sta je er niet voor open en loopt het op een gegeven moment stuk."

De liefde is een kunst, niet een emotie. 

Alain de Botton

Niemand is perfect

Een belangrijk onderdeel van mislukte liefdes is volgens de Botton dat mensen op zoek zijn naar het perfecte plaatje dat de Romantiek ons voorgeschoteld heeft. Gaat je hart sneller kloppen als je de ander ziet, is hij/zij oogverblindend knap, kunnen jullie uren ononderbroken praten, lach je constant met de ander en wil je 24/7 bij hem of haar zijn? Nee, 'mist' er iets?

"Dan zijn we geneigd er mee te stoppen. Want, die ander moet toch perfect zijn?" Of, misschien lijkt het in het begin zo perfect en kom je er na een tijdje achter dat diegene niet perfect is? "Dat komt omdat de krachten van iemand altijd gelinkt zijn aan hun zwaktes. In het begin vallen we misschien op de vrije geest van iemand. "Zo lekker creatief en zorgeloos." Een half jaar later gaan jullie op vakantie en moeten jullie over een uur een vlucht halen en heeft je liefje z’n koffer nog niet eens ingepakt. Dan vraag je je af: wat is dit voor onverantwoordelijk type?"

5 tekenen dat je voorbereid op echte liefde bent

Volgens de Botton zijn er 5 belangrijke punten waaraan we kunnen merken of we klaar zijn voor echte volwassen liefde. Als we deze 5 punten serieus nemen, is de kans op slagen vele malen groter.

Je bent knettergek

Niemand is perfect, iedereen heeft een moeilijke kant. Leer dat te accepteren, behandel je geliefde desnoods als een tweejarig kind. Daar heb je ook geduld voor en die scheld je ook niet uit als hij iets fout doet.

Iedereen is imperfect

Jouw partner is extreem imperfect. Maar die knappe man of vrouw in de kroeg ook. Je kunt misschien in de verleiding komen om helemaal verliefd te worden op een 'knappere, veel grappigere, leukere' versie van je partner. Maar, in werkelijkheid is zo’n crush net zo imperfect als jouw vriend of vriendin. Daar kom je achter zodra de roze wolk van Romantiek verdampt, en de realiteit toeslaat.

Heb lief

Als je er klaar voor bent om van een ander te houden, in plaats van om alleen van gehouden te worden, kun je echte liefde vinden. Zonder verwachtingen.

Leren en helpen

Als je er voor open staat om de ander iets te leren en te helpen én om iets te leren en kritiek te ontvangen van de ander, dan kun je groeien in een relatie.

Strijken

Accepteer dat strijken er ook bij hoort.

Over zebra en adelaar

Soms komen twee mensen elkaar tegen en denken ze een partner te hebben gevonden die bij hen past. Ze voelen zich gelukkiger dan ze in tijden zijn geweest en genieten intens van het gezelschap van de ander. Later lijkt dit allemaal te vervagen, naarmate er verschillen aan het licht komen die ze in de aanvankelijke euforie niet wilden zien.

Stel je een adelaar (mannetje) voor die een zebra (wijfje) ontmoet. Beiden vallen voor het unieke van de ander en ze worden verliefd. Ze zijn dolgelukkig, tot Adelaar op een dag uitvliegt om iets lekkers voor Zebra te zoeken. Hij jaagt de hele dag door, tot hij een haas vangt en met zijn zware buit terugvliegt naar het onderkomen van Zebra.

'Verrassing! Verrassing!' roept Adelaar opgewonden. 'Kijk eens wat ik voor je gevangen heb!'

Zebra schrikt als ze de dode haas ziet en zegt: 'Maar ik eet helemaal geen vlees!' Adelaar voelt zich gekrenkt en afgewezen: heeft hij al die moeite gedaan, wordt het nauwelijks gewaardeerd. Zebra heeft totaal geen oog voor het feit dat hij zijn leven heeft geriskeerd om haar zo'n geschenk te kunnen geven. Op dat moment verandert de hele relatie: Adelaar en Zebra leven weliswaar in dezelfde wereld en genieten samen van aspecten daarvan, maar ze merken dat hun voedselbehoefte verschilt. Zebra is bovendien een kuddedier en ze vindt het maar stilletjes in de geïsoleerde wereld van Adelaar. Adelaar houdt van Zebra en wil het beste voor haar. Hij geeft haar alles behalve wat ze echt wenst of nodig heeft - plantaardig voedsel. Zebra zal dan compromissen moeten sluiten om in Adelaars wereld te passen.

Zebra wil graag een attente, liefdevolle Adelaar dicht bij zich, terwijl Adelaar graag rationaliseert, calculeert en in alles wil voorzien. Zebra gedijt op plantaardig voedsel. Adelaar is een vleeseter en begrijpt niet waarom Zebra afwijst wat hij met zoveel moeite heeft gevangen. Het resultaat is dat Zebra geleidelijk wegkwijnt bij gebrek aan het voedsel dat ze nodig heeft om te overleven, een aan de bevrediging van het kudde-instinct van haar eigen soort. Dat doet Adelaar pijn. Wat hij ook doet. Zebra wordt er niet gelukkiger van en hij voelt zich niet gewaardeerd.

Verschillende behoeften

Hoewel de mens een soort op zichzelf is, vind je binnen die soort verschillen die weliswaar fysiek minder uitgesproken zijn dan die tussen Adelaar en Zebra, maar die in emotioneel en logisch opzicht vergelijkbaar zijn. Mensen met Asperger-syndroom denken heel anders dan hun neuro typische partners. Beiden hebben een heel ander type voedsel nodig en velen ook een heel andere omgeving. Het voedsel van mensen met Asperger-syndroom is anders. Ze vinden het prettig een partner te hebben, maar hun emotionele behoefte is dikwijls minimaal en ze kunnen behoorlijk overstuur raken als ze er niet in slagen hun partner gelukkig te maken.

NT-partners hebben andere behoeften. Hun voedsel moet emotioneel zijn, op hen persoonlijk afgestemd, aangezien ze in hun denken doorgaans romantisch en idealistisch zijn, wat ze eerder plooibaar dan star maakt. Ze gedijen op wat ze emotioneel terugkrijgen van hun partner; komt er van die kant niet, dan hebben ze het gevoel dat ze iets missen. Mensen met Asperger-syndroom beseffen niet dat de ander iets mist wat zij niet kunnen bieden, maar voelen wel een zeker onbehagen, omdat de ander blijkbaar niet zo tevreden is binnen de relatie als zijzelf. Geen van beiden weet wat ze daaraan moeten doen. Ze kunnen tot de slotsom komen dat ze iets verkeerds doen of, erger nog, dat het aan de ander ligt, en proberen die een schuldgevoel aan te praten. In relaties waarin één van beide partners Asperger-syndroom heeft, kan het een ommekeer zijn wanneer beiden zich bewust worden van hun verschillen en die erkennen. Vóór het zover is, zijn ze zich vermoedelijk niet bewust van het feit dat ze van elkaar verschillen en verschillende behoeften hebben, en streven ze - niet zelden met negatieve gevolgen - naar een compromis. NT-partners, die empathisch zijn ingesteld, zijn dan al tot de ontdekking gekomen dat de ander geneigd is gezelschap te mijden. Ze weten inmiddels dat hun AS-partner hen niet kan voeden, of dat alleen diens voedsel niet volstaat. Toch zullen ze achter hun partner blijven staan, in de overtuiging dat ze samen een toekomst hebben, dat dingen kunnen veranderen.

Als NT-partner probeer je je meestal aan te passen aan de wereld van de Asperger, omdat die nu eenmaal de vaardigheden mist om in de jouwe te leven. Hoe langer je buiten je eigen leefwereld verkeert en verstoken blijft van het voedsel dat je nodig hebt, des te groter de kans dat je je identiteit geleidelijk verliest en meer wordt zoals je AS-partner. Daar moet je voor waken. Je moet ervoor zorgen dat ook aan jouw behoefte tegemoet wordt gekomen.

Zolang jullie geen van beiden voor je voedsel afhankelijk zijn van de ander, en zolang jullie beiden tijd vrijmaken om ook in je eigen wereld te verkeren, kunnen jullie heel goed samenleven. Als jullie beiden voldoende liefde en respect voor elkaar voelen en je voor elkaar en jullie relatie inzetten, is alles mogelijk. Problemen en hindernissen in het samenleven met iemand die wel van dezelfde soort is maar toch anders, zullen er altijd blijven. Maar wanneer jullie oog hebben voor jullie verschillen en die aanvaarden, en daarbij vastbesloten zijn samen een leven op te bouwen, zal jullie situatie beslist verbeteren.

Waarom we settelen voor de verkeerde persoon (en waarom dat niet erg is)

Eeuwenlang (en soms nog steeds) trouwden mensen om logische redenen. Omdat het perceel van haar ouders grenst aan dat van jou, omdat zijn familie een goedlopend bedrijf heeft, omdat er een kasteel bewoond moest worden door een compleet gezin óf omdat twee ouderparen in dezelfde God geloven.

In de tegenbeweging gaat trouwen juist om (soms bijna onmogelijke) verliefdheid en je hart volgen. Klinkt romantisch, maar volgens Alain de Botton ook niet de ideale basis voor een gelukkig huwelijk. Niet per se uitgangspunt voor een liefdevol en gelukkig leven, zo'n verstandshuwelijk. Met eenzaamheid, ongelukkige kinderen, vreemdgaan en andere vervelende toestanden tot gevolg. Langzaam veranderde ons algemene idee van de perfecte relatie. 
Als tegenreactie op de koude, zakelijke manier van een levenspartner kiezen, moesten we opeens heel veel voelen bij degene met wie we ons leven zouden versmelten, schrijft Alain de Botton in de New York Times. In de liefdesrelatie die nu als ideaal wordt gezien, worden twee mensen door een soort overweldigend, bijna dierlijk instinct naar elkaar toegetrokken. Dat gevoel dat je tot over je oren verliefd bent, niet meer kunt eten en slapen zonder die ene persoon en alles voor hem of haar aan de kant wil zetten. Je kunt niet anders dan dit gevoel, je hart, volgen. Hoe onbedachtzamer – 'het maakt ons niets uit dat we elkaar pas twee maanden kennen en we allebei geen baan hebben' -, hoe beter in dit geval (want: échte liefde) Een bijna getraumatiseerde tegenreactie op die eeuwenlange logische manier van partnerkeuze, die vaak niet goed uitpakte.

Verkeerde partner
Volgens Alain de Botton kiezen we door ons verpeste beeld van 'echte liefde' vaak voor een verkeerde partner.

We voelen valse veiligheid. Wat we vooral zoeken in een levenspartner is vertrouwdheid. We willen in volwassen relaties gevoelens die we als kind hadden, herbeleven. Voor veel mensen geldt dat de liefde die we als kind kregen of gaven niet altijd in balans was. We voelden bijvoorbeeld ook liefde als we een ouder moesten opvrolijken, we voelden opluchting na het gemis van een ouder, of we hadden moeite met uiten van wensen omdat we het zo graag goed wilden doen. We willen niet alleen zijn.

We maken ook gekke keuzes, omdat we als de dood zijn dat we alleen overblijven. Je moet wel heel erg in balans zijn met jezelf en je gevoel van eenzaamheid om picky te durven zijn. Single blijven is voor veel mensen geen optie. En als dat zo is, kán je eigenlijk bijna geen weloverwogen keuze maken voor de juiste partner. We houden vast aan één gevoel. Je wil je het liefst altijd fijn voelen. Tuurlijk. We willen ons geluk vangen, vasthouden en nooit meer kwijtraken. Als alles rozengeur en maneschijn is en hij op z'n knieën gaat op het strand in Bali, denken we dat die euforie voor altijd zo blijft. We vergeten op die roze wolk alleen vaak dat er niet per se een verband is tussen dat gevoel en het instituut dat huwelijk heet.

Volgens de Botton maakt het echter helemaal niet uit of je met de perfecte persoon trouwt. Sterker nog: dat figuur bestaat niet. We moeten niet onze imperfecte partners loslaten, zegt hij, maar het 'romantische' idee dat er een persoon bestaat die je in ál je behoeften kan voorzien. We moeten ons realiseren dat, elke liefde, elke partner in ons leven, ons gaat frustreren, irriteren en teleurstellen. En andersom is dat niet anders.

Waarom je waarschijnlijk met de verkeerde persoon gaat trouwen
Prik in je bubble: er komt geen einde aan je 'is dit alles-gevoel'. Misschien pessimistisch gedacht, maar juist dat kan een hele hoop verdriet en onrust schelen. Dit inzicht kan een opluchting zijn van de excessieve druk en het denkbeeldige romantische plaatje dat onze cultuur aan het huwelijk verbindt. In plaats van de illusie dat iemand je perfect gaat aanvullen, je compleet maakt, je heel maakt of wat dan ook, gaat het erom dat jullie elkaars verschillen zien en tolereren. De persoon die het beste bij je past, is niet degene die in alles exact dezelfde smaak heeft als jij (want die bestaat dus niet, aldus de Botton), maar de persoon met wie je het best kan onderhandelen over jullie verschillende smaken en ideeën. De persoon met wie je het op een mooie manier oneens kan zijn. Die jou en je flaws de ruimte geeft en zijn of haar ruimte neemt.
Meer lezen? Eerder vertelde Alain de Botton al waarom de romantiek ons beeld van de liefde verpest heeft. Door dat beeld lijkt het alsof we alleen zijn als het gaat om problemen in de liefde, ruzies en irritaties naar je partner of onzekerheden die je hebt als je single bent.
Schrijver Jan Geurtz schetste in het artikel ‘We zijn allemaal verslaafd aan liefde’ ;mooi:
"Je wordt in eerste instantie verliefd op iemand met een eigen leven, een eigen baan, een eigen huis, eigen vrienden. Alleen ga je vanaf dag één die zelfstandigheid bij elkaar inperken. Mijn angst om jou te verliezen is zelfs geruststellend, en andersom. We gaan ons steeds veiliger voelen bij elkaar: deze fantastische grote liefde gaat nooit meer bij me weg. We leggen het zelfs vast in een contract!"

Bron tekst: https://www.bedrock.nl/ Alain de Botton is een Brits filosoof en schrijver.

Conflict oplossing

Oprah Winfrey heeft voor haar programma’s 30.000 mensen gesproken. Vaak over dingen die hen dwars zaten, of over relatieproblemen. En vaak dus ook over ruzies. Volgens haar komen ruzies altijd voort uit drie vragen. Of het gaat om de boze partner die zich kwaad maakt dat de ander nu alweer veel later uit zijn/haar werk komt of de werknemer die kwaad is dat hij teveel werk heeft.
Onder ieder conflict liggen volgens haar altijd drie basisvragen:

Heb je me gehoord?

Zag je mij?

Betekende wat ik zei iets voor je?

Als je het idee hebt dat de ander werkelijk begrijpt en wil kijken en luisteren wat jouw woede is, is de basis voor gesprek een feit.

In Oprah's woorden:

"Probeer het met je kinderen, je man, je vrouw, je baas, je vrienden. Bevestig ze. 'Ik zie je. Ik hoor je. En wat je zegt, is belangrijk voor mij.' Kijk dan hoe het wonder gebeurt."
Bron: AD

Zes dingen waarvan ik had gewild dat ik ze eerder had geleerd

Zes dingen waarvan ik had gewild
dat ik ze eerder had geleerd

1. Alleen zijn maakt je niet eenzaam.
omringd zijn door de verkeerde mensen wel.

2. Je kunt niet genezen
in dezelfde omgeving die jou pijn heeft gedaan.

3. Rode vlaggen negeren
omdat je het goede wilt zien in mensen
breekt je later op.

4. Soms hun gedrag en hoe ze reageren
is jouw antwoord.

5. Het gras is niet groener ergens anders,
het gras is groen waar je het water geeft.

6. Als je een gever bent
dan ken je je grenzen
omdat nemers er geen hebben.

Vertaald uit het Engels

De wet van aantrekking

De wet van aantrekking

Als je je teveel aanpast aan anderen

en je daardoor anders voordoet dan je wezenlijk bent,

dan trek je mensen aan die niet bij je passen!

Waarom gaan mensen scheiden?

Van de geliefden die trouwen gaat 38%* weer scheiden. En dat percentage stijgt nog steeds. In Amerika ligt het percentage al op 50%. Dat is hoog.

De opgegeven redenen voor al die scheidingen variëren nogal. Zo wordt in onderzoeken geldproblemen vaak genoemd. Zijn er evolutietheorieën die beweren dat mensen in essentie niet monogaam zijn. En er zijn ideeën dat mensen in de moderne-tijd hun partner inruilen zoals ze met hun mobiele telefoon doen; het nieuwste model nemen.

Bij veel verklaringen krijg je het gevoel dat ze vooral over externe factoren of de biologie gaan. Het antwoord ligt dichterbij.

Een scheiding is veelal niet het gevolg van het huwelijk zelf, maar van dat wat partners bij aanvang geloven over de liefde.

Romantische liefde

Het is niet moeilijk verliefd te worden. Veel van ons overkomt het nog voor we voor de wet volwassen zijn. Een eerste blik, een gesprekje, een zoen, een vrijpartij, gevolgd door een gezamenlijke vakantie… je hebt zo verkering.

Eerste liefde gaat gepaard met vlinders, romantiek, zinderend lijfelijk genot en de diepgevoelde belofte dat deze persoon het hélémaal is. Het doet iets magisch met je. Het is een wonderlijke toestand, vol hormonen en oxytocine in je bloedbaan. Je bent als een gezonde junkie. En bij je eerste liefde is die achtbaan het grootst, omdat je er onbevangen instapt.

Romantische liefde drijft op emoties en is daar van afhankelijk. Die emoties kunnen vreselijk sterk zijn, en je het gevoel geven dat álles goed komt in je leven. Maar ze blijven niet. De romantische liefde is als een klaproos die vergaat als je hem op een vaas zet.

Wanneer die romantische gevoelens dimmen, schrikken veel mensen. De honger naar die gevoelens willen ze dan op een andere manier gestild hebben. Daartoe grijpen ze onbewust terug op hun allervroegste ervaring met liefde; die van hun ouders voor henzelf. Of bij een gebrek daaraan het verlangen naar die ouder-kind liefde. En daar gaat het scheef.

Teruggrijpen op ouder-kind liefde is een logische reactie. Die liefde is een oerliefde. Maar die vorm van liefde ook van je partner verlangen, is te groot. Ouders tappen uit een volkomen andere bron dan liefdespartners. Ouders geven het leven door. Ze zijn (soms) zelfs bereid te sterven om te zorgen dat hun kinderen kunnen voortleven. Dat is een heel ander vaatje.

In een liefdesrelatie delen partners slechts het leven, als gelijken. Ouder-kind liefde werkt daar niet. Voor ouder-kind liefde moet iedere partner bij zijn eigen ouders zijn. Niet bij zijn of haar partner.

Wetende liefde

Een blijvende liefdesrelatie moet wortelen en gronden. Dat volgt uit het besef dat een liefdesrelatie een gekozen relatie is; wetende liefde.

Wanneer ouders een kind krijgen, zijn ze ouders bij de geboorte. Het aanvaarden van een liefdespartner daarentegen is een keuze (daarom mag je bij een huwelijk JA of NEE zeggen). Een liefdesrelatie heb je met een collega-mens, een gelijke, één die per definitie niet perfect is. Een mens die op eigen benen kan staan en jou in principe niet nodig heeft. Wetende liefde is niet het gevolg van alleen gevoelens, maar van de keuze voor die bepaalde persoon.

Wetende liefde is een relatie in het hier-en-nu die vrij is van hoop en daarmee vol van verantwoordelijkheid. Je beseft je dat je een mens gekozen hebt inclusief zijn of haar zonnige- én schaduwkant.

Doordat een liefdesrelatie een gekozen relatie is, is hij voorwaardelijk. Hij kan alleen blijven bestaan als er een uitwisseling van geven en nemen op gang komt. Een uitwisseling in oprechte aandacht, interesse, genegenheid, passie en seksualiteit. Beiden hebben de plicht een goede partner voor elkaar te zijn. Het is geen recht dat je op kunt eisen.

In de wetende liefde is de focus daarom op geven, want door te geven wordt een relatie rijker. Natuurlijk is er altijd een ander nodig om aan te nemen, maar de focus is op het geven. Het geven wordt daarmee een zich telkens vernieuwende bron van gevoelens en voedt zo de relatie. Dat geven is ook niet onvoorwaardelijk. Als de ander dat wat je geeft niet wil of kan aannemen, stopt de relatie uiteindelijk.

Passende partner

In de wetende liefde kies je voor je partner. Je kiest voor iemand die nooit perfect is en daarom moet iemand voldoende passend zijn om langdurig je naaste te kunnen zijn. Een benzine auto loopt niet lekker op diesel. Zo is het ook met mensen. Niet iedereen is passend, ook al lijkt dat soms wel zo in de romantische liefde. De wetende geliefde laat zich dus door veel meer leiden dan romantische gevoelens en weet die gevoelens op juiste waarde te schatten.

De wetende liefde is door zijn weten niet minder. Hij is anders. Op een bepaalde manier zelfs méér. Hij is steviger en kan meer hebben. Dus wanneer je partner zijn prachtige schaduwkant laat zien, weet je: jij koos hem/haar uit met alles er op en er aan.

Holding too tight

I was the type of person,

That held onto things too tight,

Unable to release my grip,

When it no longer felt right.

And although it gave me blisters,

and my fingers would all ache,

I always thought that holding on,

Was worth the pain it takes.

I used to think in losing things,

I'd lose part of me too,

That slowly I'd become someone

My heart no longer knew.

Then one day something happened,

I dropped what I had once held dear,

But my soul became much lighter,

Instead of filled with fear,

And it taught my heart that some things,

Aren't meant to last for long,

They arrive to teach you lessons,

And then continue on.

You don't have to cling to people,

Who no longer make you smile,

Or do something you've come to hate,

If it isn't worth your while.

That sometimes the thing you're fighting for,

Isn't worth the cost,

And not everything you ever lose,

Is bound to be a loss.

Relationship Laws

Quote van de week: Vinden dat je geliefde moet veranderen

Vinden dat je geliefde moet veranderen. De quote van deze week is er één waar ik het roerend mee eens ben, en waar vaak over gesproken word. Er zijn er die altijd proberen hun partner te veranderen, terwijl ik van mening ben dat als je écht van iemand houdt, je deze persoon neemt zoals hij/zij is.

Quote

Als je gelooft dat degene van wie je houdt

anders moet zijn dan ze is,

dan heb je helemaal geen relatie met haar.

Je hebt een relatie met een ideaalbeeld in je hoofd.

Je hebt een relatie met je eigen gedachten.

Scott Kiloby

Verliefdheid is projectie. Je denkt iets te zien in een persoon en daar word je helemaal verliefd op. Vaak als de verliefdheid dan wegebt, ontdek je dat die persoon toch anders is dan je aanvankelijk dacht en is er weer een relatie kapot. Vaak hebben vrouwen dan de neiging om vage dingen te zeggen als:

'Hij deed zich in het begin van onze relatie heel anders voor dan hij was'. Dit zal in uitzonderingsgevallen heus wel waar zijn, maar meestal is het toch zo dat jij zelf allemaal karaktereigenschappen aan je vlam hebt toegedicht, die je echt heel graag wilde zien in je partner.

Als iemand na een maand brult dat het echte liefde is, kan ik dan ook nooit anders dan meewarig een wenkbrauw optrekken. Wij mensen zijn zo enorm complex en na een maand (ook al ben je dag en nacht samen) ken je nog lang niet alle facetten van het karakter van iemand. Sterker nog, vaak kennen we onszelf nog niet eens!

Eisen dat je partner verandert, is in mijn ogen dan ook een daad van agressie. Als jij je partner niet kunt accepteren zoals hij/zij is, is dat jouw probleem en zal jij dat aan moeten pakken. En dat pak je dus niet aan door je partner zo te willen veranderen dat hij/zij aan jouw ideaalbeeld voldoet. En daarom vind ik deze quote van Scott Kiloby ook zo mooi. Je houdt niet van je partner, maar van het plaatje van je partner wat je zelf hebt bedacht in je hoofd.

Durf Los te Laten (Liefde=Vrijheid)

Alles gaat voorbij. Als dit feit je een ongemakkelijk gevoel geeft, dan wordt het tijd om je minder te hechten. Over waarom minder hechten je leven leuker en makkelijker zal maken.

Maar, hechten is toch goed?

Liefde is ingewikkeld. Laatst kreeg ik een mailtje van een bezoeker.

Ze vroeg zich af wat ik bedoel als ik zeg

"Je kunt je beter niet hechten aan mensen en spullen."

Liefde is toch een vorm van hechten?

Het is toch juist goed om je heel erg te hechten aan mensen?

Haar vragen zijn duidelijk. Als je van iets of iemand houdt dan is het toch logisch en goed dat je je hieraan hecht? Hoe kan dat nu iets zijn dat je niet wilt? Hoe kun je liefhebben zonder te hechten?

Hechten brengt je in de penarie

Het kan. Het kan echt, en het is niet eens zo ingewikkeld. Om te beginnen moeten we afscheid nemen van het idee dat liefde gelijk staat aan hechting. Je kunt onvoorwaardelijk van iemand houden, en je toch niet hechten. Dat lijkt moeilijk (en dat zal het in het geval van je eigen kinderen bijvoorbeeld zeker zijn) maar het is minder moeilijk dan het lijkt.

Laat ik het zo zeggen: je hebt vissen die zich hechten aan een grote vis, en je hebt vissen die dat niet doen. Als de grote vis dood gaat, dan zijn het de gehechte vissen die in de penarie zitten. Of ze gaan ook dood, of ze gaan een hele moeilijke tijd tegemoet. Of geen van beide, en is deze metafoor slecht gekozen. Maar laten we net doen of dat niet het geval is.

Wanneer je je hecht word je kwetsbaar. Wanneer je ergens aan gehecht bent wil je namelijk dat dit niet verandert. Dat het nooit voorbij gaat. En daar loop je dus tegen een belangrijk feit aan: alles gaat voorbij. Ook de dingen, mensen en rituelen waaraan jij je zo hecht.

Dus? Dus zul je in de penarie komen. Net als de vis die zich vastzuigt. Je zult pijn hebben. Je leven zal ontwricht raken. Je hebt het gevoel dat er een stuk van jou verdwenen is.

Liefde = vrijheid

Liefde laat zich niet vangen. Liefde staat niet gelijk aan bezitten en vasthouden. Liefde staat gelijk aan vrijheid. Als je echt van iets of iemand houdt, dan laat je het vrij zijn.

Dat is, op bepaalde momenten, bijzonder ingewikkeld. Maar vaak is het juist heel simpel en logisch. Een relatie werkt het best als beide partners elkaar vrijheid geven. Jij voelt je fijn als anderen je de vrijheid geven om te zijn wie je bent. Hechten is gebaseerd op angst. Loslaten is gebaseerd op liefde en vertrouwen.

En we weten allemaal wat angst met ons doet. Precies, weinig goeds. Liefde is de weg naar een fijner leven. Dus vrijheid is, op de lange termijn, de meest makkelijke keuze. Want alles wat je loslaat kan je leven niet beheersen.

En begrijp me niet verkeerd, loslaten is niet hetzelfde als onverschillig zijn. Je kunt genieten van de dingen die je ervaart, al je liefde geven aan de mensen van wie je houdt. Je kunt liefde verspreiden in vrijheid en vertrouwen. Zonder voorwaarden, zonder verwachtingen. Gewoon genieten van de dingen die goed zijn in je leven, en rustig accepteren wanneer dingen veranderen.

Stop met hechten, start met loslaten

Dus jij bent enorm gehecht aan je auto? Wat gebeurt er als ik een schop tegen je auto geef? Precies, dan schop ik jou. Dan doe ik jou pijn.

Wat als je niet gehecht bent aan je auto, en ik opnieuw zomaar tegen je auto schop? Dan schop ik je auto. Meer niet. Geen pijn bij jou, wel pijn in mijn grote teen.

Mensen zullen schoppen tegen de dingen waaraan jij je hecht. Dus aan hoe meer dingen je gehecht bent, des te kwetsbaarder je zult zijn, des te meer pijn je zult ervaren. En dat is nergens voor nodig. Hechten heeft geen zin. Je kunt niets meenemen je graf in. Je denkt dat je huis 'van jou' is? Kijk er dan eens zo naar: eerst was het van andere mensen, als jij eruit gaat zal het weer van andere mensen zijn. Je bent geen eigenaar, je bent beheerder. Ook van die geweldige auto waar ik ter illustratie zojuist twee deuken in heb geschopt.(sorry).

Je beheert spullen tijdelijk, altijd tijdelijk. En je ervaart ervaringen tijdelijk. Alles is tijdelijk. Het leven is als een stroom van ervaringen, een rivier. Je kunt het water niet stil zetten, en je kunt de ervaring niet bewaren in een potje en verwachten dat het net zo geweldig zal blijven als het toen in die rivier was. Het potje zal daar staan, er zullen algen in groeien, het zal gaan stinken.

Dus weg met je potjes, je gedeukte auto en je idee dat je dingen, mensen en gebeurtenissen daadwerkelijk kunt bezitten.

Laat los.

Verspreid je liefde in vrijheid. Geniet van mensen in vrijheid. Laat andere mensen vrij zijn. Geniet, waardeer, bouw en bouw. Maar hecht je niet. Want alles zal veranderen, alles zal weg gaan. Hoe vrijer je de wereld laat zijn, des te veerkrachtiger je bent.

Bron tekst: soChicken

Was liefde vroeger eenvoudiger?

Opa en oma zijn meer dan vijfenzeventig jaar samen geweest. Oma is onlangs gestorven. Ze hebben, ondanks wat irritaties, nooit aan elkaar getwijfeld, onder elkaars aanwezigheid geleden of veel ruzie gemaakt. Over het geheim van hun liefde hoefde opa niet lang na te denken:

"Nooit met een kwaaie kop naar bed gaan,
da’s voor die ander niet zo leuk."

De relatie met oma was geen vuurwerk, maar ze leken gelukkig met elkaar. Hun liefde was eenvoudig en lag in het verlengde van hun dagelijkse routines. Hij was fietsenmaker, zij huisvrouw. Samen ontbijten om zeven uur, hij daarna fietsen repareren, zij schoonmaken, samen koffie om tien, dan banden plakken en boodschappen doen, lunch om twaalf uur, weer aan het werk tot vier uur, tijd voor koffie en een dutje, gevolgd door eten koken, want om zes uur gingen ze aan tafel. Vervolgens tijd voor tv en krant, tot een uur of tien. Daarna bedtijd met de wekker op halfzeven.

Ergens in dit uurwerk tikte de liefde tussen oma en opa rustig voort. Tot het einde der tijden. Zij waren daarin niet uniek. Mijn andere grootouders deden het net zo. Het lijkt erop dat zij geen speciale kennis genoten over het hebben van een duurzame relatie. Ze hadden er gewoon geen bijzondere verwachtingen van. Zij eisten weinig en maakten het beste van hun samenzijn. Zo waren ze opgevoed.

Het leeuwendeel van de mensen (dood of levend) zou vinden dat wij hier en nu de liefde en passie schromelijk overschatten. Ze zouden vinden dat we het onszelf onnodig moeilijk maken. Je hebt namelijk geen romantiek en passie nodig – dat is veel te vluchtig. Je hebt meer aan iemand die het dak repareert, een kast in elkaar timmert en de aardappelen haalt, of iemand die je kinderen baart en het huis schoonhoudt. De rest is meegenomen. Liefde en passie zijn pas heel recent het hoofdingrediënt van een relatie. Als je een paar generaties terug (in de negentiende eeuw) al mocht kiezen met wie je wilde zijn, dan was die keuze erg beperkt en liefde stond daarbij heel laag op het verlanglijstje. Daten was geen spannende, verwarrende activiteit zoals bij ons. Je had misschien een paar potentieel huwbare partners in je omgeving en daarvan waren gezondheid en werkkracht belangrijker dan fysieke aantrekkelijkheid of een charmante, aardige persoonlijkheid.

Je had niet alleen een relatie met elkaar, maar met de hele gemeenschap. Omdat mensen vroeger in kleine gemeenschappen leefden was er aan sociale cohesie sowieso geen gebrek. Die werd niet speciaal in een partnerrelatie gezocht. Partnerrelaties stonden in dienst van een groter geheel. Het was een praktische, meestal economisch gunstige afspraak, waarbij ouders, dorpshoofden of religieuze autoriteiten vaak een belangrijke rol speelden. De sociale druk was zo groot dat je er als alleenstaande niet over hoefde na te denken wie voor jou de juiste partner was. Daar kwam weinig vrije wil aan te pas.

Psycholoog Ruut Veenhoven beschrijft in zijn boek De liefde ontleed hoe men elkaar in het negentiende-eeuwse Europa het hof maakte. Het ging er nogal droogjes aan toe:

"Zij hadden gemeen dat het proces van loven en bieden op de huwelijksmarkt op een tamelijk efficiënte, onpersoonlijke en voor iedereen waarneembare wijze verliep. Vaak was er sprake van een soort roulatiesysteem, waarbij huwbare tegenover elkaar werden geplaatst en door middel van vaste, veelal non-verbale signalen, te kennen konden geven of ze al dan niet geïnteresseerd waren. Als eenmaal het besluit tot een huwelijk was gevallen, dan schijnt dit meestal geen grote euforie in de aanstaanden te hebben opgeroepen. Afwijzing van een aanzoek gaf meer aanleiding tot gekwetste statustrots dan tot liefdesverdriet."

 

Het klinkt als een soort speeddaten, maar dan met bemoeizuchtige ouders erbij. Wij zijn deze 'methode' ontgroeid, maar in veel culturen gaat het nog steeds zo: liefde is daar geen individuele aangelegenheid, het wordt je gegeven. En dat is niet ideaal, maar niet kunnen kiezen heeft ook voordelen. De missie wordt daarmee erg simpel. Je wordt gedwongen er samen het beste van te maken en dat werkt in de praktijk verrassend goed – als je tenminste niet wordt gekoppeld aan een afzichtelijke, nare of sadistische partner.

Recent onderzoek naar uithuwelijking wijst hetzelfde uit. Huwelijken die gebaseerd zijn op liefde beginnen vaak goed als het gaat om het ervaren van intimiteit en verbondenheid, maar de 'cijfers' dalen behoorlijk na verloop van tijd. Gearrangeerde huwelijken beginnen met een lager gevoelscijfer, maar groeien naar het niveau waarmee de liefdeshuwelijken begonnen. Lastig voor te stellen misschien, maar er zijn aannemelijke redenen voor te bedenken.

Relaties waarin passie en chemie de boventoon voeren zijn op de lange duur minder stabiel dan relaties waarin vriendschap en een overeenkomstige basis centraal staan. Je kunt ervan uitgaan dat uitgehuwelijkte partners (noodgedwongen) vaak veel gemeen hebben qua normen, waarden en herkomst. Een belangrijkere reden:

In 'liefdeshuwelijken' liggen de verwachtingen hoger, waardoor partners eerder teleurgesteld raken. Verliefdheid als basis van een relatie is vragen om teleurstelling. Je begint in de zevende hemel en alles wat daarna komt lijkt al snel schraal. Al is het maar omdat je lichaam de chemie achter de roes niet kan blijven volhouden.

Hoe we liefde ervaren is dus voor een groot gedeelte een cultuur iets. De beperkingen die cultuur en religie ons eeuwenlang hebben opgelegd hebben de liefde werkbaar en duurzaam gehouden. In de vorige eeuw is ons beeld van de liefde en relaties echter drastisch veranderd.

Verstedelijking, individualisering, emancipatie, anticonceptie en later legale abortusmogelijkheden hebben ertoe geleid dat liefde steeds minder een noodzaak werd en steeds meer een keuze. In de loop der jaren, naarmate de democratische principes van vrijheid en individuele verantwoordelijkheid verder raakten ingeburgerd, namen ook de individuele rechten en vrijheden in de liefde flink toe. Die vrijheid was aanvankelijk behoorlijk beperkt als we het vergelijken met nu. Er waren talloze ongeschreven regels die het liefdesleven organiseerden.

Zo was duidelijk rond welke leeftijd je een serieuze relatie diende te hebben en in welke vorm. Alleen vrijdenkers en excentriekelingen deden het op hun eigen vaak promiscue manier, maar het gros hield zich aan de meetlat: tussen je twintigste en dertigste moest je een respectabel iemand hebben gevonden met wie je trouwde, een gezamenlijk huishouden voerde en een gezin stichtte. Scheiden werd niet zomaar geaccepteerd, tenzij je een heel goed excuus had: als je partner bijvoorbeeld losse handjes had of chronisch dronken was.

Maar ook deze ongeschreven regels zijn niet heilig meer. Onder invloed van de hippies werd experimenteren met liefde en seksuele vrijheid een nieuwe norm. Liefde werd steeds meer een feestje om te vieren, minder een instrument om een gezin mee te stichten. Vooral in de flowerpowerperiode vielen veel oude taboes weg. Waar voorheen lusten en voorkeuren werden ingeperkt door de familie en andere autoriteiten, konden de remmen vanaf toen los. De hippies maakten voor ons de weg vrij om de liefde te beleven zoals we zelf willen.

We mogen tegenwoordig doen wat we willen, met wie we willen, waar en wanneer we maar willen. Althans, dat denken we. Nu onze verlangens minder worden ingeperkt door sociale druk en de kans op ongewenste zwangerschap zijn we in zekere zin meer dan ooit overgeleverd aan de grillen van oeroude evolutionaire programma’s. Die krijgen vrij spel. Helaas zijn we niet vrij om onze verlangens te kiezen. Die heb je gewoon. We zijn alleen vrij om ze te uit te leven of te verkennen. En dat leidt tot ... zoiets.

Psychologisch.Nu

Onbeantwoorde liefde

Je bent verliefd, maar het is niet wederzijds. Je liefde wordt niet beantwoord. Waarom is het zo moeilijk om daar over heen te komen? Hoe ga je er mee om?

Het overkomt iedereen wel eens: Je bent verliefd, maar hij of zij niet op jou. Het kan voelen alsof je wereld in stort, alsof niets meer zin heeft maar het is meestal maar tijdelijk. En het heeft ook positieve kanten. Zonder liefdesverdriet zouden dichters, schrijvers en songwriters nooit zulke mooie gedichten, verhalen en liedjes kunnen schrijven.

Liefde op afstand

Was het liefde op afstand? Was je verliefd op iemand die je af en toe zag en alleen maar oppervlakkig kent? Of is het iemand die je beter kent maar die onbereikbaar is omdat hij al een relatie heeft bijvoorbeeld.

Afgewezen

Je hebt al je moed bij een geraapt en iemand verteld dat je hem wel ziet zitten. Maar, het was niet wederzijds. Je bent afgewezen.

Tweede kans

Je had een relatie die in het begin fantastisch was maar die toch niet bleek te werken. Toch blijf je hopen dat het goedkomt en dat het dan wel zal goed zal blijven gaan. Je blijft je die eerste periode dat alles zo perfect leek herinneren.

In de eerste situatie is de relatie waarschijnlijk het minst intens geweest, als er al sprake was van een relatie. In de laatste situatie was de relatie het hevigst. Toch zegt dat niets over de hevigheid van de pijn en het verdriet. Het gaat er om hoe je er zelf mee om gaat. De één blijft realistisch, voor de ander wordt het een obsessie.

Waarom ontregelt het je leven?

Waarom kun je het niet gewoon accepteren en op zoek gaan naar een nieuwe liefde? Waarom blijf je hangen in zelfmedelijden, boosheid of verdriet? Zelfs als de liefde waar je je hoop op had gevestigd onrealistisch was.

Je blijft hopen

Iedereen kan je vertellen dat het beter is zo, dat hij of zij het niet waard is, dat er nog genoeg leuke mannen/vrouwen zijn. Maar je kan en wil het niet loslaten. Waarom niet? Je wilt blijven hopen. Want blijven hopen is beter dan toegeven dat er geen hoop meer is.

Je ego is gekwetst

Je kan of wil niet geloven dat die andere persoon niet inziet hoe leuk, knap en aardig je bent. Als hij of zij je beter zou kennen en wel zou zien zou hoe leuk je was, dan zou het allemaal toch nog goedkomen.

Hoe kom je er van af?

Wees reëel

Realiseer je dat je bent afgewezen om welke reden dan ook en accepteer het. Als je onverwachte romantische eindes wil zien, lees dan een boek of nog beter een sprookje of kijk een film.

Ban de persoon uit je leven

Probeer iedere herinnering, contact (ook email, social media) en gedachte uit je leven te bannen. Lukt dat niet omdat je iemand wel moet zien in verband met je werk of iets dergelijks, hou het contact dan zo zakelijk mogelijk.

Voel dat het pijn doet

Verstop je niet achter gevoelens van hoop, boosheid of wat voor gevoel dan ook. Het zal en mag best even pijn doen.

Laat het achter je

Maak je zelf niet wijs dat je op één of andere reden niet verder kan omdat dat je dingen eerst nog moet uitpraten of recht hebt te weten waarom het precies niks is geworden of kan worden. Sluit het af en accepteer dat het niet de juiste persoon was of niet de juiste tijd en dat jou tijd nog wel komt.

Ga verder met je leven

Doe dingen die je leuk vindt. Probeer je verdriet om te zetten in positieve energie. Ga aan je zelf werken. Laat zien wat die andere persoon misloopt. Zorg dat je mooier, slanker, fitter, succesvoller wordt dan ooit.

Voor je het weet gaat de zon weer schijnen en ben je klaar voor een nieuwe liefde.

 

Copyright tekst

Partnerkeus

Partnerkeus:

Waarom word je verliefd op de één
en niet op de ander?



Wat nu precies de vonk doet overslaan tussen twee mensen is lastig te beantwoorden. Stom toeval en timing blijken daarbij heel belangrijk. Toch lukt het wetenschappers om langzamerhand meer grip te krijgen op de magische vonk.

Een van de bekendste liefdeswetenschappers van dit moment, Helen Fisher, heeft als biologisch antropoloog baanbrekend onderzoek gedaan naar verschillende stadia in romantische relaties. Zij gebruikte niet alleen vragenlijsten om de liefde beter te begrijpen, maar keek ook rechtstreeks in het brein van veel van haar proefpersonen.

Zij heeft inmiddels overtuigend laten zien hoe lust, verliefdheid en hechting in het brein ontstaan. Die worden volgens haar in gang gezet door fysiek onderscheidbare emotionele 'hersencentra'. Zo drijft een speciaal ontworpen lustcentrum ons op zoek te gaan naar seks, het verliefdheidscentrum doet ons onze aandacht voor langere tijd richten op één bepaalde partner en het hechtingcentrum zorgt ervoor dat wij lang genoeg bij die partner blijven om voor jonge nakomelingen te zorgen. Deze ingewikkelde chemie wordt aangedreven door biologische, toevallige en aangeleerde triggers.

Wie eindigt met wie

Om een globale indruk te krijgen van wie met wie eindigt kijken we eerst naar de uitkomsten van verschillende demografische onderzoeken. In de praktijk vinden de meeste mensen een partner met dezelfde etnische en sociale achtergrond, met een vergelijkbare intelligentie, opleiding, aantrekkelijkheid, overeenkomstige normen en waarden. Het is logisch te veronderstellen dat die mensen sowieso al in elkaars buurt verkeren, wat de kans vergroot dat zij elkaar zullen vinden.

Een groot misverstand is dat tegengestelden elkaar aantrekken. In de praktijk vallen de verschillen inderdaad meer op dan de overeenkomsten, maar uiteindelijk zijn het de overeenkomsten die ons aantrekken en bij elkaar houden. Wij vinden mensen die qua persoonlijkheid als uiterlijk op ons lijken interessanter als het gaat om relaties en vriendschappen. We worden meer gedreven door herkenning dan de zucht naar het onbekende. Zo vinden de meeste mensen iemand aantrekkelijker naarmate deze meer dezelfde gezichtsverhoudingen heeft als zijzelf. Oer-psycholoog Freud had gelijk dat wij vaker vallen op mensen die enigszins op onze vaders en moeders lijken. We zien graag enige genetische en familiale verwantschap in onze partner.

Naast deze en andere voor de hand liggende evolutionaire redenen om mensen te vallen zoals gezondheid en schoonheid zijn er nog allerlei situationele toevalligheden die bepalen of we iemand leuk vinden. Zo wordt het archetype van de ideale partner door toevallige ervaringen in onze vroege jeugd bepaald. Psycholoog John Money stelt dat we vanaf ons achtste levensjaar een soort mentale blauwdruk van onze ideale liefdespartner ontwikkelen. Je guitige campingvriendje, het meisje met de lieve glimlach of je favoriete tv-held kunnen de eerste vlinders in je buik laten ontstaan. Vanaf daar kleurt de liefde en lust-plattegrond zich langzaam verder in. In onze jeugd koppelen we gevoelens van liefde en lust aan bepaalde mensen. Zo ontstaat 'jouw type'. Die gevoelens worden steeds opnieuw opgeroepen door mensen die aan dat beeld voldoen. De ervaringen en associaties die je gaandeweg meemaakt zorgen voor meer details en variatie. Rond de pubertijd hebben de meeste mensen al een sterke mentale blauwdruk van de liefde. Naarmate we ouder worden gaan we innerlijke eigenschappen meer waarderen, maar nog steeds brengt uiterlijk en uitstraling mensen ook dan bij elkaar.

Ook allerlei toevalligheden in het hier en nu zijn van belang voor de aantrekkingskracht. Zo worden we - over het algemeen - eerder verliefd op mensen die aardig voor ons zijn en die ons ook aantrekkelijk en leuk vinden. Vaak merken we dat wanneer iemand ons (met vergrote pupillen)iets langer aankijkt dan normaal. En als iemand jou ziet zitten, dan zal jij die ander ook eerder uitchecken. Vooral wanneer je daar op dat moment open voor staat en gevoelig voor bent.

We staan over het algemeen meer open voor liefde als we in een kwetsbare of nieuwe fase van ons leven zijn belandt. Bijvoorbeeld omdat we naar een nieuwe stad zijn verhuisd of een nieuwe baan hebben. Verandering helpt liefde te laten ontstaan. Maar zo groots als een verhuizing hoeft het geeneens te zijn. Alles wat het lichaam opwindt of mensen uit hun normale evenwicht haalt - zoals een ongemakkelijk momentje waarbij per ongeluk koffie over elkaar heen wordt gemorst - kan mensen meer ontvankelijk voor elkaar maken. Tot slot blijken mensen diegene waar ze uiteindelijk verliefd op worden vaak een tikkeltje mysterieus te vinden. Waarom ze die persoon mysterieus vinden? Dat is natuurlijk een mysterie. Zowel voor de verliefde als voor een buitenstaander. Het lijkt haast alsof Moeder Natuur - vrij willekeurig - ineens een verborgen (verliefdheids)knop heeft ingedrukt.

Verliefdheid is een pure harddrug. Onder invloed daarvan kan het eten van een patatje onder felle tl-buizen in een snackbar voelen als een diner in een vijfsterrenrestaurant bij mooi gedimd licht. In de hersenen is deze toestand duidelijk te herkennen aan een stevige toename van bepaalde hormonen en hersenstoffen (onder andere fenylethylamine, noradrenaline, adrenaline, endorfine, dopamine en oxytocine). Verliefde mensen zien er door deze hormonale hyperactiviteit vaak ook beter uit. Ze gaan ervan stralen. Deze hormonen zijn verslavend, waardoor het leven zonder de geliefde voelt als wachten en afkicken.

Waarom verliefdheid zo heftig voelt valt best te verklaren. De evolutie is niet gebaat bij twijfelaars en verliefdheid is dé manier om alles te negeren en helemaal op te gaan in de parendans. Dat vergroot de kans op succesvolle voortplanting. Als iemand aan jouw liefdesideaal voldoet, laat je lichaam je dat onomwonden weten. Verliefde mensen willen maar één ding: bij hun geliefde zijn. Het is een obsessieve focus die maakt dat we één persoon interessanter, mooier, leuker, beter vinden dan de overige zeven miljard mensen op de planeet. Een waan waar werk, studie en andere relaties onder lijden. Het geeft zelfs de grootste nihilist betekenis aan het leven.

Kurt Cobain, iemand die ondanks zijn succes het leven als tragisch en zinloos ervoer, voelde dat het leven zin kreeg toen hij verliefd werd op Courtney Love. Johnny Depp vond hetzelfde toen hij Vanessa Paradis ontmoette. Deze ietwat zwaarmoedige, kettingrokende jongens waren in ieder geval tijdelijk volmaakt gelukkig. Als je met je geliefde bent is alles even perfect zoals het is. Alles in het Universum lijkt even zijn vaste plek en betekenis te hebben.

De duistere kant van verliefdheid wordt duidelijk als de liefde niet beantwoord of verbroken wordt. Dat is de hél, net als afkicken van heroïne zonder morfine. Afwijzing door de geliefde maakt sommigen waanzinnig, depressief en (zelf)moordlustig.

Een belangrijk bindmiddel

Zeker nu we ons tegenwoordig niet meer door anderen (sociale druk, cultuur, religie) laten vertellen met wie we verkering moeten hebben is verliefdheid het sterkste bindmiddel dat we hebben. De roes maakt dat twee mensen met elkaar willen versmelten, dat ze eigenschappen en liefhebberijen van een partner accepteren die ze normaal als afstotelijk ervaren en dat ze bereid zijn te investeren in een gezamenlijke toekomst. Vrouwen krijgen, als ze verliefd zijn, meer zin in seks doordat het de productie van testosteron stimuleert, terwijl dit bij mannen juist andersom is. Hierdoor blijven zij gefocust op één vrouw en neemt hun drang tot 'jagen' af. Verliefdheid laat mannen en vrouwen iets meer op elkaar lijken. De obsessieve focus neemt na verloop van tijd af. Meestal na een paar maanden tot een paar jaar (18 maanden gemiddeld). En dat is maar goed ook, want zo komen de geliefden weer toe aan de orde van de dag, en kunnen ze zich weer focussen op werk, studie of kind.

Hoe completer de versmelting van de geliefden tijdens de verliefde fase, hoe meer ze ook daarna bij elkaar willen blijven. Dan hebben ze inmiddels al zoveel van zichzelf gegeven dat ze, zelfs als ze een 'slechte' match blijken te zijn, nog wel een keer nadenken om uit elkaar te gaan. Ze kennen elkaars gedachtewereld, vrienden, onzekerheden, familieleden, muzieksmaak, ontbijtgewoonten en mogelijk zijn ze aan sommige aspecten gehecht geraakt. Verliefdheid maakt in het gunstigste geval plaats voor steun, vertrouwdheid en geborgenheid. Gevoelens die samen een goede basis vormen voor een langdurige liefde.

Goed nieuws voor mensen die vaak op de 'verkeerde' vallen: je voorkeur voor bepaalde types kan mettertijd afnemen wanneer nieuwe, frisse, meer geschikte types meer indruk op je maken. We zijn heus niet gedoemd om onze fouten te herhalen. Over het algemeen blijven er wel bepaalde kenmerken bestaan waarvoor je extra gevoelig bent. Een bepaalde blik, een manier van communiceren, een bepaalde mate van spontaniteit, of juist bedachtzaamheid. Het is een unieke, evoluerende mix van eigenschappen die je in bepaalde situaties met bepaalde types de drempel over helpen. En dan ... ben je ineens weer verliefd.

Marcelino Lopez

Ware liefde, Eros en Agape

Wat is ware liefde?

Het begrip 'liefde' schijnt erg moeilijk te definiëren te zijn. In onze cultuur proberen we twee zeer aan elkaar tegengestelde en elkaar zelfs schijnbaar wederzijds uitsluitbare aspecten van liefde onder één noemer te brengen.

De Griekse taal heeft diverse woorden voor liefde. Erg verwarrend omdat wij maar één woord kennen - Liefde.

Agapaō is defined as To esteem, love, indicating a direction of the will and finding one’s joy in something or someone.

Phileō is defined as "To have to have affection for someone, to be fond of, to like, indicating feelings, warm affection."

Eros (romantisch, hartstochtelijke liefde), Phileo (broederlijk, vriendschappelijk), en Agape duidt op de door stabiliteit en wederzijdse betrokkenheid gekenmerkte relatie die bestaat. Tussen twee mensen die, vrij van hartstocht, op een dieper niveau om elkaar geven.

Middels Eros en Agape werd onderscheid gemaakt tussen de twee totaal verschillende manieren om datgene te ervaren wat in onze cultuur 'liefde' wordt genoemd.

Deze tegenstelling tussen Eros en Agape geeft ons inzicht in ons dilemma wanneer we in één relatie, met één persoon, op zoek gaan naar deze beide soorten liefde.

Elk van ieder soort liefde ontbeert tegelijkertijd iets kostbaars dat alleen het andere kan bieden.

Voorstanders van eros omschrijven de liefde als volgt: echte liefde is een allesverterend en wanhopig verlangen naar de geliefde, die als 'anders', mysterieus en ongrijpbaar wordt gezien.

De diepte van de liefde wordt afgemeten aan de intensiteit van de geobsedeerdheid met de geliefde. Er is weinig tijd of aandacht voor andere interesses of bezigheden, omdat er zoveel energie gestoken wordt in de herinnering aan vorige ontmoetingen of fantasieën over een komend weerzien. Er moeten vaak grote hindernissen overwonnen worden en op die manier is er een element van lijden in ware liefde.

Nog een aanwijzing voor de diepte van de liefde is de bereidheid om ter wille van de relatie pijn en ontberingen te verduren. Gevoelens van opwinding, vervoering, angst, spanning, geheimzinnigheid, verlangen en dramatiek zijn met deze ware liefde verbonden.

Voorstanders van agape omschrijven de liefde als volgt: echte liefde is een diepgevoelde verbondenheid tussen twee mensen die veel om elkaar geven en die daar een hoge mate van betrokkenheid bij hebben. Deze mensen delen veel fundamentele waarden, interesses en doelstellingen, en verdragen in goede harmonie de punten waarop zij van elkaar verschillen. De diepte van hun liefde wordt afgemeten aan hun wederzijds vertrouwen en het respect dat zij voor elkaar voelen. Hun relatie laat elk van hen ruimte om zich in de wereld expressiever, creatiever en productiever op te stellen. Ze beleven veel vreugde aan gezamenlijk gedeelde ervaringen uit zowel het heden als het verleden en ook aan die welke hen nog te wachten staan. Elk van hen ziet de ander als zijn of haar dierbaarste en meest geliefde vriend. Nog een maatstaf voor de diepte van hun liefde is de bereidheid om in alle eerlijkheid naar zichzelf te kijken ter wille van de groei van de relatie en de verdieping van de intimiteit.

Met echte liefde worden gevoelens van sereniteit, zekerheid, toewijding, kameraadschap, wederzijdse steun en troost geassocieerd.

De vrouw of man die te veel lief heeft, voelt meestal eros - hartstochtelijke liefde - voor de partner die onmogelijk is. Juist omdát de ander onbereikbaar is, voelt de vrouw of man die te veel lief heeft zoveel hartstocht. Om passie mogelijk te maken moet er sprake zijn van een voortdurende strijd, hindernissen die overwonnen moeten worden, en een verlangen naar meer dan er is.

Letterlijk betekent passie lijden en vaak is het zo dat naarmate er meer lijden is, er ook meer passie is.

Kortom: De vrouw of man zoekt middels eros het lijden dat haar of hem zo vertrouwd is. Daarom vallen ze op een partner die onmogelijk en emotioneel onbereikbaar is. Waar ze diep in hun hart naar verlangen is agape. Ze weten niet hoe ze dit kunnen bereiken.

Deze informatie is ontleend aan het boek
'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood