Onderstaand gedicht van Michèlle Najlis komt uit Chili, en is gemaakt in een situatie van wanhoop vanwege onderdrukking. Deze tekst is gekozen met in gedachten de mensen in het Midden Oosten die opgestaan zijn en in verzet gekomen zijn tegen hun regimes. Maar je kunt het ook persoonlijk lezen, als een oproep om de moed niet op te geven: wanhoop niet, het water zal stenen breken. Iedereen kent misschien wel perioden in het leven waarin je je afvraagt of het ooit nog goed komt, of waarin je wanhopig bent om wat je overkomt en je geen openingen ziet om verder te gaan.
Wanneer alles diep van binnen pijn doet
en je alleen, tegenover je eigen beeld,
ziet dat het vervormd is door onbekende spiegels.
Wanneer de dingen voor je schaduw wijken
wanneer je woord dat van een ander lijkt
en je hartslag uit je lichaam vlucht.
Wanneer je handen ver van je weg zijn
en je de afdruk van je voeten niet herkent
wanneer je het gezicht dat nadert bent vergeten
wanneer je niets meer waarneemt dan dode buitenkanten.
Ga dan
als de zalm
tegen de stroom in
met alle razernij van je woede.
Wanhoop niet
het water zal stenen breken.
Michelle Najlis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter